Thomas Erskine (1. baron Erskine)

Thomas Erskine, 1. baron Erskine

Data i miejsce urodzenia	10 stycznia 1750 Edynburg
Data i miejsce śmierci	17 listopada 1823 Almondel, hrabstwo West Lothian
Lord Kanclerz
Okres	od 1806 do 1807
Lord wielki steward
Okres	od 1806 do 1806

Thomas Erskine, 1. baron Erskine (ur. 10 stycznia 1750 w Edynburgu, zm. 17 listopada 1823 w Almondel w hrabstwie West Lothian) – brytyjski arystokrata, prawnik i polityk.

Życiorys

Był trzecim synem Henry’ego Erskine’a, 10. hrabiego Buchan, i Agnes Steuart. Wykształcenie odebrał w Royal High School w Edynburgu i w szkole w St Andrews oraz w Trinity College na Uniwersytecie Cambridge^[1]. W 1764 r. rozpoczął służbę na pokładzie HMS Tartar. Po czterech latach służby w Ameryce Północnej i Indiach Zachodnich Erskine powrócił do Wielkiej Brytanii, gdzie dowiedział się, że posiadana przezeń wówczas ranga porucznika nie zostanie potwierdzona. Zrezygnował więc ze służby we flocie i wstąpił do wojsk lądowych. Uzyskał przydział do 1 pułku Royal Scots, ale brak środków finansowych uniemożliwiał mu szybki awans. Jego sytuacji nie poprawił ślub z równie ubogą Frances Moore, córką deputowanego Daniela Moore’a w 1770 r.

Brak perspektyw na karierę w armii skłonił Erskine do wyboru kariery prawniczej. 26 kwietnia 1775 r. został studentem w Lincoln’s Inn. 3 lipca 1778 r. otrzymał powołanie do korporacji prawniczej. Jego prawniczym debiutem była sprawa Król v. Baillie, gdzie Erskine był jednym z obrońców gubernatora-porucznika szpitala Greenwich, kapitana Thomasa Baillie'ego, który napisał pamflet, w którym krytykował rozwiązania w zarządzaniu szpitalem wprowadzone przez pierwszego lorda Admiralicji, lorda Sandwicha. Dzięki mowie wygłoszonej przez Erskine’a, Baillie został uniewinniony. W 1781 r. bronił lorda George’a Gordona.

W 1783 r. Erskine otrzymał tytuł Radcy Króla i został wybrany do Izby Gmin jako reprezentant okręgu Portsmouth. Miejsce w parlamencie utracił już w 1784 r., ale odzyskał mandat w 1790 r., ponownie z okręgu Portsmouth. W 1786 r. został prokuratorem generalnym księcia Walii. Jego kariera polityczna nie była jednak tak udana jak prawnicza.

Pomimo zasiadania w parlamencie, Erskine wciąż prowadził praktykę prawniczą. W 1784 r. bronił oskarżonego o zniesławienie dr Williama Shipleya, który opublikował Principles of Government, in a Dialogue between a Gentleman and a Farmer. Sukces Erskine’a w tej sprawie przyczynił się do uchwalenia Libel Act w 1792 r., w którym powierzono ławie przysięgłych zadanie ocenienia co jest zniesławieniem, a co nim nie jest. W 1789 r. Erskine bronił Johna Stockdale'a, który opublikował pamflet popierający Warrena Hastingsa, przeciwko któremu toczył się właśnie proces w trybie impeachment. W 1792 r. bronił Thomasa Paine'a.

W wyniku tej sprawy Erskine utracił stanowisko prokuratora generalnego księcia Walii, ale wkrótce książę mianował go swoim kanclerzem. W kolejnych latach Erskine bronił oskarżonych o zdradę Johna Horne’a Tooke’a i innych radykałów, oraz Jamesa Hadfielda, który w 1800 r. usiłował zabić króla Jerzego III. W latach 1806-1807 był Lordem Kanclerzem w rządzie lorda Grenville’a. W 1806 r. otrzymał tytuł 1. barona Erskine i zasiadł w Izbie Lordów. W tym czasie, jako lord Wielki Steward, przewodniczył sądowi parów w procesie lorda Melville’a.

Jego żona zmarła w 1805 r. Później ożenił się jeszcze z Mary Buck. Data tego ślubu jest nieznana. Po upadku gabinetu Grenville’a, Erskine nie udzielał się często w życiu publicznym. W 1820 r. brał jeszcze udział w procesie królowej Karoliny. Zmarł w 1823 r. Tytuł parowski odziedziczył jego najstarszy syn, David.

Przypisy

Bibliografia

• Erskine, the Hon. Thomas (post Baron Erskine). A Cambridge Alumni Database. [dostęp 2016-11-13]. (ang.).

Linki zewnętrzne

• 1911encyclopedia.org. 1911encyclopedia.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-07-25)].
• thepeerage.com