Transport for London

Ten artykuł od 2012-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Logo TfL

Symbolem londyńskiej komunikacji miejskiej są w oczach wielu cudzoziemców piętrowe autobusy^{[potrzebny przypis]}

(c) Chris McKenna (Thryduulf), CC BY-SA 4.0

Pociąg metra londyńskiego

Tramwaj w Londynie

(c) Unisouth z angielskiej Wikipedii, CC BY-SA 3.0

Londyńskie taksówki

Pociąg Docklands Light Railway

Statek wycieczkowy na Tamizie

Transport for London (TfL) – jednostka organizacyjna samorządu terytorialnego Wielkiego Londynu odpowiedzialna za kwestie transportu, w tym komunikacji publicznej. TfL zajmuje się zarówno bieżącym zarządzaniem infrastrukturą transportową (często za pośrednictwem wyłonionych w przetargach ajentów), jak i wdrażaniem długoterminowych strategii przyjmowanych przez władze Londynu.

Historia i władze

TfL powstał w roku 2000 jako część reformy administracji lokalnej w Londynie, przeprowadzanej na podstawie przyjętej w 1999 ustawy o władzach Wielkiego Londynu (Greater London Authority Act). Scalanie wszystkich miejskich jednostek zajmujących się transportem w jedną strukturę trwało do roku 2003 – jako ostatnie TfL podporządkowane zostało metro londyńskie.

Najwyższym organem TfL jest zarząd, powoływany przez burmistrza Londynu, który przewodniczy też jego posiedzeniom. Na co dzień organizacją zarządza komisarz ds. transportu w Londynie, mianowany przez zarząd.

Struktura

TfL dzieli się na trzy główne części, z których każda posiada liczne jednostki podległe:

• Metro londyńskie
  • Dział BCV (odpowiada za Bakerloo Line, Central Line i Victoria Line)
  • Dział JNP (odpowiada za Jubilee Line, Northern Line i Piccadilly line)
  • Dział SSR (odpowiada za pozostałe linie)
• London Rail (dział transportu szynowego)
  • dział współpracy z przewoźnikami kolejowymi działającymi na terenie Londynu
  • London Overground
  • Docklands Light Railway (DLR)
  • London Trams (odpowiada za eksploatację sieci Tramlink oraz prace przygotowawcze do budowy dwóch kolejnych sieci tramwajowych)
• Dział transportu na powierzchni (surface transport)
  • London Buses (miejska komunikacja autobusowa)
  • London Dial-a-Ride (usługi transportowe dla osób niepełnosprawnych)
  • London River Services (pasażerski transport rzeczny na Tamizie)
  • London Streets (zarządzanie najważniejszymi drogami - pozostałe leżą w kompetencji dzielnic - oraz pobieranie opłat ekologicznych za wjazd do centrum (congestion charge)
  • Public Carriage Office (wydawanie licencji taksówkarskich itp.)
  • Dworzec Autobusowy Victoria
  • Cycling Centre of Excellence (kwestie rowerzystów, Barclays Cycle Hire)
  • Walking (kwestie pieszych)
  • London Road Safety Unit (kontrola biletów, zapewnianie bezpieczeństwa pasażerom)
  • Traffic Enforcement (kontrola przestrzegania przepisów drogowych, w tym parkingowych, na drogach zarządzanych przez London Streets)
  • Freight Unit (kwestie transportu towarowego)

Ponadto częścią TfL jest także London Transport Museum.

Bilety

Ogólną zasadą jest, iż każdy ze środków transportu publicznego znajdujących się pod zarządem TfL posiada własną taryfę biletową. Od zasady tej istnieją dwa wyjątki, a mianowicie wspólne bilety na metro i DLR oraz na autobusy i tramwaje. W Londynie stosuje się także elektroniczną kartę miejską (tzw. Oyster card). Można z niej korzystać na dwa sposoby. Pierwszym jest zakodowanie na niej biletu okresowego (o ważności od 1 dnia do 1 roku), zgodnie z odpowiednią taryfą. Druga możliwość to doładowanie karty pewną sumą pieniędzy (tak jak np. telefonu w systemie pre-paid). Kiedy pasażer zbliża kartę np. do bramki w metrze, z jego konta automatycznie odliczana jest suma równa cenie odpowiedniego biletu. Ten drugi wariant zwany jest w Londynie pay as you go (w skrócie PAYG).

Linki zewnętrzne

• Strona oficjalna
  • Informacje w języku polskim