Tomasz Mościcki

Tomasz Mościcki (ur. 1965) – polski krytyk teatralny, historyk teatru, dziennikarz Polskiego Radia oraz fotografik.

Życiorys

Absolwent Wydziału Wiedzy o Teatrze Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Od 1990 roku związany z Polskim Radiem (Program III: 1990–1994, Polskie Radio BIS 1994–2004, Polskie Radio Program II – 2004–), tworzył na tych antenach audycje poświęcone bieżącemu życiu teatralnemu, a także cykle dokumentalne wokół historii polskiego teatru i jego największych osobowości. Niezależnie od działalności antenowej od 1990 roku czynnie uprawiał i wciąż uprawia krytykę teatru współczesnego na łamach czasopism „Po prostu”, „Życie”, „Dziennik”, „ODRA”, „Foyer” i inne).

Jest także historykiem teatru, autorem książek poświęconych teatrom Warszawy. W 2008 roku opublikował monografię słynnego teatru Qui Pro Quo Kochana stara buda. Teatr Qui Pro Quo 1919–1931, nagrodzonej II nagrodą Klio. W 2009 roku ukazały się Teatr Warszawy 1939. Kronika, zaś roku 2012 opublikował Teatry Warszawy 1944–1945. Kornika, monumentalna monografię warszawskich scen ostatnich miesięcy II wojny światowej i pierwszego roku powojennego. Książkę nagrodzono Warszawską Premierą Literacką stycznia 2013 roku, a także Nagrodą Literacką m. st. Warszawy (2013), w tym roku przyznano mu także Nagrodę ZASP im. Leona Schillera.

Laureat nagrody dla „Teatralnej Książki Roku” (2017), przyznawanej przez Sekcję Krytyków Teatralnych Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego, w ramach Nagrody im. Stanisława Ignacego Witkiewicza, za książkę Warszawskie sezony teatralne 1944–1949^[1]. Za tę książkę był także nominowany do Nagrody Literackiej m. st. Warszawy (2017)^[2][3]. Książka ta zdobyła także nagrodę Warszawskiej Premiery Literackiej stycznia 2017 roku. Wspólnie z Januszem Majcherkiem został laureatem Warszawskiej Premiery Literackiej (2018) za książkę Kryptonim „Dziady” Teatr Narodowy 1967–1968^[4].

Od 1995 roku jest członkiem Związku Polskich Artystów Fotografików, zaś w latach 1996–2005 był członkiem władz związku^[5][6]. Oprócz tradycyjnej fotografii monochromatycznej oraz cyfrowej zajmuje się historycznymi procesami fotograficznymi (od 1992 roku specjalizuje się w technice gumy dwuchromianowej). Ma na swoim koncie wystawy w Polsce i za granicą. jego prace znajdują się w zbiorach polskich (Muzeum w Kazimierzu, Biblioteka Narodowa), a także za granicą (Nikozja, Saloniki). Jego główną inspiracją jest fotografia krajobrazowa, lecz dużą część swojej twórczości poświęcił polskiemu prawosławiu, a to zaprowadziło go na Świętą Górę Athos (Grecja), którą fotografuje od 2001 roku.

Przypisy