Toyama Maru

Toyama Maru
Ilustracja
Zdjęcie z 1941 r.
Bandera

 Japonia

Właściciel

Nippon Yūsen Kaisha (1915–1935)
Nanyo Kaiun K.K. (1935–1936)
Ono Shoji Gomei Kaisha (1936–1943)
Taiyo Kogyo K.K. (1943–1944)

Dane podstawowe
Typ

statek towarowy

Historia
Stocznia

Mitsubishi Shipbuilding & Engineering Company, Nagasaki

Data budowy

4 sierpnia 1913

Data wodowania

20 marca 1915

Data oddania do eksploatacji

3 czerwca 1915

Data zatonięcia

29 czerwca 1944

Dane techniczne
Długość całkowita (L)

135,63 m

Szerokość (B)

17,67 m

Zanurzenie (D)

10,36 m

Pojemność

7090 RT

Napęd mechaniczny
Silnik

4 x turbina parowa

Moc silnika

922 NHP

Liczba śrub napędowych

2

„Toyama Maru” – japoński statek towarowy oddany do służby w 1915 roku.

W okresie międzywojennym pływał pod flagą różnych japońskich linii żeglugowych. W 1941 roku został zarekwirowany przez Cesarską Armię Japońską. W czasie wojny na Pacyfiku uczestniczył w inwazji na Filipiny, a także pełnił służbę konwojową. 29 czerwca 1944 roku został zatopiony na wodach archipelagu Riukiu przez amerykański okręt podwodny USS „Sturgeon”. Wraz z nim zginęło prawdopodobnie około 3,7 tys. japońskich żołnierzy i marynarzy, aczkolwiek według niektórych źródeł liczba ofiar mogła sięgnąć nawet 5,6 tys.

Dane techniczne

„Toyama Maru” był statkiem towarowym o długości 135,63 metrów, szerokości 17,67 metrów i zanurzeniu 10,36 metrów. Jego pojemność wynosiła 7090 BRT[1].

Statek był wyposażony w dwie śruby, a jego napęd stanowiły cztery turbiny parowe o mocy 922 NHP[1].

Historia

Przebieg służby

Budowę statku rozpoczęto 4 sierpnia 1913 roku w stoczni Mitsubishi Shipbuilding & Engineering Company w Nagasaki na zamówienie linii żeglugowych Nippon Yūsen Kaisha. Wodowanie miało miejsce 20 marca 1915 roku; wtedy też jednostce nadano nazwę „Toyama Maru”. Do służby weszła 3 czerwca tegoż roku[2].

W latach 1915–1935 statek pływał pod flagą linii NYK. W lipcu 1935 roku został sprzedany liniom Nanyo Kaiun Kabushiki Kaisha z Osaki. Już w grudniu następnego roku został jednak zakupiony przez linie Ono Shoji Gomei Kaisha z Tokio[2].

Pod koniec stycznia 1941 roku „Toyama Maru” został zarekwirowany przez Cesarską Armię Japońską i przystosowany do przewozu wojska. W grudniu tegoż roku, podczas kampanii filipińskiej, uczestniczył w operacji desantowej w Zatoce Lamon[2].

W latach 1942–1944 pływał w konwojach na Formozę, Indochiny i Filipiny, a także między Rabaulem a archipelagiem Palau[2].

W sierpniu 1943 roku, na skutek fuzji między liniami Ono Shoji Gomei Kaisha a Taiyo Kogyo Kabushiki Kaisha przeszedł na własność tych ostatnich[2].

Zatonięcie

18 czerwca 1944 roku „Toyama Maru” wypłynął z Moji w ramach konwoju KATA-412, przewożąc w swych ładowniach ponad 4 tys. żołnierzy z 44. Samodzielnej Brygady oraz ładunek benzyny[3][a]. Warunki, w których podróżowali żołnierze, były bardzo ciężkie i nie różniły się zbytnio od tych, które panowały na „piekielnych statkach” przewożących jeńców wojennych[4].

Konwój zawinął najpierw do Kagoshimy, skąd wypłynął 27 czerwca. Następnie zatrzymał się na krótki postój w Koniya na wyspie Amami Ōshima, skąd wznowił rejs 29 czerwca. Jego portem docelowym miała być Naha na Okinawie[2].

Jeszcze tego samego dnia około godziny 7:30 rano amerykański okręt podwodny USS „Sturgeon” wystrzelił salwę czterech torped w kierunku „Toyamy Maru”. Japońska jednostka otrzymała trzy trafienia: w część dziobową, w ładownię nr 7, w której przewożono ładunek benzyny, a także między ładownią nr 5 a maszynownią. Statek przełamał się na dwie części i zatonął w ciągu minuty na pozycji 27°47′N 129°05′E/27,783333 129,083333. Wraz z nim zginęło 3627 japońskich żołnierzy oraz 76 członków załogi. Okręty eskorty zdołały uratować około 600 rozbitków[2].

Uwagi

  1. ↑ Część źródeł podaje, że statek przewoził około 6 tys. żołnierzy, spośród których nawet do 5,4–5,6 tys. miało zginąć, gdy został zatopiony (patrz: Michno 2016 ↓, s. 286 i Streater 2017 ↓). Les Streater uważa jednak liczbę 4 tys. pasażerów za bardziej prawdopodobną, jeśli wziąć pod uwagę chociażby rozmiary statku. Ze względu na fakt, że stosowna dokumentacja uległa zniszczeniu pod koniec wojny, jednoznaczne wyjaśnienie tej kwestii pozostaje niemożliwe (patrz: Streater 2017 ↓).

Przypisy

  1. ↑ a b LRS 1939 ↓, s. 897.
  2. ↑ a b c d e f g Hackett 2017 ↓.
  3. ↑ Streater 2017 ↓.
  4. ↑ Michno 2016 ↓, s. 285–286.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie