Tlenek miedzi(II)

Tlenek miedzi
Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) konst. monotlenek miedzi, tlenek(2−) miedzi(2+), tlenek miedzi(2+), tlenek miedzi(II) Inne nazwy i oznaczenia Stocka tlenek miedzi(II)
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	CuO
Masa molowa	79,545 g/mol
Wygląd	czarny proszek lub kryształy[1]
Identyfikacja
Numer CAS	1317-38-0
PubChem	164827
SMILES [O-2].[Cu+2]
InChI InChI=1S/Cu.O InChIKey QPLDLSVMHZLSFG-UHFFFAOYSA-N
Właściwości Gęstość 6,31 g/cm³[1]; ciało stałe Rozpuszczalność w wodzie nierozpuszczalny[1] w innych rozpuszczalnikach nierozpuszczalny w etanolu[1] Temperatura topnienia 1227 °C[1] Zasadowość (pKb) 6,5
Budowa Moment dipolowy 4,5 ± 0,5 D[2]
Niebezpieczeństwa Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2012-07-13] Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Na podstawie podanego źródła[3] Uwaga Zwroty H H302, H410 Zwroty P P273, P501 Europejskie oznakowanie substancji oznakowanie ma znaczenie wyłącznie historyczne Na podstawie podanego źródła[3] Szkodliwy (Xn) Groźny dla środowiska (N) Zwroty R R22, R50/53 Zwroty S S60, S61 NFPA 704 Na podstawie podanego źródła[4] 0 2 0   Temperatura zapłonu niepalny[3] Numer RTECS GL7900000 Dawka śmiertelna LD50 470 mg/kg (szczur, doustnie)[3]
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Tlenek miedzi(II), CuO – nieorganiczny związek chemiczny z grupy tlenków, w którym miedź występuje na II stopniu utlenienia.

W temperaturze pokojowej jest czarnym, drobnokrystalicznym proszkiem nierozpuszczalnym w wodzie, roztwarza się jednak w kwasach i w roztworze amoniaku. Otrzymuje się go przez ogrzewanie miedzi na powietrzu. Silnie ogrzewany rozkłada się. Właściwości utleniające CuO wykorzystuje się w analizie związków organicznych. Należy do tlenków amfoterycznych, tzn. reaguje z wodorotlenkami i kwasami.

Otrzymywanie

Tlenek miedzi(II) powstaje podczas ogrzewania miedzi na wolnym powietrzu:

2Cu + O₂ → 2CuO

lub w wyniku rozkładu termicznego niektórych związków miedzi, np. węglanu lub wodorotlenku:

CuCO₃ → CuO + CO₂↑

Cu(OH)₂ → CuO + H₂O

Przypisy

Bibliografia

• David R.D.R. Lide David R.D.R. (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, ISBN 978-1-4200-9084-0  (ang.).