Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej

Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej

Państwo	Polska
Siedziba	ul. Kredytowa 7 Warszawa
Data założenia	22 listopada 1944[1].
Zakończenie działalności	1991
brak współrzędnych

Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (TPPR) – stowarzyszenie powstałe w 1944, które koncentrowało się na organizowaniu głównie imprez propagandowych, takich jak: obchody rocznic rewolucji październikowej, wycieczki do ZSRR, wymiana grup (tzw. pociągi przyjaźni), dni radzieckiej kultury, techniki, książki, filmu, a także Festiwal Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze (dla amatorów).

Pierwszym prezesem Zarządu Głównego TPPR był Józef Wasowski. Do lat 80. TPPR liczyło ok. 3 miliony członków, głównie poprzez masowe zapisywanie uczniów i pracowników przedsiębiorstw i instytucji państwowych. W 1991 TPPR zostało przekształcone w Stowarzyszenie Polska-Rosja.

Prezesi Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej

• 1944–1945 Józef Wasowski
• 1945–1950 Henryk Świątkowski
• 1950–1952 Edward Ochab
• 1952–1955 Józef Cyrankiewicz
• 1955–1957 Stefan Ignar
• 1957–1974 Czesław Wycech
• 1974–1980 Jan Szydlak
• 1980–1987 Stanisław Wroński
• 1987–1991 Henryk Bednarski

Przewodniczący Rady Krajowej Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej

• 1983–1987 Wojciech Żukrowski
• 1987–1991 Roman Malinowski

Przewodniczący Komisji Braterstwa Broni ZG TPPR

• 1983–1987 gen. dyw. dr Jan Śliwiński (wiceprzewodniczący gen. bryg. w st. spocz. Franciszek Cymbarewicz)
• 1987–1991 gen. dyw. w st spocz. pil. Jan Raczkowski

Zadaniem Komisji Braterstwa Broni ZG TPPR było krzewienie Braterstwa Broni pomiędzy Siłami Zbrojnymi PRL i Armią Radziecką.

Towarzystwo wydawało czasopismo „Przyjaźń”. Innym czasopismem był tygodnik „Kraj Rad” wydawany dla Polaków przez Agencję Prasową „Nowosti”.

17 listopada 1989 w siedzibie Towarzystwa po raz ostatni wręczono grupie zasłużonych, wieloletnich jego działaczy medale „Zasłużony Działacz TPPR” za zasługi „w dziedzinie rozwijania przyjaźni polsko-radzieckiej”. Wśród odznaczonych znaleźli się m.in.: gen. bryg. w st. spocz. Franciszek Cymbarewicz, gen. broni w st. spocz. Zygmunt Huszcza, Władysław Kruczek, Ignacy Loga-Sowiński, Jadwiga Łokkaj, Józef Ozga-Michalski, gen. dyw. w st. spocz. pil. Jan Raczkowski, Jan Szydlak oraz gen. bryg. MO prof. Tadeusz Walichnowski.

Siedziba

Siedziba Zarządu Głównego TPPR mieściła się w pałacu pod Karczochem z 1800 (proj. Szymon Bogumił Zug) w al. Ujazdowskich 14 (1950^[2]), w pałacyku Klubu Warszawskiego Towarzystwa Myśliwskiego z 1898 (proj. François Arveuf, Karol Kozłowski) przy ul. Kredytowej 7 (1955^[3]-1977^[4]), ostatnio w Domu Przyjaźni Polsko-Radzieckiej z 1980 (proj. Marek Różański, Bogdan Popławski, Danuta Rybak, Jerzy Pluta) przy ul. Marszałkowskiej 115 (1980-1991)^[5].

Przypisy

Bibliografia

• Przyjaźń, organ ZG TPPR, grudzień 1989, s. 5

Linki zewnętrzne

• Kongres Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej w Warszawie w bazie Repozytorium Cyfrowego Filmoteki Narodowej – Polska Kronika Filmowa z roku 1946.