The Temple of I & I

The Temple of I & I – ósmy album studyjny Thievery Corporation, wydany 10 lutego 2017 roku w Stanach Zjednoczonych przez Eighteenth Street Lounge Music jako CD, podwójny LP i digital download^[1].

Realizacja albumu i jego muzyka

Po eksploracji bossa novy na albumie Saudade Rob Garza i Eric Hiltona swój kolejny album postanowili dedykować muzyce muzyce jamajskiej, której elementy (dub i reggae) wykorzystywali od początku swojej kariery. Zasadnicza część materiału The Temple of I & I została zrealizowana w Port Antonio na Jamajce, w Geejam Studios, w którym nagrywali między innymi: Björk, Common, Drake, Gorillaz i Alicia Keys. Pomysł zrealizowania albumu właśnie tam wyszedł od Erica Hiltona który wcześniej odwiedził Port Antonio^[2]. Jak wyjaśniał: „Innowacja, duch i moc muzyki jamajskiej są dla nas stałym źródłem kreatywnej manny. Jamajka na muzycznej mapie to cały kontynent”. Obaj z Garzą przyjechali do Port Antonio na początku 2015 roku^[3]. Kiedy sesje sesje nagraniowe dobiegły końca, przywieźli nagrania z powrotem do Waszyngtonu, by je ukończyć poprzez dodanie rogów i instrumentów smyczkowych oraz dobranie do każdego utworu odpowiednich wokalistów. W większości wybrali tych, z którymi współpracowali już wcześniej, w tym Notcha, który po raz pierwszy zaśpiewał na płycie The Richest Man in Babylon, Mr. Lifa oraz Lou Lou Ghelichkhani i Elin Melgarejo, śpiewające na Saudade. Nową twarzą była natomiast jamajska wokalistka Racquel Jones, która zaśpiewała „Letter to the Editor” i „Road Block”. Ukłonem w stronę stylu eksplorowanego na Saudade były piosenki „Lose to Find” (zaśpiewana przez Elin Melgarejo) oraz „Love Has No Heart” (z udziałem Shany Halligan)^[2]. Album (którego tytuł został zaczerpnięty ze slangu rastamanów) stanowi przegląd różnych jamajskich inspiracji – od dubowego i rapowego pulsu poprzez elektroniczne raggamuffin aż po reggae^[4].

Album promował singiel „Ghetto Matrix” (z hip-hopowym wokalistą Mr. Lifem w roli głównej), wydany 10 stycznia 2017 roku we współpracy z magazynem Consequence of Sound^[5].

Lista utworów

Zestaw utworów na płycie CD na podstawie Discogs^[1]:

Odbiór

Opinie krytyków

Recenzje
Publikacja	Ocena
AllMusic[6]
Drowned in Sound[7]	5
Metacritic[8]	65/100
Record Collector[9]
RYM[10]	2.99/5
Slant Magazine[11]
Sputnikmusic[12]	2.9/5
Under the Radar[13]
Wyborcza.pl[4]	3/5

Album wzbudził zróżnicowane reakcje krytyków.

Według Dan Cole’a z Drowned in Sound Temple of I & I ma nowoczesne brzmienie reggae. Melanż rzeczywistych instrumentów, zaproszonych, lokalnych wokalistów i cyfrowych tricków dał w efekcie „schłodzony rum z colą, popijany w słoneczny wieczór”^[7].

Robert Sankowski zauważył, iż album Thievery Corporation nie zawiera wyłącznie wątków z kultury jamajskiej. Otwierająca album piosenka „Thiev Rockers” ma w sobie „coś z ducha klasycznych (…) numerów w stylu Massive Attack, zaś „Love Has No Heart”, ubarwione kobiecym wokalem, przywołuje odległe skojarzenia z zespołem Morcheeba, należącym do „tej samej generacji pionierów triphopowej rewolty”. „To płyta, która (…) prowokuje, by poszukać tanich biletów na Karaiby i choć na chwilę pomedytować na rozgrzanej tropikalnej plaży”^[4].

Zdaniem Daryla Easlea z Record Collector Rob Garza i Eric Hilton przedstawili klarowną wizję tworząc „świetną mieszankę stylów i doskonale uzupełniając ją grupą gościnnych wokalistów”, spośród których wyróżnił Racquel Jones, Mr. Lifa i Notcha. Całość określił „jak do tej pory najbardziej wygładzony i przyjemny album zespołu”^[9].

Według Jonathana Wroble ze Slant Magazine The Temple of I and I „jest prawdopodobnie najbardziej skoncentrowanym wysiłkiem grupy do tej pory, co czyni go również najmniej odważnym. Na całym albumie zespół zagłębia się w rytmy reggae i dancehall, angażując lokalnych muzyków i autorów tekstów, aby stworzyć atmosferę autentyczności”^[11].

Zdecydowanie negatywnie natomiast ocenił album Liam Martin z AllMusic. Zarzucił zespołowi „głęboki brak innowacji”, a samą muzykę określił jako brzmiącą „niewiarygodnie przestarzale”. Zarówno metody metody produkcji jak i brzmienie syntezatorów i smyczków były według niego takie same, jak na pierwszych albumach zespołu. I te właśnie albumy, wydane pod koniec XX i na początku XXI wieku, kiedy w modzie było downtempo uważa on za najwartościowsze w jego dorobku. Natomiast The Temple of I & I określił jako jego „najbardziej bezkształtną płytę” wymieniając jako przyczyny: rezygnację z wpływów elektronicznych (których przykładem są albumy The Mirror Conspiracy i The Richest Man in Babylon), komentarzy społecznych (słyszalnych na Radio Retaliation i Culture of Fear) oraz odwołań do muzyki psychodelicznej (na The Cosmic Game) i do bossa novy (na Saudade)^[6].

Listy tygodniowe

Przypisy