Trasy koncertowe Filipinek

Filipinki w październiku 1966 r. – Quebec, początek drugiej trasy koncertowej zespołu w Kanadzie i USA

Trasy koncertowe były dla wokalistek zespołu Filipinki – podobnie jak dla wszystkich polskich wykonawców w tamtym czasie – podstawowym źródłem utrzymania, bo nagranie piosenek dla archiwum radiowego, czy na płytę wynagradzane było tylko jednorazowo, według stałej stawki, niezależnie od ilości późniejszych emisji zarejestrowanej piosenki, czy sprzedanego nakładu płyty, na której została zamieszczona. Każda z Filipinek za jeden koncert otrzymywała stałą stawkę 250 zł. Zazwyczaj Filipinki opracowywały jesienią każdego roku nowy program, z którym wyruszały w trasy wraz z początkiem roku następnego, choć w niektórych latach przygotowywały po dwa, lub trzy programy. W pierwszą dużą trasę koncertową Filipinki wyjechały latem 1964, gdy wszystkie wokalistki zdały maturę i ukończyły naukę w szczecińskim Technikum Handlowym, a grupa stała się zespołem zawodowym^[1].

Wybrane trasy koncertowe zespołu Filipinki:

1964

I trasa koncertowa – Filipinki i my – od czerwca do sierpnia

Impresariat – Koszalińska Orkiestra Symfoniczna
Kierownik organizacyjno-administracyjny – Leszek Lewandowski
Kierownik artystyczny – Jan Janikowski

Prowadzenie – Jerzy Górny
Akompaniament – Jan Janikowski (fortepian), zespół jazzowy Coma 5
Artyści towarzyszący – Koszalińska Orkiestra Symfoniczna pod dyrekcją Zbigniewa Bytnara

W ramach trasy Filipinki dały około 50 koncertów w większych miastach Polski.

II trasa koncertowa – Filipinki – od sierpnia do listopada

Impresariat – Koszalińska Orkiestra Symfoniczna, Wojewódzki Dom Kultury w Kielcach
Kierownik organizacyjno-administracyjny – Leszek Lewandowski
Kierownik artystyczny – Jan Janikowski

Prowadzenie – Jerzy Górny
Akompaniament – Jan Janikowski (fortepian), zespół jazzowy Coma 5
Artyści towarzyszący – Włodzimierz Patuszyński – konkursy, Irena Bychowiec – solistka

W ramach trasy Filipinki dały około 70 koncertów w większych miastach Polski.

III trasa koncertowa – Filipinki – od listopada 1964 do lutego 1965

Impresariat – Koszalińska Orkiestra Symfoniczna, Wojewódzki Dom Kultury w Kielcach
Kierownik organizacyjno-administracyjny – Leszek Lewandowski
Kierownik artystyczny – Jan Janikowski
Akustyk – Czesław Grychczyński

Prowadzenie – Jerzy Górny i Włodzimierz Patuszyński
Akompaniament – Jan Janikowski (fortepian), zespół jazzowy Warszawscy Stompersi
Artyści towarzyszący – Zbigniew Kurtycz – solista, Aleksander Nizowicz – solista

W ramach trasy Filipinki dały około 90 koncertów w całej Polsce.

1965

Plakat reklamujący występy Filipinek w 1965 r.

I trasa koncertowa – Filipinki i my – od marca do maja

Impresariat – Koszalińska Orkiestra Symfoniczna im. Stanisława Moniuszki w Koszalinie
Kierownik organizacyjno-administracyjny – Leszek Lewandowski
Kierownik artystyczny – Jan Janikowski
Akustyk – Czesław Grychczyński

Prowadzenie – Jerzy Górny i Włodzimierz Patuszyński
Akompaniament – Jan Janikowski (fortepian), zespół jazzowy Warszawscy Stompersi
Artyści towarzyszący – Zbigniew Kurtycz – solista, Aleksander Nizowicz – solista

W ramach trasy Filipinki dały około 100 koncertów w całej Polsce^[2].

II trasa koncertowa – Filipinki i my – od czerwca do sierpnia

Impresariat – Wojewódzka Agencja Imprez Artystycznych w Sopocie
Kierownik organizacyjno-administracyjny – Zbigniew Mirosław
Kierownik artystyczny – Jan Janikowski
Reżyseria – Czesław Szpakowicz
Choreografia – Witold Gruca
Akustyk – Czesław Grychczyński

Prowadzenie – Jerzy Górny i Włodzimierz Patuszyński
Akompaniament – Jan Janikowski (fortepian), zespół jazzowy Warszawscy Stompersi
Artyści towarzyszący – Jan Świąć – parodie, Aleksander Nizowicz – solista

W ramach trasy Filipinki dały około 50 koncertów w całej Polsce^[3].

