Tomasz Orłowski

Tomasz Orłowski

Data i miejsce urodzenia	1 sierpnia 1956 Łódź
Dyrektor Protokołu Dyplomatycznego MSZ
Okres	od 2005 do 2007
Poprzednik	Janusz Niesyto
Następca	Mariusz Kazana
Ambasador RP we Francji
Okres	od 2007 do 2014
Poprzednik	Jan Tombiński
Następca	Andrzej Byrt
Podsekretarz stanu w MSZ
Okres	od 1 września 2014 do 30 listopada 2014
Poprzednik	Wojciech Ponikiewski
Następca	Konrad Głębocki
Ambasador RP we Włoszech
Okres	od 2015 do 2017
Poprzednik	Wojciech Ponikiewski
Następca	Konrad Głębocki
Odznaczenia

Tomasz Hubert Orłowski (ur. 1 sierpnia 1956 w Łodzi) – polski dyplomata i nauczyciel akademicki. W latach 2007–2014 ambasador RP we Francji i Księstwie Monako, w 2014 podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, w latach 2015–2017 ambasador RP we Włoszech i Republice San Marino.

Życiorys

Wykształcenie i działalność naukowa

Absolwent Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Łódzkiego i Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Uzyskał magisterium z archeologii powszechnej. Odbył studia typu DEA z zakresu cywilizacji średniowiecznej na Uniwersytecie w Poitiers^[1]. Odbył staże w Salzburg Seminar w Salzburgu i w Institut des hautes études de Défense nationale w Paryżu. W latach 80. był pracownikiem naukowym Uniwersytetu Wrocławskiego. Został wykładowcą stosunków międzynarodowych i dyplomacji na Uniwersytecie Wrocławskim, w Akademii Dyplomatycznej oraz w Krajowej Szkole Administracji Publicznej. Autor licznych publikacji naukowych, w tym poświęconych protokołowi dyplomatycznemu pt. Protokół dyplomatyczny. Ceremoniał & etykieta (2010) i Protokół dyplomatyczny. Między tradycją a nowoczesnością (2015).

W 2020 został wykładowcą w Paris School of International Affairs (PSIA) w ramach Instytutu Nauk Politycznych w Paryżu^[2][3], a w 2021 profesorem Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego^[3].

Działalność publiczna

Na początku lat 90. rozpoczął pracę w polskiej dyplomacji. Był I sekretarzem, a potem radcą w Ambasadzie RP w Paryżu, w latach 1994–1996 wicedyrektorem Departamentu Europy w MSZ. Od 1996 był zastępcą ambasadora w stopniu radcy-ministra, a potem ministrem pełnomocnym w Ambasadzie RP w Rzymie. Pełnił także funkcję sekretarza generalnego Polskiego Komitetu ds. UNESCO, zastępcy dyrektora Departamentu Systemu i Problemów Globalnych Narodów Zjednoczonych. W 2005 został mianowany ambasadorem tytularnym i dyrektorem Protokołu Dyplomatycznego MSZ^[4].

W latach 2007–2014 sprawował urząd ambasadora RP we Francji i w Monako. Po śmierci Mariusza Kazany (10 kwietnia 2010) objął nadzór protokolarny nad organizacją uroczystości pogrzebowych prezydenta Lecha Kaczyńskiego na Wawelu. Powtórnie wezwany do kraju latem 2010, aby przygotować i przeprowadzić ceremonię inauguracji prezydenta Bronisława Komorowskiego (6 sierpnia 2010). W 2012 otrzymał nagrodę ministra spraw zagranicznych za osiągnięcia w dyplomacji publicznej i komunikacji medialnej^[5][6]. 1 września 2014 objął stanowisko podsekretarza stanu ds. współpracy rozwojowej, Polonii, polityki wschodniej i azjatyckiej w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. 30 listopada 2014 został odwołany z tego stanowiska^[7].

W marcu 2015 powołany na stanowisko ambasadora RP we Włoszech^[8][9] z równoczesną akredytacją w Republice San Marino. W październiku 2016 wybrany na członka korespondenta francuskiej Académie des sciences morales et politiques^[10]. W sierpniu 2017 zakończył pełnienie funkcji ambasadora^[11][12]. Po powrocie z placówki został wykładowcą Akademii Dyplomatycznej MSZ^[13]. 1 października 2021 przeszedł na emeryturę^[14].

Życie prywatne

Jest żonaty, ma dwie córki. Starszy brat ekonomisty Witolda Orłowskiego^[15]. W trakcie pobytu na placówce we Francji Tomasz Orłowski przygotował Poradnik savoir-vivre dla kanału MSZ w serwisie YouTube^[16].

Odznaczenia

• Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (Polska) – 2005^[17]
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (Polska)
• Wielki Oficer Orderu Zasługi (Portugalia) – 1997^[18]
• Komandor Orderu Zasługi Republiki Włoskiej (Włochy) – 1997^[19]
• Komandor Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa) – 2004^[20]
• Wielki Oficer Orderu Gwiazdy Solidarności Włoskiej (Włochy) – 2006^[21]
• Komandor Orderu Świętego Karola (Monako) – 2012^[22]
• Komandor Legii Honorowej (Francja) – 2013^[23]
• Oficer Orderu Sztuki i Literatury (Francja) – 2022^[24]
• Wielki Oficer Orderu Narodowego Zasługi (Francja)
• Wielki Oficer Orderu Zasługi RFN (Niemcy)
• Wielki Oficer Orderu Zasługi (Zakon Maltański)

Publikacje

Publikacje książkowe

• Tomasz Orłowski: Protokół dyplomatyczny: ceremoniał & etykieta. Warszawa: Akademia Dyplomatyczna Ministerstwa Spraw Zagranicznych, 2005, s. 335. ISBN 83-919743-8-3.
• Tomasz Orłowski, Andrzej Szteliga: Etykieta menedżera. Katowice: Wydawnictwo Sonia Draga, 2012, s. 278. ISBN 978-83-7508-538-9.
• Tomasz Orłowski: Diplomatinis protokolas : ceremonialas ir etiketas. Halina Kobeckaitė (tł.). Vilnius: Vaga, 2013, s. 331. ISBN 978-5-415-02295-3. (lit.).
• Tomasz Orłowski: Protokół dyplomatyczny : między tradycją a nowoczesnością. Warszawa: Polski Instytut Spraw Międzynarodowych, 2015, s. 480. ISBN 978-83-64895-71-5.
• Tomasz Orłowski: Nasz zakochany przewodnik po Francji czyli Dyplomatyczna „ratatouille”. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis, 2020, s. 408. ISBN 978-83-8188-028-2.
• Tomasz Orłowski: Majestat Rzeczypospolitej. Ceremonie państwowe i uroczystości publiczne w stulecie odrodzenia Polski. Warszawa: Polski Instytut Spraw Międzynarodowych, 2021. ISBN 978-83-66091-79-5.

Tłumaczenia

• Carlo Jean: Geopolityka. Tomasz Orłowski (rozdz. XI, tł.), Justyna Pawłowska (tł.). Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2003, s. 391. ISBN 83-04-04650-4.

Przypisy

Bibliografia

• Tomasz Orłowski. msz.gov.pl. [dostęp 2018-10-02].