Tomasz Putra

Tomasz Putra

Data i miejsce urodzenia	8 czerwca 1962 Olecko
Rugby union
Pozycja	wspieracz (4 lub 5), rwacz (6 lub 7), wiązacz 8
Kariera seniorska
Lata Zespół Wyst. (Pkt.) 1982–1988 AZS-AWF Warszawa 1988–1992 ASVEL Rugby 1992–1997 SO Givors 1997–1999 LOU Lyon
Reprezentacja narodowa
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.) 1984–1993  Polska 10 (14)
Kariera trenerska
Lata Zespół 1990–1998 SO Givors i LOU Lyon (juniorzy) 2000–2003 SO Givors 2004–2006 SO Givors i LOU Lyon (juniorzy) 2006–2007 SO Givors 2006–2013  Polska 2009(?)–2010 Okręg lyoński 2011(?)– SO Givors 2013–2014  Czechy (as.) 2014–  Czechy

Tomasz Putra (ur. 8 czerwca 1962 w Olecku) – polski rugbysta (występujący w II lub III linii młyna), reprezentant kraju, obecnie trener, posiadający państwowy dyplom I stopnia w rugby nadany przez Ministra Sportu Francji (w 1998), absolwent Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie (w 1988). W latach 2006–2013 szkoleniowiec kadry narodowej.

Ojciec pływaczki Alexandry oraz brat Krzysztofa, wicemarszałka Sejmu i Senatu^[1].

Kariera zawodnicza

Pierwszym trenerem Tomasza Putry był Andrzej Kopyt.

Kluby

• AZS AWF Warszawa (1982–1988)
• ASVEL Rugby (1988–1990)
• SO Givors (1990–1996)
• LOU Lyon (1996–2000)

Sukcesy

Z AZS AWF Warszawa:

• złote medale mistrzostw Polski seniorów: 1982, 1984, 1985, 1986, 1988
• srebrne medale mistrzostw Polski seniorów: 1983, 1987
• zdobywca Pucharu Polski seniorów: 1983

Reprezentacja

W narodowej reprezentacji Polski rozegrał 10 oficjalnych meczów międzypaństwowych, w których zdobył 14 punktów.

Kariera trenerska

Uprawnienia instruktora uzyskał w 1984 roku. Swoją pracę trenerska zaczynał z dziećmi i młodzieżą. Jako trener we Francji prowadził między innymi ekipy Fédérale 1 i Fédérale 2. Był też odpowiedzialny za rezerwy w zawodowej ekipie Lyonu. Jego wychowankiem są m.in. reprezenci Francji: Sylvain Marconnet, Pascal Papé, czy Morgan Parra^[2].

W maju 2006 roku został pierwszym trenerem reprezentacji Polski w rugby mężczyzn zastępując na tym stanowisku Jerzego Jumasa. Gdy Putra przejmował opiekę nad reprezentacją, ta występowała w dywizji 2B, jednak pod wodzą nowego selekcjonera drużyna narodowa awansowała do dywizji 2A (w 2008, od edycji 2010/2012 pod nazwą 1B)^[3].

W kwietniu 2010 roku został odwołany ze stanowiska selekcjonera kadry^[2], jednak w lipcu tego samego roku ponownie powierzono mu prowadzenie drużyny narodowej, po tym jak żaden z pracujących w Polsce szkoleniowców nie przystąpił do konkursu na tę posadę^[4]. Tę funkcję pełnił do połowy 2013 roku^[5].

W listopadzie 2012 roku polska reprezentacja zajmowała najwyższe w historii rankingu IRB 25. miejsce^[6] (przy 36. miejscu w maju 2006 roku^[7]). Sukces ten po części spowodowany jest przeniesieniem do polskiej drużyny narodowej francuskich wzorców szkoleniowych, a po części umiejętnym wykorzystaniem przepisów, które dopuszczają grę w reprezentacji zawodników, którzy legitymują się jedynie pochodzeniem przodków.

Od 2013 roku był asystentem trenera czeskiej kadry, rok później został zaś jej pierwszym szkoleniowcem^[8], prowadząc także reprezentację U-20^[9].

Przypisy

Bibliografia

• Maciej Powała-Niedźwiecki, Jacek Wierzbicki, Encyklopedia Polskiego Rugby, Lublin, Przedsiębiorstwo Wydawnicze Związku Niewidomych "Print 6", 2004 ISBN 83-87414-07-7