Afisz reklamujący koncerty Filipinek w drugiej połowie 1965 r.

III trasa koncertowa – Filipinki i my – od sierpnia do września

Impresariat – Wojewódzka Agencja Imprez Artystycznych w Sopocie
Kierownik organizacyjno-administracyjny – Zbigniew Mirosław
Kierownik artystyczny – Jan Janikowski
Choreografia – Witold Gruca
Akustyk – Czesław Grychczyński

Prowadzenie – Jerzy Górny i Włodzimierz Patuszyński
Akompaniament – Jan Janikowski (fortepian), zespół jazzowy Warszawscy Stompersi
Artyści towarzyszący – Anton Valery – solista, Mieczysław Gajda – aktor

W ramach trasy Filipinki dały około 50 koncertów w całej Polsce.

W dniach 2 – 17 września Filipinki powtórzyły program trasy II (bez Jana Świącia) na południu Polski. Dały 25 koncertów w Tarnobrzegu, Sarzynie, Dębicy, Przemyślu, Sanoku, Jaśle, Gorlicach, Krośnie, Ustrzykach, Solinie, Rzeszowie (kino Świt), Kolbuszowej, Jarosławiu i Lubaczowie^[4].

Okładka programu koncertów Filipinek w Kanadzie i USA jesienią 1965 r.

IV trasa koncertowa – Piosenka nie zna granic – Kanada i Stany Zjednoczone, od 5 października do 12 grudnia

Impresariat – Jan Wojewódka i Pagart
Kierownik organizacyjno-administracyjny – Zbigniew Mirosław
Kierownik artystyczny – Jan Janikowski
Kierownik trasy – Aleksander Świtaj
Reżyseria – Ludwik Sempoliński
Choreografia – Witold Gruca i Krystyna Mazurówna

Prowadzenie – Włodzimierz Patuszyński
Akompaniament – Jan Janikowski (fortepian), trio z zespołu jazzowego Warszawscy Stompersi (Mieczysław Wadecki, Bogdan Sobiesiak i Władysław Brzezicki)
Artyści towarzyszący – Andrzej Bychowski – parodie, Aleksander Nizowicz – solista

Program:^[5]
Część I
1. A może razem – Prolog – cały zespół
2. Powitanie – Włodzimierz Patuszyński
3. Dzień dobry Polonio, Filipinki – to my, Charleston nastolatków – Filipinki
4. Parodie – Andrzej Bychowski
5. Piosenki – Aleksander Nizowicz
6. Migawki – Włodzimierz Patuszyński i Andrzej Bychowski
7. Babunia z portretu, Do widzenia, profesorze, Ave Maria no morro – Filipinki
8. Jak przed wojną – Włodzimierz Patuszyński
9. Piosenka nie zna granic – melodie ludowe w wykonaniu całego zespołu

Część II
10. Wiązanka melodii – cały zespół
11. A może razem..., Serwus panie Chief, Rówieśnicy – Filipinki
12. Migawki – Włodzimierz Patuszyński
13. Piosenki – Aleksander Nizowicz
14. Parodie – Andrzej Bychowski
15. Mr Wonderful, Daleko od Aten, Bal Arlekina – Filipinki
16. Finał Piosenką chcemy podziękować – cały zespół

BIS I – Batumi – Filipinki
BIS II – Pity pity – Filipinki

Program Piosenka nie zna granic został zaprezentowany przez Filipinki w Kanadzie i USA 49 razy, a obejrzało go 25 tys. widzów^[6].

Grupa występowała w miastach:^{[7][8][9][10][11][12]}

• Toronto – 16 i 17 października
• Oshawa – 19 października
• St. Catharines – 20 października
• London – 21 października
• Niagara Falls – 21 października
• Hamilton – 22 października
• Detroit – 23 i 24 października
• Minneapolis – 28 października
• Milwaukee – 20 października
• Chicago – 30 i 31 października
• Toledo – 3 listopada
• Youngstown – 4 listopada
• Pittsburgh – 5 listopada
• Cleveland – 6 listopada
• Buffalo – 7 listopada
• Rochester – 9 listopada
• Utica – 10 listopada
• Syracuse – 11 listopada
• Filadelfia – 12 listopada
• Baltimore – 13 listopada
• Nowy Jork – Perth Amboy – 14 listopada
• Nowy Jork – Newark – 14 listopada
• Nowy Jork Bayonne – 17 listopada
• Nowy Jork Hempstead – 18 listopada
• Holyoke – 19 listopada
• Springfield – 19 listopada
• Boston – 20 listopada
• New Britain – 21 listopada
• Hartford – 21 listopada
• Nowy Jork Newark – 23 listopada
• Nowy Jork Greenpoint – 24 listopada
• Nowy Jork Elizabeth – 25 listopada
• Nowy Jork – 28 listopada
• Nowy Jork – Passaic – 28 listopada
• Buffalo – 2 grudnia, koncert specjalny dla anglojęzycznych studentów Akademii Muzycznej – Filipinki, Warszawscy Stompersi i Aleksander Nizowicz
• Ottawa – 4 grudnia
• Montreal – 5 grudnia

W ramach trasy Piosenka nie zna granic Filipinki wystąpiły także dwukrotnie na pokładzie statku MS Batory, którym płynęły do Kanady^[13].

