Thurstan

Thurstan
Arcybiskup
Data i miejsce urodzenia

ok. 1070
Bessin

Data i miejsce śmierci

6 lutego 1140
Pontefract

Arcybiskup Yorku
Okres sprawowania

1119-1140

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Sakra biskupia

19 października 1119

Thurstan (ur. ok. 1070, zm. 6 lutego 1140) – arcybiskup Yorku. Był synem księdza. Zanim został wybrany arcybiskupem Yorku pozostał w służbie angielskich królów Wilhelma II Rudego i Henryka I Beauclerca. W 1114 został wybrany arcybiskupem, ale został konsekrowany dopiero pięć lat później. Przez ten okres walczył o prymat nad angielskim Kościołem z arcybiskupem Canterbury. Ostatecznie został konsekrowany przez papieża i powrócił do Anglii. Jako ustanowił dwa nowe biskupstwa na terenie swojej archidiecezji. Po śmierci Henryka I popierał jego siostrzeńca Stefana z Blois. Zasłużył się jako obrońca północnych terenów Anglii w czasie inwazji szkockiej. Dowodził wówczas wojskami angielskimi w tzw. „bitwie sztandarów”. Krótko przed śmiercią zrezygnował z godności arcybiskupa i przywdział mnisi habit.

Losy do nominacji na arcybiskupa Yorku

Thurstan był synem Angera (Augera, Ansgara), kanonika przy katedrze św. Pawła w Canterbury, posiadającego prebendę w Cantlers, i Popeliny[1]. Jego bratem był Audoen, późniejszy biskup Évreux[1][2][3][4].

Thurstan urodził się około 1070 w Bessin w Normandii. Kiedy przed 1104 jego ojciec otrzymał prebendę Cantlers od Maurycego, arcybiskupa Le Mans, cała rodzina przeniosła się do Anglii[5].

Pierwszym szczeblem w karierze Thurstana była prebenda w Consumpta w diecezji londyńskiej[6]. Był też urzędnikiem kolejnych angielskich królów – Wilhelma II Rudego i Henryka I Beauclerca[7]. W tym czasie odwiedził opactwo w Cluny, gdzie ślubował, że zostanie kiedyś mnichem[5]. W sierpniu 1114, dzięki poparciu Henryka I, został wybrany arcybiskupem Yorku[8]. W grudniu 1114 został diakonem, a 6 czerwca 1115 został wyświęcony na księdza[7] przez Ranulfa Flambarda, biskupa Durham[9].

Spór o konsekrację

Ralph d'Escures, arcybiskup Canterbury, nie zgodził się konsekrować Thurstana, dopóki ten nie uzna jego zwierzchności[10]. Był to element, toczącego się od 1070, sporu o to, czy arcybiskupstwo Yorku podlega Canterbury[11]. Thurstan odrzucił żądania metropolity Canterbury[10]. Jednocześnie zwrócił się z prośbą do Henryka I o zgodę na podróż do papieża Paschalisa II. Król odmówił, ale papież tak czy tak zajął stanowisko w sporze, opowiadając się po stronie Thurstana. W 1116 na synodzie w Salisbury Henryk I zobowiązał arcybiskupa-elekta do uznania zwierzchnictwa Canterbury. W odpowiedzi Thurstan zrezygnował z godności arcybiskupa[12]. Tymczasem do Anglii dotarły listy papieża Paschalisa II (m.in. do Ralpha d'Escures), w których papież stanowczo domagał się konsekracja Thurstana. W takiej sytuacji nad rezygnacją tego ostatniego z arcybiskupstwa Yorku przeszło się do porządku dziennego[3].

W ciągu trzech kolejnych lat nowi papieża, Galezy II i Kalikst II popierali stanowisko Thurstana. W efekcie, 19 października 1119 w Reims, arcybiskup Yorku został konsekrowany przez Kaliksta II[7][13]. Nastąpiło to mimo wcześniejszych zapewnień papieża, że nie uczyni tego bez zgody króla[13]. W odpowiedzi Henryk I nie zgodził się na powrót Thurstana do Anglii. W takiej sytuacji ten przez pewien czas pozostał na kontynencie, podróżując po Francji w otoczeniu papieża[10]. Odwiedził m.in. Adelę, hrabinę Blois i siostrę Henryka I. W tym czasie Kalikst II wydał dwie bulle: w pierwszej uwalniał ostatecznie York spod zwierzchnictwa Canterbury, w drugiej domagał się od Henryka zgody na powrót Thurstana do Yorku. W przeciwnym razie groził rzuceniem interdyktu na Anglię[13]. Wreszcie, dzięki namowom wpływowych przyjaciół Thurstana (m.in. Adeli), Henryk I zmienił zdanie, a nawet spotkał się z Thurstanem w Normandii[12]. W okresie Wielkanocy 1120 arcybiskup Yorku towarzyszył Adeli, która zdecydowała się porzucić świeckie życie i wstąpiła do klasztoru Marcigny[14]. Na początku 1121 wrócił do Anglii[12].

