Tragedia romantyczna

Tragedia romantyczna – gatunek dramatyczny twórczo nawiązujący i kontynuujący model tragedii szekspirowskiej, stojący natomiast w opozycji do skodyfikowanej koncepcji tragedii antycznej oraz klasycznej. Tragedia romantyczna kierowała się wzorem Szekspira. Określały ja m.in. następujące cechy:

• odrzucenie estetycznej jednorodności
• mieszanie tragizmu, patosu, komizmu i groteski,
• zerwanie z tradycyjnymi wyznacznikami kompozycyjnymi (np. zasadą trzech jedności),
• stosowanie fragmentarycznej, luźnej fabuły,
• wprowadzenie bohaterów uosabiających ludzkie namiętności i niepoddających się jednoznacznie ocenie moralnej
• osadzenie wydarzeń oraz konfliktu tragicznego w szerokim kontekście psychologicznym i konkretnych realiach obyczajowych, historycznych, społeczno- politycznych, filozoficznych.

Można przyjąć, iż te właśnie cechy tragedii romantycznej doprowadziły w pewnym sensie do śmierci gatunku. Tendencja romantyzmu do modyfikowania, a nawet zacierania wyrazistości gatunkowej, musiała bowiem przekształcić z czasem nową koncepcję tragedii tak dalece, że w efekcie zrodził się nowy gatunek: dramat romantyczny dramat romantyczny.

Do najwybitniejszych twórców tragedii romantycznej należą m.in: Friedrich Schiller, George Byron, Aleksander Puszkin, Juliusz Słowacki i Cyprian Kamil Norwid z koncepcją białej tragedii, czyli ,,nietragicznej tragedii".

Bibliografia

• Epoki Literackie. Wielki leksykon, Wyd. Dolnośląskie, Wrocław, 2004