Tony Abbott

Tony Abbott
Ilustracja
(c) Department of Foreign Affairs and Trade website – www.dfat.gov.au, CC BY 3.0 au

Tony Abbott (2013)
Pełne imię i nazwisko

Anthony John Abbott

Data i miejsce urodzenia

4 listopada 1957
Londyn

Premier Australii
Okres

od 18 września 2013
do 15 września 2015

Przynależność polityczna

Liberalna Partia Australii

Poprzednik

Kevin Rudd

Następca

Malcolm Turnbull

Federalny lider opozycji
Okres

od 1 grudnia 2009
do 18 września 2013

Poprzednik

Malcolm Turnbull

Następca

Chris Bowen (p.o.)

Minister zdrowia i osób starszych
Okres

od 7 października 2003
do 3 grudnia 2007

Poprzednik

Kay Patterson

Następca

Nicola Roxon

podpis
Strona internetowa

Tony Abbott, właśc. Anthony John Abbott (ur. 4 listopada 1957 w Londynie) – australijski polityk, członek Liberalnej Partii Australii (LPA), w latach 2009–2015 lider tej partii. Od 18 września 2013 do 15 września 2015 premier Australii, wcześniej w latach 2003–2007 minister zdrowia i osób starszych w gabinecie Johna Howarda, zaś w latach 2009–2013 federalny lider opozycji.

Życiorys

Młodość

Urodził się w Wielkiej Brytanii, choć oboje jego rodzice byli rodowitymi Australijczykami. Rodzina powróciła na Antypody, gdy był kilkuletnim dzieckiem. Uzyskał podwójny licencjat z prawa i ekonomii na University of Sydney. W czasie studiów odnosił sukcesy w zawodach bokserskich, był też jednym z przywódców prawicowych środowisk studenckich. Studia magisterskie odbył na University of Oxford, po czym powrócił do Australii i wstąpił do katolickiego seminarium duchownego. Ostatecznie nie zdecydował się jednak na życie duchownego. Zamiast tego został dziennikarzem i komentatorem prasowym, znanym ze swych antylewicowych poglądów, w szczególności niechęci do tradycyjnie silnych w Australii związków zawodowych. Po krótkim epizodzie pracy w biznesie, w 1990 został rzecznikiem prasowym ówczesnego lidera liberałów Johna Hewsona. Następnie, w latach 1993–1994, był dyrektorem wykonawczym Australians for Constitutional Monarchy, organizacji pozarządowej lobbującej na rzecz utrzymania unii personalnej między Australią i Wielką Brytanią.

Kariera polityczna

W 1994, w czasie wyborów uzupełniających w okręgu wyborczym Warringah, został wybrany do Izby Reprezentantów. W 1998 trafił do rządu, gdzie w randze ministra nie zasiadającego w gabinecie (co można porównać z polskim sekretarzem stanu) odpowiadał głównie za kwestie zatrudnienia. W 2003 został awansowany na członka gabinetu i stanął na czele resortu zdrowia i osób starszych, którym kierował aż do czasu wyborczej klęski LPA, jesienią 2007 roku. Po rezygnacji Johna Howarda był wymieniany w gronie jego potencjalnych następców jako lider LPA, lecz ostatecznie wycofał swoją kandydaturę.

Nowy przywódca partii Brendan Nelson powołał go w skład swojego gabinetu cieni, gdzie zajmował się sprawami rodzin, służb socjalnych i ludności rdzennej. Pozostał na tym stanowisku również po przejęciu władzy w partii przez Malcolma Turnbulla. W listopadzie 2009, podobnie jak kilku innych członków gabinetu cieni, zrezygnował ze współpracy z Turnbullem. Powodem buntu była sprawa ustawy, w wyniku której australijski przemysł musiałby w ciągu najbliższych lat ograniczyć emisję trujących gazów o 25%. Turnbull zgodził się poprzeć to forsowane przez gabinet Rudda rozwiązanie, co wywołało rozłam w partii. Doprowadził on do wyborów nowego lidera, w których Abbott jednym głosem pokonał dotychczasowego przywódcę[1]. Dzień później Senat głosami LPA zablokował wejście w życie kontrowersyjnej ustawy[2]. W 2010 roku za wypowiedzi o treści mizoginicznej otrzymał Nagrodę Erniego, czyli australijską antynagrodę, przyznawaną ludziom głoszącym treści wrogie wobec kobiet.

Lider opozycji i premier

W sierpniu 2010 Abbott po raz pierwszy przewodził blokowi politycznemu określanemu jako Koalicja, którego LPA jest wiodącym członkiem, w wyborach. Zakończyły się one remisem, bowiem zarówno rządząca Australijska Partia Pracy (ALP), jak i Koalicja, uzyskały po 72 mandaty w liczącej 150 miejsc Izbie Reprezentantów. ALP pozostała u władzy za sprawą poparcia posłów niezależnych i należących do mniejszych partii. Wynik osiągnięty przez Koalicję był jednak na tyle dobry, iż choć Abbott nie zdołał przejąć władzy, pozostał na stanowisku lidera swojej partii i zarazem całej opozycji.

Po upływie kolejnej trzyletniej kadencji parlamentarnej powtórnie był kandydatem na premiera w kampanii wyborczej w 2013 roku. Koalicja odniosła pod jego wodzą zdecydowane zwycięstwo w przeprowadzonych 7 września 2013 wyborach, zaś Abbott jako nowy lider większości w Izbie automatycznie otrzymał misję tworzenia rządu. Jego gabinet został oficjalnie zaprzysiężony w dniu 18 września 2013.

We wrześniu 2015 w szeregach LPA doszło do buntu przeciwko premierowi, mającego związek ze spadkiem jego popularności jako premiera, budzącym kontrowersje stylem przywództwa, a także pogarszającymi się notowaniami sondażowymi całej partii. 14 września 2015 Abbott został zmuszony do rozpisania nadzwyczajnych wyborów federalnego lidera LPA (o obsadzie tego stanowiska decydują członkowie klubu tej partii w Parlamencie Australii), w których uległ swemu poprzednikowi na stanowisku lidera, Malcolmowi Turnbullowi[3]. Oznaczało to automatyczne powołanie Turnbulla również na urząd premiera, który objął formalnie następnego dnia.

Przypisy

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Prime Minister Tony Abbott.jpg
(c) Department of Foreign Affairs and Trade website – www.dfat.gov.au, CC BY 3.0 au
Prime Minister Tony Abbott at the swearing in of the Abbott Ministry.
Tony Abbott Signature.png
An image of the signature of Tony Abbott, former Prime Minister of Australia, taken from an open latter by Abbott hosted on the 2GB website.
John Howard 2014 version 2 (cropped).jpg
(c) Robert Keating/DFAT, CC BY 2.0

The DFAT Policy Forum with former Prime Minister The Hon. John Howard OM AC - “1996 – 2007: Some Foreign Policy Reflections”

Peter Varghese, Secretary, DFAT and John Howard