Arcybiskup

Jedną z przyczyn słabości archidiecezji Yorku był brak sufraganii[15]. Thurstan rozwiązał ten problem, reaktywując w 1125 biskupstwo w Galloway[5] albo w Whithorn[15]. Działał przypuszczalnie w porozumieniu z Fergusem z Galloway, władcą tych terenów. Pierwszym biskupem odrodzonej diecezji został Gille Aldan[5]. Działanie Thurstana spotkało się z gniewną reakcją Wimunda, biskupa Isles, któremu dotychczas podlegał obszar Galloway, lecz jego protesty nie przyniosły żadnych rezultatów. Liczba sufraganii świadczyła o prestiżu arcybiskupstwa[16]. W 1133 Thurstan uzyskał papieską zgodę na założenie kolejnej diecezji – tym razem w Carlisle. Na jej pierwszego biskupa konsekrował Ethelwolda[5].

Thurstan nie uznał zwierzchnictwa nowego arcybiskupa Canterbury, Williama de Corbeil. Nie wziął też udziału w jego konsekracji w lutym 1123. Obaj hierarchowie przedstawiali swoje pretensje papieżowi Honoriuszowi II. Ten w 1125 rozstrzygnął spór na rzecz Yorku[17]. Na decyzji papieża zaważył fakt, że dokumenty, mające popierać racje Canterbury, zaginęły[18].

Po śmierci Henryka I w 1135 opowiedział się za siostrzeńcem zmarłego, Stefanem z Blois[19]. W 1138 negocjował warunku rozejmu między Anglią a Szkocją, podpisanego w Roxburgh. 22 sierpnia tego roku dowodził angielskim wojskie w bitwie pod Northallerton[20][21] stoczonej ze Szkotami, którzy popierali pretensje Matyldy do angielskiego tronu[22].

21 stycznia 1140 Thurstan zrezygnował z godności arcybiskupa i wstąpił do klasztoru w Pontefract[7], gdzie zmarł kilkanaście dni później, 6 lutego[8]. Został pochowany w kościele w Pontefract[5].

Przypisy

  1. a b Keats-Rohan Domesday Descendants, s. 151.
  2. British History Online Prebendary of Cantlers dostęp 14 września 2007.
  3. a b Hollister, Henry I, s. 242–244.
  4. Spear, The Norman Empire and the Secular Clergy, "Journal of British Studies", s. 5.
  5. a b c d e f Burton "Thurstan (c.1070–1140)" Oxford Dictionary of National Biography Online Edition dostęp 11 listopada 2007.
  6. British History Online Prebendary of Consumpta dostęp 14 września 2007.
  7. a b c d British History Online Archbishops of York dostęp 14 września 2007
  8. a b Fryde Handbook of British Chronology, s. 281.
  9. Mason, Flambard, Ranulf (c.1060–1128), w: Oxford Dictionary of National Biography.
  10. a b c Bartlett England Under the Norman and Angevin Kings, s. 394.
  11. Barlow, English Church 1066–1154, s. 39–44.
  12. a b c Cantor Church, Kingship, and Lay Investiture, s. 305–309
  13. a b c Hollister Henry I, s. 269–273.
  14. LoPrete, Anglo-Norman Card of Adela of Blois, "Albion", s. 588.
  15. a b Rose, Cumbrian Society, "Studies in Church History", s. 124.
  16. Barlow, The English Church 1066–1154, s. 40–41.
  17. Duggan, From the Conquest to the Death of John, w: Lawrence The English Church & the Papacy in the Middle Ages, s. 98.
  18. Poole Domesday to Magna Carta, s. 184.
  19. Powell, The House of Lords, s. 64.
  20. Barlow, The Feudal Kingdom of England 1042–1216, s. 211
  21. Huscroft Ruling England 1042–1217, s. 73
  22. Davis, King Stephen, s. 36–37

Linki zewnętrzne