Torre Egger
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość | 2850 m n.p.m. |
| Wybitność | 275[1] m |
| Pierwsze wejście | 22 lutego 1976 |
Położenie na mapie Chile  | |
 49°17′34″S 73°05′54″W/-49,292778 -73,098333 | |
Torre Egger – jest jednym ze szczytów leżących na obszarze Lądolodu Patagońskiego Południowego w Ameryce Południowej. Jest położony na terenie będącym przedmiotem sporów między Chile i Argentyną, na zachód od szczytu Fitz Roy, między Cerro Torre, najwyższym punktem łańcucha czterech szczytów, a Cerro Stanhard. Swoją nazwę zawdzięcza włoskiemu alpiniście Toniemu Eggerowi, który zginął w czasie próby zdobycia sąsiedniego Cerro Torre[2].
Pierwsze wejście
W 1976 r. amerykańscy alpiniści, John Bragg, Jim Donini i Jay Wilson, zdobyli Torre Egger, wspinając się najpierw na przełęcz Col of Conquest między nim a Cerro Torre, a potem granią na szczyt. Wejście było utrudnione przez warunki pogodowe i trwało od grudnia 1975 do 22 lutego 1976, kiedy to trzyosobowy zespół znalazł się na szczycie[3].
Dalsze wejścia
- 1986 Psycho Vertical (Ściana południowo–wschodnia) (UIAA ED+ VII+ A3 90deg, 950m) Janez Jeglic, Silvo Karo, Franc Knez (Jugosławia), 7.12.1986.[4]
- 1987 Titanic (Wschodni filar) (UIAA VI+ A2), Maurizio Giarolli i Elio Orlandi (Włochy), 2 do 5.11.1987.[5]
- 1994 Badlands (YDS VI 5.10 A3 WI4+, 1000m) Conrad Anker, Jay Smith i Steve Gerberding (USA), FA 12.12.1994[6].
- 2005 Titanic (Wschodni filar) (UIAA VI+ A2) Steph Davis, Dean Potter. Pierwsze kobiece wejście na Torre Egger i przypuszczalnie pierwsze jednodniowe wejście na szczyt.[7][8][9]
- 2012 Die another day" (ściana zachodnia) (UIAA VIII A1) Matteo Bernasconi, Matteo Della Bordella. Koniec drogi 25 m poniżej przełęczy Col de Lux.
- 2013 Notti magiche" (Ściana zachodnia) (UIAA VIII A1) Matteo Della Bordella, Luca Schiera. Od Col de Lux do szczytu włoski duet kontynuował drogę Hubera-Sharfa, 200 m w skale, a potem w lodzie[10]
W styczniu 2008 r. Rolando Garibotti i Colin Haley dokonali kompletnego trawersu całego masywu, wchodząc po kolei na Aguja Standhardt, Punta Herron, Torre Egger i Cerro Torre. Swoją drogę ocenili na Grade VI 5.11 A1 WI6 Mushroom Ice 6, a sumaryczną wysokość wejścia na 2200 m. Była to jedna z najbardziej kultowych i niezdobytych dróg, której przejścia jako pierwszy próbował Ermanno Salvaterra[11].
Przypisy
- ↑ Torre Egger, Argentina (ang.). [dostęp 2017-11-20].
- ↑ Torre Egger (2685 m n.p.m.) (pol.). [dostęp 2017-11-20].
- ↑ Torre Egger, „American Alpine Journal”, 21 (51), New York: American Alpine Club, 1977, s. 49–56, ISBN 978-0-930410-31-5.
- ↑ Silvo Karo, Torre Egger's Southeast Face, „American Alpine Journal”, 30 (62), New York: American Alpine Club, 1988, s. 49–51, ISBN 978-0-930410-33-9.
- ↑ Elio Orlandi, The Eastern Pillar of Torre Egger, „American Alpine Journal”, 30 (62), New York: American Alpine Club, 1988, s. 52–55, ISBN 978-0-930410-33-9.
- ↑ ABOUT CONRAD ANKER. [dostęp 2017-11-20].
- ↑ Wild Times in Patagonia - Climbing Magazine, www.climbing.com [dostęp 2017-12-03] (ang.).
- ↑ Against the odds | Sport | The Guardian, www.theguardian.com [dostęp 2017-12-03] (ang.).
- ↑ http://www.alpinist.com/doc/ALP11/climbing-note-davis-2/
- ↑ Matteo della Bordella and Luca Schiera, first ascent of Torre Egger West Face. [dostęp 2017-11-20].
- ↑ An Interview with Rolando Garibotti about the Torre Traverse (ang.). [dostęp 2017-11-20].
Media użyte na tej stronie
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
Black up-pointing triangle ▲, U+25B2 from Unicode-Block Geometric Shapes (25A0–25FF)
Autor: Gagea, Licencja: CC BY-SA 3.0
East face of the cerro Torre group (Fitz Roy massif, Patagonia) taken from the Laguna Torre, and with names as following:
- 1: Torre Rafael Juárez
- 2: Cerro Torre
- 3: Torre Egger
- 4: Punta Herron
- 5: Aguja Standhart
- 6: Perfil del Indio
- 7: Aguja Bífida
- 8: Torre Pachamama
- 9: Torre Achachila
- 10: Torre Inti
- 11: Cuatro Dedos
- 12: Domo Blanco
Autor:
- Chile_location_map.svg: NordNordWest
- derivative work: Виктор В (talk)
Location map of Chile