Trałowce projektu 15

Trałowce projektu 15
Kraj budowy

 NRD

Użytkownicy

 Volksmarine

Stocznia

Peene-Werft, Wolgast

Wejście do służby

1957–1958

Wycofanie

1972–1979

Zbudowane okręty

10

Dane taktyczno-techniczne[1][2]
Wyporność

standardowa: 553 tony
pełna: 741 ton

Długość

66,1 metra

Szerokość

8,4 metra

Zanurzenie

2,52 metra

Napęd

2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 2400 KM
2 śruby

Prędkość

16,5 węzła

Zasięg

2465 Mm przy prędkości 12 węzłów

Załoga

38

Uzbrojenie

1 działo kal. 85 mm 90-K
10 działek kal. 25 mm 2M-3M (5 x II)
2 zrzutnie bg, 30 min

Trałowce projektu 15 (w kodzie NATO: Krake) – wschodnioniemieckie trałowce i stawiacze min z lat 50. XX wieku. W latach 1955–1958 w stoczni Peene-Werft w Wolgast zbudowano 10 jednostek tego typu. Okręty zostały wcielone a do służby w marynarce wojennej NRD w latach 1957–1958. Z listy floty zostały skreślone w latach 1972–1979.

Projekt i budowa

Konstrukcja trałowców bazowych projektu 15[a] (typu Krake[b]) była rozwinięciem poprzedników – trałowców typu Habicht[1][2]. Jednostki oprócz wykonywania zadań trałowych mogły spełniać funkcję stawiaczy min[3][4]. Prace nad konstrukcją okrętów rozpoczęto w 1955 roku[1][2].

Wszystkie okręty zbudowane zostały w stoczni Peene-Werft w Wolgast (numery stoczniowe 27–36)[2][5]. Jednostki zostały zwodowane w 1956 roku[5].

OkrętStoczniaWodowanieWejście do służbyWycofanie ze służby
„Berlin”Peene-Werft30 stycznia 195616 sierpnia 195713 października 1979
„Halle”20 czerwca 195621 września 195714 października 1972
„Dresden”29 marca 19569 listopada 195726 października 1973
„Rostock”29 września 195628 listopada 195716 października 1973
„Gera”18 grudnia 195620 grudnia 195714 października 1972
„Magdeburg”21 lipca 19566 marca 195814 października 1972
„Erfurt”31 sierpnia 195628 marca 195814 października 1972
„Karl-Marx-Stadt”28 kwietnia 19564 maja 195825 października 1976
„Potsdam”8 listopada 19568 lipca 195826 października 1973
„Leipzig”29 lutego 195631 października 19581 października 1976

Dane taktyczno-techniczne

Okręty były trałowcami (stawiaczami min) o długości całkowitej 66,1 metra, szerokości 8,4 metra i zanurzeniu 2,52 metra[2][6]. Wykonane ze stali kadłuby jednostek podzielone były na 12 przedziałów wodoszczelnych[7]. Wyporność standardowa wynosiła 553 tony, zaś pełna 741 ton[1][6][c].

Trałowce napędzane były przez dwa silniki wysokoprężne 6KVD43A o łącznej mocy 2400 KM, poruszające dwiema śrubami, co pozwalało osiągnąć maksymalną prędkość wynoszącą 16,5 węzła[1][6][d]. Zasięg wynosił 2465 Mm przy prędkości 12 węzłów[6][2]. Energię elektryczną o napięciu 380 V zapewniał agregat prądotwórczy z silnikiem wysokoprężnym 8KND21[7].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostek stanowiło pojedyncze działo kalibru 85 mm L/52 90-K oraz pięć podwójnych zestawów działek automatycznych 2M-3M kal. 25 mm[1][2]. Broń ZOP stanowiły dwa miotacze bomb głębinowych[1][6][e]. Okręty zabierały też na pokład 30 min[1][2].

Wyposażenie trałowe stanowiły: trał kontaktowy MKT-1, elektromagnetyczny TEM-2 i akustyczny AT-2[2][6]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało m.in. radar KSIB i sonar Tamir-11[2][6].

