Theo Morell

Theodor Gilbert Morell
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

22 lipca 1886
Trais-Münzenberg, Górna Hesja

Data i miejsce śmierci

26 maja 1948
Tegernsee, Bawaria

Zawód, zajęcie

lekarz

Theodor Gilbert Morell, zdrobniale Theo Morell (ur. 22 lipca 1886 w Trais-Münzenberg, Górna Hesja, zm. 26 maja 1948 w Tegernsee w Bawarii) – niemiecki lekarz, osobisty lekarz Adolfa Hitlera.

Młodość

Po ukończeniu szkoły powszechnej i gimnazjum, które ukończył wzorowo, zaczął studiować parazytologię, immunologię, psychiatrię, laryngologię i ginekologię w uczelniach Heidelbergu, Grenoble, Paryża i Monachium. W 1913 doktoryzował się (z prawem wykonywania zawodu w Bawarii) jako ginekolog.

Lekarz

Po krótkim epizodzie asystenta w szpitalu w Bad Kreuznach zatrudnił się jako lekarz okrętowy w liniach Woehermanna, a potem Norddeutscher Lloyd (NDL). Nabyta praktyka specjalizowała go jednak ostatecznie jako urologa. Po zejściu na ląd i doświadczeniach I wojny światowej, w 1918 otworzył skromny gabinet lekarski w Berlinie, przy zacisznej Bayreuther Strasse. W 1920 roku poślubił bogatą aktorkę Johannę „Hanni” Moller, której posag umożliwił luksusowe wyposażenie gabinetu i uniezależnienie go od pacjentów z ubezpieczalni.

W 1933 roku, po dojściu do władzy narodowych socjalistów, wstąpił do NSDAP, a w 1935 przeniósł gabinet na Kurfürstendamm 216, specjalizując się również w leczeniu chorób wenerycznych. Morell przez następne 5 lat (do 1938) przyjmował jednak pacjentów pochodzenia żydowskiego, którzy stanowili znaczną część jego klienteli.

U boku Hitlera

W 1936 roku jego pacjentem został Heinrich Hoffmann – „nadworny fotograf” i przyjaciel Adolfa Hitlera, cierpiący na rzeżączkę. Zakończona skuteczną terapią znajomość doprowadziła do bezpośredniego spotkania z Hitlerem, a w konsekwencji do objęcia posady „nadwornego lekarza Führera”, którą piastował aż do 22 kwietnia 1945, kiedy Hitler zakomunikował mu, że nie będzie go już potrzebował. Towarzyszył Hitlerowi we wszystkich kwaterach głównych i przy okazji stworzył koncern fabryk farmaceutycznych pod nazwą „Hamma”.

Lecząc Hitlera, wykorzystywał ok. 70 substancji działających doraźnie i powodujących natychmiastowe zniesienie dolegliwości, głównie wlewki, sztuczne multiwitaminy, kolonie nieznanych bakterii, rzekome antybiotyki, hormony, narkotyki i trucizny (strychnina). Skutecznie odpierał ataki innych lekarzy Karla Brandta, Erwina Giesinga i innych zarzucających mu działanie na szkodę pacjenta „A” i utrzymał swą pozycję niemal do końca II wojny światowej. 22 kwietnia 1945 roku Hitler stracił zaufanie do Morella i odprawił go ze swojego bunkra.

Śmierć

Morell po przybyciu do Berchtesgaden, załamany sposobem odprawy, na krótko zamieszkał w Berghofie lub raczej w tym, co po nim zostało. 18 maja 1945 był już przesłuchiwany przez aliantów w szpitalu w Bad Reichenhall, a 17 lipca 1945 został aresztowany na dworcu kolejowym w Monachium.

Przez następne 3 lata znajdował się w stanie stale pogarszającej się poczytalności, rozpadu osobowości i ciężkiej arteriosklerozy w różnych obozach internowania, m.in. na terenie byłego obozu koncentracyjnego w Dachau. Zwolniono go 30 czerwca 1947 i przewieziono do szpitala w Tegernsee. Przebywał tutaj, bez kontaktu z żoną, w ubóstwie i samotności i zmarł rok później na udar mózgu, 26 maja 1948[1].

Przypisy

  1. Derek Doyle. Adolf Hitler’s medical care. „The Journal of the Royal College of Physicians of Edinburgh”. 2005 (Bd. 35 (2005), H. 1). s. 75–82. Royal College of Physicians of Edinburgh (ang.). 

Linki zewnętrzne


Media użyte na tej stronie