Tim Duncan

Ten artykuł należy dopracować: od 2020-04 → poprawić styl – powinien być encyklopedyczny, od 2020-04 → zweryfikować treść i dodać przypisy. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Tim Duncan

Asystent trenera
Pełne imię i nazwisko	Timothy Theodore Duncan
Data i miejsce urodzenia	25 kwietnia 1976 Christiansted[1]
Wzrost	211 cm
Masa ciała	113 kg
Kariera
Aktywność	1997–2016
Szkoła średnia	St. Dunstan's Episcopal
College	Wake Forest
Draft	1997, numer: 1 San Antonio Spurs
Kariera klubowa[a] Lata Kluby Wyst. 1997–2016 San Antonio Spurs 1392
Kariera reprezentacyjna[b] Lata Reprezentacja Wyst. 2004  Stany Zjednoczone 8
Kariera trenerska Lata Drużyna 2019–2020 San Antonio Spurs (asystent)
↑ Mecze w lidze aktualne na 2 kwietnia 2020[2]. ↑ Mecze w reprezentacji aktualne na 2 kwietnia 2020[3].
Dorobek medalowy Igrzyska olimpijskie brąz Ateny 2004 Koszykówka Mistrzostwa Ameryki złoto San Juan 1999 koszykówka złoto San Juan 2003 koszykówka Igrzyska Dobrej Woli brąz Sankt Petersburg 1994 koszykówka Uniwersjada złoto Fukuoka 1995 koszykówka

Tim Duncan, właśc. Timothy Theodore Duncan (ur. 25 kwietnia 1976 w Christiansted) – amerykański koszykarz, pochodzący z Wysp Dziewiczych, występujący na pozycjach silnego skrzydłowego albo środkowego. Pięciokrotny mistrz NBA, olimpijczyk.

Przez całą zawodową karierę (19 sezonów) związany był z zespołem San Antonio Spurs, którzy wybrali go z 1 numerem w drafcie 1997. Pięciokrotny mistrz NBA, trzykrotnie zdobywał nagrodę dla najbardziej wartościowego zawodnika finałów NBA i dwukrotnie dla najbardziej wartościowego zawodnika sezonu. Czternaście razy wybierano go do najlepszego składu sezonu i dziesięć razy do najlepszego defensywnego składu sezonu. Był także najlepszym debiutantem sezonu 1997/1998. Czternastokrotnie uczestniczył w meczu gwiazd NBA.

W trakcie gry w drużynie koszykarskiej Uniwersytetu Wake Forest zdobywał nagrody dla najlepszego zawodnika akademickiego im. Naismitha, im. Johna Woodena a także Oscar Robertson Trophy.

Dzieciństwo i młodość

Urodził się na wyspie Saint Croix należącej do Wysp Dziewiczych Stanów Zjednoczonych. Ma dwie starsze siostry^[4]. Duncan, podobnie jak jego siostry, w dzieciństwie dużo pływał^[4]. W wieku 13 lat Tim okazał się jednym z najlepszych pływaków w Stanach na 400 metrów w stylu dowolnym. Jest wciąż rekordzistą wyspy na 50 i 100 metrów. Jego siostra Tricia reprezentowała Wyspy Dziewicze na igrzyskach w 1988^[5]. Tim mógł zostać bardzo dobrym pływakiem, lecz w 1988 roku jego matka zachorowała na raka piersi i niedługo potem zmarła^[6]. Potem Hugo – niszczycielski huragan, zniszczył jedyny na wyspie basen o przepisowych wymiarach^[4]. Duncan stracił wtedy całkowicie motywację do pływania i poświęcił się koszykówce^[6].

Kariera zawodnicza

NCAA

W 1993, po ukończeniu szkoły średniej St. Dunstan's Episcopal w swoim rodzinnym Christiansted, zdecydował się na dołączenie do drużyny Demon Deacons na uniwersytecie Wake Forest.

W premierowym sezonie (1993-94) wystąpił we wszystkich 33 spotkaniach (32 w pierwszej piątce, 21 zwycięstw), osiągając średnio 9,8 punktu, 9,6 zbiórki oraz 3,76 bloku na mecz. Wake Forest awansowali do rozgrywek finałowych NCAA, ulegając w 2. rundzie Kansas 58-69.

W sezonie 1994-95 zagrał w 32 meczach (bilans zespołu 26-6), notując średnie 16,8 punktu, 12,5 zbiórki i 4,22 bloku. Demon Deacons zostali mistrzami konferencji ACC, awansując do krajowych playoffów, gdzie doszli do czołowej szesnastki (porażka z Oklahoma State 66-71). Został wybrany najlepiej broniącym graczem NCAA.

Sezon 1995-96 – już jako jeden z kapitanów drużyny – zakończył ze średnimi 19,1 punktu, 12,3 zbiórki oraz 3,75 bloku z 32 meczów (26 zwycięstw). Ustanowił rekord klubu, notując 10 bloków przeciwko Maryland (13 stycznia). Jego drużyna ponownie została mistrzem konferencji, dochodząc w finałach krajowych do 4. rundy, ale w decydującym meczu o awans do Final Four uległa późniejszym mistrzom NCAA, Kentucky, 63-83. Duncan wybrany został do pierwszej piątki NCAA (All-America First Team). Po raz drugi został wybrany najlepiej broniącym graczem rozgrywek.