Załoga pojedynczego okrętu składała się z 38 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][2][f].

Służba

Okręty projektu 15 zostały wcielone do służby w Volksmarine w latach 1957–1958[5][6]. Początkowo jednostki identyfikowały jedynie numery 3001–3010, a nazwy otrzymały w styczniu 1960 roku[1][2]. W latach 1963–1965 okręty poddano modernizacji: zdemontowano radary KSIB, instalując w zamian stacje radiolokacyjne KSA-5 i Zarnica[2][8]. Od początku lat 70. „Berlin”, „Dresden”, „Karl-Marx-Stadt” i „Leipzig” pełniły funkcje okrętów szkolnych[1][7]. Jednostki zostały wycofane ze służby w latach 1972–1979[1][6].

Uwagi

  1. ↑ Tak podaje Miramarb ↓. Natomiast Pietlewannyj 2009 ↓, s. 83 podaje, że projekt nosił numer 35.
  2. ↑ Należy zaznaczyć, że wszystkie stosowane powszechnie nazwy typów okrętów NRD nie są oryginalne, lecz stanowią nazwy kodowe NATO, zaadaptowane przez RFN.
  3. ↑ Identycznie podaje Gogin 2022 ↓. Natomiast Blackman 1960 ↓, s. 188 i Moore 1973 ↓, s. 143 podają wyporność standardową wynoszącą 650 ton.
  4. ↑ Identycznie podaje Gogin 2022 ↓. Natomiast Blackman 1960 ↓, s. 188 i Moore 1973 ↓, s. 143 podają, że łączna moc silników wynosiła 3400 KM, co pozwalało osiągnąć prędkość 18 węzłów.
  5. ↑ Identycznie podaje Gogin 2022 ↓. Natomiast Blackman 1960 ↓, s. 188 i Moore 1973 ↓, s. 143 podają, że na okrętach zamontowano cztery miotacze bomb głębinowych.
  6. ↑ Pietlewannyj 2009 ↓, s. 83 podaje, że załoga pojedynczego okrętu liczyła 24 osoby, natomiast Blackman 1960 ↓, s. 188 i Moore 1973 ↓, s. 143 podają, że mieściła się w przedziale od 80 do 96 osób.

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 139.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m Gogin 2022 ↓.
  3. ↑ Blackman 1960 ↓, s. 168.
  4. ↑ Moore 1973 ↓, s. 143.
  5. ↑ a b c Miramar ↓.
  6. ↑ a b c d e f g h i Pietlewannyj 2009 ↓, s. 83.
  7. ↑ a b c Pietlewannyj 2009 ↓, s. 84.
  8. ↑ Pietlewannyj 2009 ↓, s. 83-84.

Bibliografia

  • 2477 (Peene-Werft) (ang.). miramarshipindex.nz. [dostęp 2022-07-27].
  • BERLIN (6131437) (ang.). miramarshipindex.nz. [dostęp 2022-07-27].
  • Conway’s All the World’s Fighting Ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.)
  • Ivan Gogin: 3001 ocean minesweepers (1957-1958) (ang.). Navypedia. [dostęp 2022-07-27].
  • Jane’s Fighting Ships 1960-61. Raymond Blackman (red.). London: Sampson Low, Marston & Co., 1960. (ang.)
  • Jane’s Fighting Ships 1973-74. John E. Moore (red.). New York: McGraw - Hill, 1973. ISBN 0-07-032020-9. (ang.)
  • M.B. Pietlewannyj: Korabli stran Warszawskogo dogowora. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2009. ISBN 978-5-8172-0127-7. (ros.)
Trałowce projektu 15
  • „Berlin”
  • „Halle”
  • „Dresden”
  • „Rostock”
  • „Gera”
  • „Magdeburg”
  • „Erfurt”
  • „Karl-Marx-Stadt”
  • „Potsdam”
  • „Leipzig”

Deutsche Marine

Media użyte na tej stronie