Traktat belgradzki (1739)

Pogranicze austriacko-tureckie po pokoju w Požarevacu (1718)

Pogranicze austriacko-tureckie w 1739, po pokoju belgradzkim

Traktat belgradzki - traktat pokojowy zawarty 18 września 1739 roku w Belgradzie, kończący VII wojnę austriacko-turecką, toczoną się w latach 1735 - 1739. Traktat przywrócił Imperium Osmańskiemu część terytoriów utraconych na rzecz Austrii postanowieniami traktatu w Požarevacu (1718). Równolegle prowadzona wojna rosyjsko-turecka została zakończona 29 września 1739 traktatem w Niszu.

W konsekwencji traktatu Austria miała zwrócić Imperium Osmańskiemu ziemie serbskie, z Belgradem włącznie, północną Bośnię i Banat Temeszwarski(ang.) na południe od Dunaju, zaś Oltenię zależnej od Turcji Wołoszczyźnie. Konsekwencją traktatu była likwidacja utworzonego w 1718 Królestwa Serbii(ang.) jako austriackiego kraju koronnego. Granica austriacko-turecka ustanowiona została trwale na rzekach Dunaj i Sawa.

Francja, jako mediator, otrzymała od Turcji znaczne korzyści handlowe oraz uprawnienia do opieki nad katolikami zamieszkującymi Imperium Osmańskie.

Bibliografia

• Emanuel Rostworowski, Historia powszechna. Wiek XVIII, Warszawa 2001, Wyd. Naukowe PWN, str. 491 - 492
• Henry Smith Williams, "The Historians' History of the World", wyd. Hooper and Jackson LTD, 1909, str. 410

Linki zewnętrzne

• Treaty of Belgrade, [w:] Encyclopædia Britannica [online] [dostęp 2022-10-05]  (ang.).
• World History at KMLA - Serbia 1660-1789

Zobacz też

• Traktat w Niszu