Thomas Crecquillon

Thomas Crecquillon
Ilustracja
Detal z obrazu naśladowcy Hieronima Boscha Koncert w jajku z partyturą Thomasa Crecquillona
Data i miejsce urodzeniamiędzy 1480 a 1500
Béthune
Pochodzeniefranko-flamandzkie
Data i miejsce śmierci1557?
prawd. Béthune
Gatunkimuzyka poważna, muzyka renesansu
Zawódkompozytor

Thomas Crecquillon (także Créquillon, Crechillon, Griquillon[1]; ur. między 1480 a 1500, zm. przypuszczalnie w 1557, prawdopodobnie w Béthune[1][2]) – franko-flamandzki kompozytor.

Życiorys

Od około 1540 roku działał na dworze cesarza Karola V[3], przypuszczalnie jako następca Nicolasa Gomberta na stanowisku mistrza chóru chłopięcego[1]. W latach 1548–1549 opublikował wraz z innymi kompozytorami nadwornymi zbiór motetów poświęconych cesarzowi[1]. Pełnił szereg funkcji kościelnych. Od 1540 do 1552 roku był proboszczem w Dendermonde[1]. W 1550 roku otrzymał beneficjum w kościele św. Piotra w Leuven[1]. W latach 1552–1555 był kanonikiem w Namur, a od 1555 roku w Béthune[2], gdzie najprawdopodobniej zmarł podczas zarazy[1].

Twórczość

Wspólnie z Nicolasem Gombertem i Jacobem Clemensem non Papa reprezentuje wśród muzyków niderlandzkich generację pośrednią między Josquinem des Prés a Orlandem di Lasso[1][3]. Skomponował 16 mszy, 116 motetów, 192 chansony, psalmy w języku francuskim[3] i 2 lamentacje[2].

W swoim czasie motety i chansony Crecquillona cieszyły się ogromną popularnością[1]. Wydano je w licznych zbiorach, m.in. Le Tiers livre de chansons à 4 parties (Antwerpia 1544)[3], doczekały się także adaptacji na vihuelę, lutnię i instrumenty klawiszowe[1]. Msze Crecquillona, poza jedną, należą do gatunku missa parodia[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 267–268. ISBN 83-224-0223-6.
  2. ↑ a b c The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 185. ISBN 0-674-37299-9.
  3. ↑ a b c d Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 169. ISBN 978-83-01-13410-5.

Media użyte na tej stronie