Tiziano Ferro

Tiziano Ferro (ur. 21 lutego 1980 w Latinie) – włoski piosenkarz.

Na całym świecie sprzedano ponad siedem milionów egzemplarzy jego albumów.

Życiorys

Kariera muzyczna

W dzieciństwie przez siedem lat uczył się gry na gitarze, przez dwa lata gry na fortepianie, a przez rok na perkusji. W 1996 zaczął występować w lokalnym chórze gospel, gdzie doskonalił umiejętności wokalne i dzięki któremu zainteresował się muzyką soul.

W latach 1997–1998 brał udział w eliminacjach do Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo; za pierwszym razem nie przeszedł do kolejnego etapu, a za drugim podejściem uplasował się w gronie dwunastu finalistów. W 1998 nawiązał współpracę z producentami Mary Majonchi i Alberto Kalemo.

Tiziano Ferro, listopad 2006

W 2001 podpisał kontrakt z wytwórnią EMI Music Italy, pod której szyldem wydał w czerwcu swój debiutancki singel, „Perdono”, który stał się przebojem w kraju. Singiel umieścił na swym debiutanckim albumie studyjnym pt. Rosso relativo, który zapewnił mu ogólnoświatową popularność. Płyta ukazała się w 42 krajach. Utwór „Perdono” doczekał się także wersji hiszpańskiej i francuskiej.

W 2003 wydał drugi album studyjny pt. 111 Centoundici, a w 2006 – album pt. Nessuno è solo, dostępny także w hiszpańskojęzycznej wersji jako Nadie está solo. W listopadzie 2008 wydał czwarty album pt. Alla mia età, który był promowany przez tytułowy singiel. W 2009 płyta uzyskała nagrodę Wind Music. Również w 2009 wspólnie z Anahí i Dulce Maríą nagrał utwór „El regalo mas grande”, a także solowo zrealizował nagranie włoskojęzycznej wersji piosenki Mary J. Blige „Each Tear”, która znalazła się na włoskim wydaniu płyty artystki pt. Stronger with Each Tear.

Tiziano Ferro podczas występu w ramach trasy koncertowej Alla mia età, maj 2009

W październiku 2011 wydał singiel „La differenza tra me e te”, którym zapowiadał piąty album studyjny. Album pt. L’amore è una cosa semplice (w Hiszpanii pt. El amor es una cosa simple) ukazał się 28 listopada i przez pięć tygodni pozostawał na pierwszym miejscu włoskiej listy bestsellerów. Pozostałymi singlami promującymi krążek były utwory: „L’ultima notte al mondo”, „Hai delle isole negli occhi”, „L’amore è una cosa semplice”, „Per dirti ciao!”, „Troppo buono”, „L’amore è una cosa semplice” i „La fine”. Wszystkie zdobyły certyfikaty co najmniej złotej płyty za sprzedaż we Włoszech. Sam album zdobył status ośmiokrotnej platyny i został najlepiej sprzedającą się płytą 2012 w kraju.

(c) Valentini17 z włoskiej Wikipedii, CC BY-SA 3.0

Tiziano Ferro podczas występu w ramach trasy koncertowej L’amore è una cosa semplice, kwiecień 2012

Wiosną i latem 2012 odbył międzynarodową trasę koncertową, w ramach której zagrał m.in. na Stadionie Olimpijskim w Rzymie przed 50-tysięczną publicznością. W 2013 nagrał dwie piosenki („Killer”, „Sei sola”) dla raperki Baby K oraz napisał cztery single z debiutanckiego albumu Alessandry Amoroso pt. Amore puro. W listopadzie 2014 wydał pierwszy album kompilacyjny pt. TZN – The Best of Tiziano Ferro, na którym umieścił swoje największe przeboje i nowe utwory, w tym single „Senza scappare mai più” i „Incanto”, które dotarły do pierwszej piątki listy przebojów we Włoszech oraz zdobyły status platynowej płyty. Płyta przez sześć tygodni z rzędu okupowała szczyt zestawienia włoskich bestsellerów i zdobyła status siedmiokrotnej platyny. Również w 2014 wystąpił na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo.

Latem 2015 wyruszył w ogólnowłoską trasę koncertową. W listopadzie wydał reedycję albumu TZN – The Best of Tiziano Ferro, którą wzbogacił o płytę DVD zawierającą materiał zarejestrowany podczas koncertów na stadionach w San Siro stadium w Mediolanie oraz na Stadionie Olimpijskim w Rzymie. W tym samym miesiącu zagrał europejską trasę koncertową promującą składankę. 2 grudnia 2016 wydał szósty album studyjny pt. Il mestiere della vita. Płytę promował singlem „Potremmo ritornare”, który zadebiutował na pierwszym miejscu włoskiej listy przebojów. 7 lutego 2017 wystąpił podczas Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo.

Życie prywatne

5 października 2010 ujawnił się jako gej na łamach włoskiej edycji czasopisma „Vanity Fair”^[2]. Według komentarza dziennika „La Repubblica”, coming out wokalisty był pierwszym tego typu wyznaniem wśród gwiazd muzyki pop we Włoszech^[3][4].

W 2019 wyszedł za mąż za Victora Allena, starszego o 15 lat Amerykanina, który pracował jako konsultant w wytwórni Warner Bros.^[2].

Dyskografia

Albumy

Single

• 2001 – „Perdono”
• 2001 – „L’Olimpiade”
• 2002 – „Imbranato”
• 2002 – „Rosso relativo”
• 2002 – „Le cose che non dici”
• 2003 – „Perverso”
• 2003 – „Sere nere”
• 2004 – „Non me lo so spiegare”
• 2004 – „Ti voglio bene”
• 2004 – „Universal Prayer” (z Jamelią)
• 2006 – „Stop! Dimentica”
• 2006 – „Ed ero contentissimo”
• 2007 – „Ti Scatterò una foto”
• 2007 – „E Raffaella è mia”
• 2007 – „E fuori è buio”
• 2008 – „Alla mia età”
• 2009 – „Il regalo più grande”
• 2009 – „Breathe Gentle” (z Kelly Rowland)
• 2009 – „Il sole esiste per tutti”
• 2009 – „Scivoli di nuovo”
• 2011 – „La differenza tra me e te”
• 2012 – „L’ultima notte al mondo”
• 2012 – „Hai delle isole negli occhi”
• 2012 – „Liebe is einfach”/„L’amore è una cosa semplice”
• 2012 – „Per dirti ciao!”
• 2012 – „El amor es una cosa simple” (z Malú)
• 2012 – „Troppo buono”/„Demasiado bueno”
• 2013 – „La fine”
• 2014 – „Senza scappare mai più”/„No escaparé nunca más”
• 2015 – „Incanto”/„Encanto” (z Pablo Lópezem)
• 2015 – „Lo stadio”/„Un estadio”
• 2015 – „Il vento”
• 2016 – „Potremmo ritornare”

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona internetowa Tiziano Ferro. tizianoferro.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-10-11)]. (wł.).

Przypisy