Tomasz Zieliński (1790–1869)

Tomasz Zieliński (ur. 29 grudnia 1790 w Zblęgu, zm. 12 marca 1869 w Kościelnej Wsi) – oficer armii carskiej. W 1831 roku sprawował nadzór wojskowo-sanitarny w Kiszyniowie. Nigdy nie uległ rusyfikacji. Dla mieszkańców Osięcin zasłużył się ofiarną pomocą w czasie walki z cholerą w 1852.

Młodość i kariera wojskowa w armii carskiej

Jego rodzicami byli Wawrzyniec i Katarzyna Monika z domu Kościńska. W latach 1802–1810 uczył się w Szkole Łacińskiej Ojców Reformatorów w Pakości. Odbył też aplikację w Trybunale Cywilnym w Bydgoszczy, gdzie uzyskał stopień kancelisty objął stanowisko sekretarza w Biurze Prokuratora Królewskiego. Następnie został wcielony do armii carskiej. 7 kwietnia 1815 roku znalazł się jako podoficer w Pułku Elisawengradzkim. Potem jego kariera wojskowa systematycznie się rozwijała, aż uzyskał stopień podpułkownika. 20 grudnia 1831 roku na własną prośbę, ukazem z 20 października 1832 r. wystąpił z armii carskiej.

Powrót w rodzinne strony

Po wystąpieniu z armii dostawał wiele intratnych propozycji na stanowiska wojskowe, jednak wszystkie odrzucił. W 1884 r. kupił kolonię w rodzinnym Zblęgu i od swego nazwiska nazwał ją Zieliń. W 1837 roku kupił dobra Konary i Ozdoba. Za dotychczasowe zasługi decyzją Rady Stanu Królestwa Polskiego otrzymał w 1839 roku dziedziczny tytuł szlachecki.

Walka z cholerą

W 1852 r. w Osięcinach wybuchła epidemia cholery. Tomasz Zieliński, jako że miał doświadczenie w walce z tą chorobą, starał się jak mógł pomagać mieszkańcom Osięcin. Udało mu się uratować bardzo ciężko chorego burmistrza Karola Pawłowskiego. Wszystkie zabiegi przeprowadzał sam narażając się na zachorowanie.

Działalność na rzecz ubogich

26 grudnia 1843 r. rozpoczął zainicjowany przez Tomasza Zielińskiego Zakład Dobroczynności Opatrzności Bożej przeznaczony dla kalek, sierot i starców. 22 stycznia 1859 r. usynowił Antoniego Kocenta i dał mu również swe nazwisko.

Śmierć

Zmarł 12 marca 1869 r. w swoich dobrach w Kościelnej Wsi. Pochowany został w okazałym sarkofagu wystawionym przez przybranego syna na Cmentarzu w Osięcinach. Jego wierzch wieńczy ułański mundur z czakiem polskim. Na jednej ze ścian tak syn napisał o ojcu:

ni zaszczyty ani dostatki w niczem nie zmieniły zasad prawego jego życia

a na innej cytat z jego pamiętników:

Wkrótce zapomnianym zostanę, bo taki jest ostateczny los każdego z ludzi. Chwila skonu mojego będzie to upadek małego listka z wielkiego drzewa ludzkości. Upadł listek a drzewo kształtu swego nie utraciło. I nikt nie dostrzegł ubytku.

Bibliografia

• Z dziejów Osięcin i okolic J. Cybertowicz, J. Kołtuniak, s. 81–83.