Trębacz (protista)
| |||
 Stentory | |||
| Systematyka[1] | |||
| Domena | eukarionty | ||
| Supergrupa | Chromalveolata | ||
| Królestwo | protisty | ||
| Typ | orzęski | ||
| Klasa | Ciliatea | ||
| Rząd | Oligotrichida | ||
| Rodzina | Stentoridae | ||
| Rodzaj | Stentor | ||
| Gatunek | trębacz | ||
| Nazwa systematyczna | |||
| Stentor coeruleus Ehrenberg, 1833 | |||
| Synonimy | |||
|---|---|---|---|
| |||
Trębacz (Stentor coeruleus) – zwany też trębaczem niebieskim[2], czasami też występuje nazwa trąbik. Swój intensywnie niebieski kolor zawdzięcza ziarnom pigmentu umieszczonym w ektoplazmie[3]. Jest „protistem zwierzęcym” (pierwotniakiem) należącym do typu orzęsków (Ciliata). Po raz pierwszy został opisany w 1833 roku przez Ehrenberga.
Trębacz posiada charakterystyczny kształt trąby (stąd nazwa), osiąga – jak na pierwotniaki – sporą długość dochodzącą do 2 mm[2]. Pierwotniak ten czasami pływa w wodzie, lecz z zasady prowadzi osiadły tryb życia przyczepiony do podłoża. W przedniej części ciała (rozszerzony koniec) znajduje się otwór gębowy – cytostom, otoczony przyustnym wieńcem rzęsek, które napędzają do niego pokarm. Trębacz nie posiada ściany komórkowej. Jego ciało otacza żywa osłona zwana pellikulą. Makronukleus jest w formie koralików, mikronukleus w postaci rozproszonej po cytoplazmie. Jest pospolity w wodach słodkich i łatwy w hodowli, dlatego często używany w laboratoriach. Odznacza się wybitnymi zdolnościami do regeneracji[4].
Występuje również inna, zamieszczona poniżej systematyka rodzaju Stentor[5].
- Klasa Polyhymenophora Jankowski, 1967
- Podklasa Spirotricha Butschli, 1889
- Rząd Heterotrichida Stein, 1859
- Podrząd Heterotrichina Stein, 1859
- Rodzina Stentoridae Canes, 1863
Przypisy
- ↑ Stentor coeruleus, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] [dostęp 2009-07-26] (ang.).
- ↑ a b Brtek, L'ubomír, i inni, Świat zwierząt.
- ↑ Зенкевич Л.А., Жизнь животных. Том 1. Беспозвоночные s. 142.
- ↑ Tomasz Umiński, Biologia, WSiP, s.23,1994.
- ↑ [Gabriele Packroff and Norbert Wilbert; Taxonomische Studien uber die Ciliatenfauna (Protozoa, Ciliophora) der Eifelmaare (Taxonomical Studies on the Ciliate Fauna (Protozoa, Ciliophora) of Eifel Maar Lakes) Arch. Protistenk 140:121-139, 1991].
Bibliografia
- Brtek, L'ubomír, i inni, Świat zwierząt, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1983, s. 50, ISBN 83-09-00747-7.
- Brusca, Richard C., Brusca, Gary J., Invertebrates, Sinauer Associates, Inc., Sunderland, Massachusetts, 2003, Second Edition, ISBN 0-87893-097-3.
- Зенкевич Л.А., Жизнь животных. Том 1. Беспозвоночные, Москва, 1968, s. 141–143
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Autor: MarekMiś, Licencja: CC BY 4.0
Zdjęcie przedstawia stentory - pierwotniaki z grupy orzęsków. Fotografia wykonana w powiększeniu 200X. Technika oświetleniowa mieszana - polaryzacja i ciemne pole. Wokół stentorów widoczne są liczne bakterie, którymi się między innymi żywią.