Timofiej Fłorinski

Timofiej Fłorinski w 1898 r.

Timofiej Fłorinski (ur. 28 października 1854 w Petersburgu, zm. 2 maja 1919 w Kijowie) – rosyjski historyk i slawista, bizantynolog.

Życiorys

Był synem duchownego prawosławnego, protoprezbitera soboru św. św. Piotra i Pawła w Petersburgu i historyka Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego Dmitrija Fłorinskiego (1827-1888)[1]. Ukończył III gimnazjum klasyczne w Petersburgu ze złotym medalem. W 1876 ukończył studia na wydziale historyczno-filologicznym Uniwersytetu Petersburskiego, uzyskując złoty medal za końcową pracę poświęconą krytycznej analizie świadectw Konstantyna Porfirogenety na temat Słowian południowych. Został stypendystą profesorskim i w 1881 obronił dysertację magisterską poświęconą Słowianom południowym w Bizancjum do pocz. XIV w.[1]. Od 1882 docent uniwersytetu św. Włodzimierza w Kijowie[2], gdzie wykładał historię Słowian oraz języki i literatury słowiańskie[1]. W 1888 uzyskał tytuł naukowy doktora, po czym został mianowany profesorem zwyczajnym i dziekanem wydziału historyczno-filologicznego uniwersytetu w Kijowie[2].

W 1908 współtworzył Klub Nacjonalistów Rosyjskich w Kijowie i wszedł w skład jego zarządu[1]. Był przeciwnikiem niepodległości Polski, twierdził bowiem, że państwo niemieckie jest na tyle silne, by całkowicie zgermanizować, a nawet dokonać fizycznej eksterminacji Polaków; w rezultacie granica niemiecko-rosyjska miałaby przesunąć się na wschód[1]. Z jego inicjatywy klub udzielał wsparcia moskalofilskim bursom w Galicji[1]. Fłorinski uważał galicyjskich Rusinów (Ukraińców) za część narodu rosyjskiego[3]. Był honorowym członkiem Galicyjsko-Russkiego Towarzystwa Dobroczynnego[4].

Otrzymał Nagrodę im. Łomonosowa Cesarskiej Akademii Nauk za pierwszą część swoich opublikowanych wykładów z językoznawstwa słowiańskiego oraz Nagrodę im. Kotlarewskiego Cesarskiej Akademii Nauk za ich drugą część[1]. Za pracę poświęconą plemionom słowiańskim został wyróżniony złotym medalem Cesarskiego Rosyjskiego Towarzystwa Geograficznego[1]. Opublikował także następujące prace: Афонские акты и фотографические снимки с них в собраниях П.И. Севастьянова, (Petersburg 1880), Политическая и культурная борьба на греческом Востоке в первой половине XIV века (Kijów 1883). Jego prace wywarły znaczny wpływ na rozwój mediewistyki w państwach słowiańskich[5]. Szczególnie ceniony jest jego dorobek w zakresie badań dziejów Słowian południowych i wpływem Bizancjum na nie[3].

W 1915 działał w komitecie "Kijów – Galicjanom"[1].

Został stracony przez Czekę w Kijowie po jego zdobyciu przez bolszewików[1]. Jego synem był Michael Florinsky (1894-1981), historyk amerykański, badacz dziejów Rosji[6].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j Флоринский Тимофей Дмитриевич
  2. ↑ a b Флоринский Тимофей Дмитриевич
  3. ↑ a b W. Osadczy: Święta Ruś. Rozwój i oddziaływanie idei prawosławia w Galicji. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2007, s. 298-299. ISBN 978-83-227-2672-3.
  4. ↑ W. Osadczy: Święta Ruś. Rozwój i oddziaływanie idei prawosławia w Galicji. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2007, s. 523. ISBN 978-83-227-2672-3.
  5. ↑ O jego nacjonalistycznych poglądach na temat dziejów plemion słowiańskich zob. Jerzy Róziewicz, Polsko-rosyjskie powiązania naukowe (1725-1918), Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich 1984, s. 164.
  6. ↑ Mirosław Filipowicz, Emigranci i Jankesi. O amerykańskich historykach Rosji, Lublin 2007, s. 99

Media użyte na tej stronie

Timofey Florinski 1898 Rachota.png
Portrait of Timofey Florinskiy (Russian: Тимофей Дмитриевич Флоринский, 1854-1919), Russian historian, professor of Kiev University. The picture was taken during his visit to Prague where he took part in celebrations of František Palacký's 100th birthday.