Tomasz Kuśmierek
 major artylerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 30 sierpnia 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 9–11 kwietnia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1935 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  _3r_BAR.svg){kind=small} | |
Tomasz Kuśmierek (ur. 30 sierpnia 1892 w Krzywanicach, zm. 9–11 kwietnia 1940 w Katyniu) – major artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Józefa i Józefy z Trzcińskich. Absolwent gimnazjum w Częstochowie. W 1914 wstąpił do Legionów Polskich, do 1 pułku artylerii. W 1916 skierowany na kurs artylerii w Rembertowie, a 14 kwietnia 1917 r. do Szkoły Podchorążych Artylerii w Górze Kalwarii. W wyniku kryzysu przysięgowego internowany w obozach w Szczypiornie i Łomży. W 1918 w Wojsku Polskim, w 3 baterii artylerii konnej a następnie służył w pociągu pancernym „Groźny”.
W okresie międzywojennym służył od 1923 w 23 pułku artylerii polowej we Włodzimierzu, a następnie w 2 pułku artylerii ciężkiej. W styczniu 1927 został przeniesiony do 29 Pułku Artylerii Polowej w Grodnie z równoczesnym przydziałem do Samodzielnego Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej Nr 1 na stanowisko dowódcy plutonu technicznego[1]. Z dniem 1 marca tego roku został przeniesiony służbowo na X kurs dowódców dywizjonów w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu z równoczesnym zwolnieniem z zajmowanego stanowiska[2]. 18 lutego 1928 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 19. lokatą w korpusie oficerów artylerii[3]. W kwietniu 1928 został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza w macierzystym 29 pap[4][5]. W grudniu 1929 został zwolniony z zajmowanego stanowiska z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego[6]. W marcu 1931 został przeniesiony do 1 Pułku Artylerii Ciężkiej w Modlinie na stanowisko dowódcy I dywizjonu[7][8]. Z dniem 30 kwietnia 1935 został przeniesiony w stan spoczynku[9].
We wrześniu 1939 wzięty do niewoli przez sowietów w Brześciu n. Bugiem, osadzony w Kozielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w lesie katyńskim. Figuruje na liście wywózkowej 017/2 z 04.1940 r., poz. 48.
Mieszkał w Piotrkowie Tryb. Żonaty z Marią z Gancarzów.
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[10]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 5053
- Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)[11]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)[12]
Zobacz też
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
- Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu
- Zbrodnia katyńska
Przypisy
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1927 roku, s. 19.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927 roku, s. 152.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 48.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 134.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 403, 457.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 376.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 105.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 182, 701.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935 roku, s. 59.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 182.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Banaszek Kazimierz; Roman Wanda Krystyna; Sawicki Zdzisław: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Kozielskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
- Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-12-03].
Media użyte na tej stronie
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek legionowy