Tożsamości trygonometryczne

Tożsamości trygonometryczne – podstawowe zależności pomiędzy funkcjami trygonometrycznymi.

Tożsamości pitagorejskie

Wzór

jest prawdziwy dla dowolnej liczby rzeczywistej (a nawet zespolonej, przy przyjęciu ogólniejszych definicji). Tożsamość ta uznawana jest za podstawową tożsamość trygonometryczną. Zwana często jedynką trygonometryczną bądź trygonometrycznym twierdzeniem Pitagorasa.

Istnieją również dwie inne wariacje tego wzoru:

Okresowość funkcji

Funkcje trygonometryczne są okresowe

Definicje tangensa i cotangensa

Przedstawienia przy pomocy funkcji cosinus

Przedstawienia przy pomocy funkcji sinus

Parzystość i nieparzystość funkcji trygonometrycznych

Zależności pomiędzy funkcjami a kofunkcjami

Równości

nazywa się związkami pomiędzy funkcjami a ich kofunkcjami. Kofunkcją sinusa jest cosinus, cosinusa sinus, tangensa cotangens itd.

Odwrotności

Funkcje trygonometryczne można układać w pary według kofunkcji lub według odwrotności. Odwrotnością sinusa jest cosecans, cosinusa secans, tangensa cotangens (i oczywiście na odwrót):

Funkcje sumy i różnicy kątów

Sinus i cosinus sumy kątów
Sinus i cosinus sumy kątów
Sinus i cosinus różnicy kątów
Sinus i cosinus różnicy kątów
Tangens sumy kątów
Tangens sumy kątów
Tangens różnicy kątów
Tangens różnicy kątów
Cotangens sumy kątów
Cotangens sumy kątów

Cotangens różnicy kątów
Cotangens różnicy kątów

Dowód

Na mocy wzoru Eulera:

oraz

wymnożenie obu równości stronami daje:

Z drugiej strony, znów na mocy wzoru Eulera:

Porównanie części rzeczywistych i urojonych odpowiednich stron daje dwa pierwsze wzory. Dwa kolejne wynikają z poprzednich, jeżeli wyrazić i przez i

Funkcje wielokrotności kątów

Wzory na dwukrotność kąta otrzymuje się przez podstawienie we wzorach na funkcje sumy kątów.

Ogólnie:

Funkcje kąta połówkowego

Suma i różnica funkcji

Iloczyn w postaci sumy

Potęgi w postaci sumy

Funkcje trygonometryczne wyrażone przy pomocy tangensa połowy kąta

Powyższe tożsamości znalazły zastosowanie w tzw. podstawieniu uniwersalnym, stosowanym przy obliczaniu całek typu gdzie jest funkcją wymierną zmiennych Stosuje się podstawienie:

Wzory Eulera

Wzory te pozwalają łatwo przekształcać wyrażenia trygonometryczne, poprzez przejście na postać zespoloną (cztery ostatnie wzory), uproszczenie i powrót na postać trygonometryczną (pierwszy wzór).

Inne zależności między funkcjami trygonometrycznymi

Wzór de Moivre’a

lub ogólniej:

Zobacz też

Media użyte na tej stronie

Tangens roznicy.svg
Autor: Grzegorz Jagodziński, Licencja: CC BY-SA 4.0
Przyjmij, że zaznaczony (pogrubiony) odcinek ma długość 1. Wyraź długości pozostałych boków trójkąta, do którego ten odcinek należy, jako funkcje kąta ostrego. Opierając się na już obliczonych długościach boków wyznacz długości pozostałych odcinków na diagramie. Na końcu zbadaj trójkąt, którego kąt ostry to α − β. Zobacz, jak można obliczyć jego tangens. Możesz także wyprowadzić wzór na secans różnicy kątów.
Cotangens roznicy.svg
Autor: Grzegorz Jagodziński, Licencja: CC BY-SA 4.0
Przyjmij, że zaznaczony (pogrubiony) odcinek ma długość 1. Wyraź długości pozostałych boków trójkąta, do którego ten odcinek należy, jako funkcje kąta ostrego. Opierając się na już obliczonych długościach boków wyznacz długości pozostałych odcinków na diagramie. Na końcu zbadaj trójkąt, którego kąt ostry to α − β. Zobacz, jak można obliczyć jego cotangens. Możesz także wyprowadzić wzór na cosecans różnicy kątów.
Tangens sumy.svg
Autor: Grzegorz Jagodziński, Licencja: CC BY-SA 4.0
Przyjmij, że zaznaczony (pogrubiony) odcinek ma długość 1. Wyraź długości pozostałych boków trójkąta, do którego ten odcinek należy, jako funkcje kąta ostrego. Opierając się na już obliczonych długościach boków wyznacz długości pozostałych odcinków na diagramie. Na końcu zbadaj trójkąt, którego kąt ostry to α + β. Zobacz, jak można obliczyć jego tangens. Możesz także wyprowadzić wzór na secans sumy kątów.
Sinus roznicy.svg
Autor: Grzegorz Jagodziński, Licencja: CC BY-SA 4.0
Przyjmij, że zaznaczony (pogrubiony) odcinek ma długość 1. Wyraź długości pozostałych boków trójkąta, do którego ten odcinek należy, jako funkcje kąta ostrego. Opierając się na już obliczonych długościach boków wyznacz długości pozostałych odcinków na diagramie. Na końcu zbadaj trójkąt, którego kąt ostry to α − β. Zobacz, jak można obliczyć jego sinus i cosinus.
Sinus sumy.svg
Autor: Grzegorz Jagodziński, Licencja: CC BY-SA 4.0
Przyjmij, że zaznaczony (pogrubiony) odcinek ma długość 1. Wyraź długości pozostałych boków trójkąta, do którego ten odcinek należy, jako funkcje kąta ostrego. Opierając się na już obliczonych długościach boków wyznacz długości pozostałych odcinków na diagramie. Na końcu zbadaj trójkąt, którego kąt ostry to α + β. Zobacz, jak można obliczyć jego sinus i cosinus.
Cotangens sumy.svg
Autor: Grzegorz Jagodziński, Licencja: CC BY-SA 4.0
Przyjmij, że zaznaczony (pogrubiony) odcinek ma długość 1. Wyraź długości pozostałych boków trójkąta, do którego ten odcinek należy, jako funkcje kąta ostrego. Opierając się na już obliczonych długościach boków wyznacz długości pozostałych odcinków na diagramie. Na końcu zbadaj trójkąt, którego kąt ostry to α + β. Zobacz, jak można obliczyć jego cotangens. Możesz także wyprowadzić wzór na cosecans sumy kątów.