1966

I trasa koncertowa – Filipinki i my – od stycznia do lipca

Impresariat – Wojewódzka Agencja Imprez Artystycznych w Sopocie
Kierownik organizacyjno-administracyjny – Zbigniew Mirosław
Kierownik artystyczny – Jan Janikowski
Choreografia – Witold Gruca
Akustyk – Czesław Grychczyński

Prowadzenie – Jerzy Górny i Włodzimierz Patuszyński
Akompaniament – Jan Janikowski (fortepian), zespół jazzowy Warszawscy Stompersi
Artyści towarzyszący – Aleksander Nizowicz – solista

Trasa podzielona była na dwa etapy – pierwszy, polski trwał od stycznia do końca marca i w jego ramach odbyło się około 120 koncertów. W kwietniu Filipinki brały udział w zdjęciach do filmu Zofii Dybowskiej-Aleksandrowicz Marynarka to męska przygoda. Z końcem maja zespół wyruszył na drugą część trasy do NRD, gdzie w północno-wschodniej części kraju dał kilkanaście koncertów. Trasa została przerwana w lipcu ze względu na chorobę jednej z wokalistek. Tournée wznowiono we wrześniu i trwało około 2 tygodni^[14].

Afisz reklamujący koncert Filipinek w Bostonie 4 listopada 1966 r.

II trasa koncertowa – Siedem uśmiechów – Kanada, Stany Zjednoczone i Wielka Brytania, od 5 października do 8 grudnia

Impresariat – Jan Wojewódka i Pagart
Kierownik organizacyjno-administracyjny – Zbigniew Mirosław
Kierownik artystyczny – Jan Janikowski
Kierownik trasy – Aleksander Świtaj
Reżyseria – Jan Janikowski
Choreografia – Witold Gruca i Krystyna Mazurówna

Prowadzenie – Włodzimierz Patuszyński i Jerzy Górny
Akompaniament – Jan Janikowski (fortepian), kwartet z zespołu jazzowego Warszawscy Stompersi (Mieczysław Wadecki, Wiesław Ejssymont, Włodzimierz Kruszyński i Jerzy Kruszyński)
Artyści towarzyszący – Violetta Villas – solistka, Aleksander Nizowicz – solista

W programie rewii Siedem uśmiechów obok największych przebojów Filipinki śpiewały piosenki z nowej płyty Filipinki – to my (Polskie Nagrania „Muza” XL0323), a luźna oś fabularna programu dotyczyła plotkowania i wynikających z niego zabawnych sytuacji. Według wstępnych przewidywań Jana Wojewódki koncerty miało obejrzeć 40 tys. widzów, jednak ostatecznie okazało się, że na amerykańskie koncerty Filipinek sprzedano ponad 50 tys. biletów. Zespół występował w tych samych miastach, które odwiedził rok wcześniej^[15].

W drodze powrotnej do Polski Filipinki oraz reszta uczestników tournée (bez Violetty Villas) opuściła pokład Batorego w Wielkiej Brytanii. Filipinki wystąpiły z rewią Siedem uśmiechów m.in. w Southampton, Liverpoolu, Manchester (4 grudnia w Manchester Free Trade Hall), Birmingham, Bristolu i Londynie^[16].

1967

Afisz reklamujący koncerty Filipinek w ramach trasy „Piosenka nie zna granic” w ZSRR, 1967 r.

Trasa koncertowa – Piosenka nie zna granic – Związek Radziecki od 14 lutego do 12 kwietnia

Impresariat – Goskoncert ZSRR i Pagart
Kierownik organizacyjno-administracyjny – Zbigniew Mirosław
Kierownik artystyczny – Jan Janikowski
Reżyseria – Ludwik Sempoliński
Choreografia – Witold Gruca i Krystyna Mazurówna
Akustyk – Czesław Grychczyński

Prowadzenie – Jerzy Górny i Włodzimierz Patuszyński
Akompaniament – Jan Janikowski (fortepian), zespół jazzowy Warszawscy Stompersi w pełnym składzie
Artyści towarzyszący – Nina Urbano – solistka, Aleksander Nizowicz – solista

Program Piosenka nie zna granic został zaprezentowany przez Filipinki w ZSRR 87 razy, a obejrzało go 300 tys. widzów^[17][18].