W ostatnim sezonie uniwersyteckim (31 meczów, 24 wygrane) osiągnął średnio 20,8 punktu, 14,7 zbiórki (1. miejsce w NCAA) i 3,29 bloku na mecz. Był również liderem zespołu w asystach (98). Wake Forest dotarli do 2. rundy krajowych rozgrywek, ulegając w niej niżej rozstawionemu Stanford 66-72. Duncan został wybrany graczem roku przez wszystkie prestiżowe organizacje, stając się bezdyskusyjnym kandydatem do otrzymania pierwszego numeru w drafcie NBA 1997 roku. Został też – po raz 3. – wybrany najlepszym defensywnym graczem NCAA (rekord dzielony ze Staceyem Augmonem i Shane’em Battierem).

W ciągu 4 lat gry w NCAA zagrał we wszystkich 128 meczach Wake Forest, osiągając do dziś rekordowe 87 double-doubles (pobił 84 Ralpha Sampsona) oraz notując 481 bloków, które ówcześnie było 2. najlepszym wynikiem w historii (dziś czwartym). Został pierwszym graczem w historii NCAA, który zgromadził co najmniej 2000 punktów, 1500 zbiórek, 400 bloków i 250 asyst. W 127 meczach zaliczał co najmniej jeden blok.

Jego numer – 21 – został zastrzeżony przez Wake Forest.

NBA

Duncan na linii rzutów wolnych w 2005.

San Antonio Spurs, którzy w wyniku kontuzji swego lidera, gwiazdy ligi Davida Robinsona (zagrał jedynie 6 meczów) ponieśli w sezonie 1996-97 aż 62 porażki i zajęli 3. miejsce od końca, mieli spore szanse na wysoki numer w drafcie 1997. Drużynie z Teksasu, która przed feralnym okresem siedmiokrotnie z rzędu kwalifikowała się do playoffów (wygrywając średnio 55 meczów w sezonie) i uznawana była za jedną z najsilniejszych w stawce, dopisało jednak ogromne szczęście i wylosowała prawo do wyboru zawodnika jako pierwsza. W ten sposób najlepszy gracz uniwersytecki znalazł się w drużynie, z którą wkrótce miał zacząć odnosić regularne sukcesy.

W początkowym okresie swojej kariery tworzył razem z Davidem Robinsonem duet „Twin Towers”, czyli bliźniacze wieże. Klub prowadzony przez Duncana i Robinsona poprawił swoje wyniki o 36 wygranych meczów w stosunku do poprzedniego sezonu, sezon skończyli z wynikiem 56:26. Obydwaj zawodnicy grali w tym roku w Meczu Gwiazd, znaleźli się również w drugiej piątce obrońców ligi. Duncan był najlepszym strzelcem wśród pierwszoroczniaków, przodował także w blokach, zbiórkach i skuteczności rzutów.

Po zakończeniu kariery przez Robinsona stał się prawdziwym liderem zespołu, w którym współpracował z takimi graczami jak Manu Ginóbili, czy Tony Parker.

Podczas kampanii 2000/2001 uplasował się na drugiej pozycji w głosowaniu na MVP fazy zasadniczej^[7].

W latach 2002 oraz 2003 zdobył nagrodę NBA Most Valuable Player dla najlepszego zawodnika w sezonie zasadniczym. W sezonie 2002/2003 zdobył drugie mistrzostwo NBA, ostatnie w duecie z Davidem Robinsonem. W szóstym meczu finałów zabrakło mu dwóch bloków do uzyskania quadruple-double. Zdobył w tym meczu 21 punktów, 20 zbiórek, 10 asyst i 8 bloków. Po zakończeniu rozgrywek 2003/2004 zajął drugie miejsce w głosowaniu na MVP sezonu^[8].

Do finału NBA powrócił w 2005 roku, pokonując po siedmiomeczowej batalii Detroit Pistons 4-3. Duncan zdobył również tytuł MVP finałów. 2 lata później pokonał w finale Cleveland Cavaliers 4-0 i zdobył swój 4 tytuł. Na kolejną okazję walki o największe trofeum musiał czekać do 2013 roku, kiedy przegrał z prowadzonymi przez LeBrona Jamesa Miami Heat 3-4. Zrewanżował się jednak rok później, pokonując Heat 4-1 i zdobywając swój piąty pierścień mistrzowski.

W swoim ostatnim meczu w karierze, który rozegrał 12 maja 2016 roku przeciwko Oklahoma City Thunder, zdobył 19 punktów i 5 zbiórek. 11 lipca 2016 roku ogłosił zakończenie kariery zawodniczej^[9].

Osiągnięcia

Duncan tyłem do Bena Wallace’a podczas jednego ze spotkań w 2005 roku.

Duncan podczas rozgrzewki przed NBA All-Star Game 2011.

Duncan i Tony Parker podczas rozgrzewki przed spotkaniem Magic–Spurs w Orlando (grudzień 2010).

Stan na 15 kwietnia 2018, na podstawie^[10][11], o ile nie zaznaczono inaczej.

NCAA

• Uczestnik rozgrywek:
  • NCAA Elite Eight (1996)
  • NCAA Sweet Sixteen (1995, 1996)
  • turnieju NCAA (1994, 1995, 1996, 1997)
• Mistrz:
  • turnieju konferencji Atlantic Coast (ACC – 1995, 1996)
  • sezonu regularnego konferencji ACC (1995)
• Zawodnik Roku NCAA:
  • im. Johna R. Woodena (1997)
  • im. Naismitha (1997)
  • Adolph Rupp Trophy (1997)
  • Chip Hilton Player of the Year Award (1997)
  • Oscar Robertson Trophy (1997 – wcześniej USBWA Player of the Year)
  • według:
    • Associated Press (1997)
    • Sporting News (1997)
    • NABC (Krajowe Stowarzyszenie Trenerów Koszykarskich) (1997)
    • Basketball Times (1997)
• Zawodnik Roku Konferencji ACC (1996, 1997)
• Sportowiec Roku ACC (1997)
• MVP turnieju konferencji ACC (1996)
• Obrońca Roku NCAA według NABC (1995, 1996, 1997)
• Zaliczony do:
  • I składu:
    • All-American (1996, 1997)
    • konferencji ACC (1995, 1996, 1997)
    • turnieju konferencji ACC (1995, 1996, 1997)
    • obrońców ACC (1996, 1997)
    • pierwszoroczniaków ACC (1994)
  • Akademickiej Galerii Sław Koszykówki (2017)^[12]
• Uczelnia Wake Forest zastrzegła należący do niego numer 21

NBA

• 5-krotny mistrz NBA (1999, 2003, 2005, 2007, 2014)
• 6 występów w finałach NBA (1999, 2003, 2005, 2007, 2013, 2014)
• MVP:
  • sezonu zasadniczego NBA (2002, 2003)
  • finałów NBA (1999, 2003, 2005)
  • NBA All-Star Game (2000) (z Shaquille’em O’Nealem)
  • miesiąca NBA (marzec 1999)^[13]
  • miesiąca konferencji zachodniej NBA (grudzień 2001, kwiecień 2002)^[13]
• 15-krotny uczestnik Meczu Gwiazd NBA (1998, 2000–2011 2013, 2015)
• Debiutant:
  • Roku NBA (1998)
  • miesiąca NBA (listopad 1997, kwiecień 1998)^[14]
• Wybrany do:
  • I składu:
    • NBA: (1998, 1999–2005, 2007, 2013)
    • defensywnego NBA (1999–2003, 2005, 2007, 2008)
    • debiutantów NBA (1998)
  • II składu:
    • NBA (2006, 2008, 2009)
    • defensywnego NBA (1998, 2004, 2006, 2009, 2010, 2013, 2015)
  • III składu NBA (2010, 2015)
  • składu najlepszych zawodników w historii NBA, wybranego z okazji obchodów 75-lecia istnienia ligi (2021)^[15]
• Zwycięzca Shooting Stars (2008)^[16]
• Laureat:
  • NBA IBM Award (2002)
  • Twyman–Stokes Teammate Award (2015)
• Lider:
  • sezonu zasadniczego pod względem:
    • zbiórek: 2001/02 (1042)
    • celnych rzutów:
      • z pola: 2001/02 (764)
      • osobistych: 2001/02 (560)
  • play-off w:
    • średniej bloków (2002, 2003)^[17]
    • liczbie celnych rzutów wolnych (2003, 2005)^[18]

Inne

• Sportowiec Roku Sports Illustrated (2003)
• Mistrz turnieju McDonalda (1999)
• MVP turnieju McDonalda (1999)
• Zaliczony do I składu turnieju McDonalda (1999)

Reprezentacyjne

Na podstawie^[19]

• Mistrz:
  • Ameryki (San Juan 1999, San Juan 2003)
  • Uniwersjady (Fukuoka 1995)
• Brązowy medalista:
  • olimpijski (Ateny 2004)
  • Igrzysk Dobrej Woli (Sankt Petersburg 1994)^[20]
• Koszykarz Roku USA Basketball (2003 – USA Basketball Male Athlete of the Year)^[21]
• Zaliczony do I składu mistrzostw Ameryki (2003)^[22]

Statystyki w NBA

Na podstawie Tim Duncan Statistics (ang.). Basketball-Reference.com. [dostęp 2016-06-21].

Sezon regularny

Play-offy

Życie prywatne

Studia na Wake Forest ukończył z wyróżnieniem (psychologia), będąc w ich trakcie współautorem rozdziału w publikacji naukowej, pt. „Aversive Interpersonal Behaviors” (tytuł rozdziału: Blowhards, Snobs and Narcissists: Interpersonal Reactions to Excessive Egotism)^[23].

Poza koszykówką interesuje się motoryzacją, RPG Dungeons & Dragons^[24], oraz kolekcjonowaniem mieczy i noży^[25].

Przypisy