Trasa 'koncertowa Filipinek „Piosenka nie zna granic” w ZSRR, 1967 r.

Grupa występowała w miastach:

• Wilno – od 14 lutego^[19]
• Kowno – od 17 lutego
• Ryga – od 19 lutego
• Tallinn – od 22 lutego^[20]
• Leningrad – od 25 lutego
• Kiszyniów – od 1 marca
• Kijów – od 6 marca^[21]
• Mińsk – od 10 marca
• Moskwa – od 14 marca^[22][23]
• Rybińsk – ok. 20 marca
• Jarosław – ok. 23 marca
• Kaługa – ok. 27 marca
• Tuła – ok. 30 marca
• Czerniowce – od 9 kwietnia^[24]
• Lwów – od 12 kwietnia

1968

Afisz reklamujący występy zespołów Filipinki i Dzikusy w 1968 r.

Trasa koncertowa – Filipinki i Dzikusy – od lutego do lipca

Impresariat – Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Imprez Artystycznych w Szczecinie
Kierownik organizacyjno-administracyjny – Eugeniusz Rybarczyk
Kierownik artystyczny – Mateusz Święcicki
Choreografia – Filipinki
Reżyseria – Mateusz Święcicki i Wiktor Stroiński
Akustyk – Czesław Grychczyński

Prowadzenie – Filipinki
Akompaniament – zespół Dzikusy
Artyści towarzyszący – Tadeusz Woźniak – solista

Eugeniusz Rybarczyk, opiekun zespołu z ramienia Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Imprez Artystycznych w Szczecinie, zachował częściową dokumentację trasy Filipinki i Dzikusy, w ramach której oba zespoły dały około 150 koncertów w zachodniej i północnej Polsce oraz w NRD. Przetrwały 42 blankiety rozliczeń imprez, na które łącznie sprzedano około 15 tys. biletów za sumę 497.308,40 zł. Bilet normalny na koncert Filipinek w 1968 r. kosztował 35 zł, a studencki – 30 zł^[25]
.

Część zachowanych rozliczeń koncertów Filipinek z WPIA Szczecin, trasa „Filipinki i Dzikusy”, 1968 r.

Udokumentowane koncerty Filipinek i Dzikusów w 1968 r.:

1969

Afisz reklamujący występy zespołów Filipinki i Bez Atu w 1969 r.

Trasa koncertowa – Filipinki & No Trump. Beat & Folk Show – od stycznia do grudnia

Impresariat – Estrada Dolnośląska
Kierownik organizacyjno-administracyjny – Andrzej Szlachetko
Kierownik artystyczny – Mateusz Święcicki
Choreografia – Filipinki
Reżyseria – Mateusz Święcicki i Wiktor Stroiński
Akustyk – Czesław Grychczyński

Prowadzenie – Wiesław Wierusz Kowalski, Cezary Szczygielski
Akompaniament – zespół Bez Atu
Artyści towarzyszący – Jerzy Malota – solista, Roman Remelski – solista zespołu Bez Atu, Stanisław Piechaczek – solista zespołu Bez Atu

Plakat reklamujący koncerty Filipinek i Bez Atu w Bułgarii latem 1969 r.

Filipinki & No Trump (No Trump to angielskie tłumaczenie nazwy zespołu Bez Atu, część afiszy reklamujących koncerty drukowano w wersji polskiej, a show nosił na nich tytuł Filipinki i Bez Atu. Beat & Folk Show) było największym show, z jakim jeździły Filipinki w całej swojej historii. Grupa podróżowała z własnym systemem nagłaśniającym, scenografią oraz oświetleniem, na które składały się nowoczesne lampy stroboskopowe i fluorescencyjne. Program składał się z dwóch części przedzielonych przerwą i trwał od 130 do 150 minut w zależności od ilości bisów i reakcji widowni. Filipinki oprócz nowych przebojów – m.in. Nie ma go, Znam go na pamięć, Własny świat, Dlaczego płaczesz mały, Weselmy się, Wiosna majem wróci, Jurek i ja – śpiewały także kilka piosenek w językach obcych – np. ormiańskim (Carik Ner) i estońskim (Teretibukene). Wokaliści zespołu Bez Atu – Roman Remelski i Stanisław Piechaczek wykonywali m.in. piosenki Znajoma z kolejki (muz. M. Święcicki, sł. Z. Kuthan), Sześciu braci Agaty (muz. W. Rutkowski, sł. J. Dumnicka) i Nocą śpią dziewczęta (muz. W. Iwanicki, A. Dołęgowski, sł. A. Kamil), a Jerzy Malota – m.in. Daleko stąd (muz. P. Kott, sł. J. Malota), Gdzie szumi wielki las (muz. M. Święcicki, sł. G. Walczak) – oraz wspólnie z Filipinkami piosenkę Pali się moja panienko, która otwierała drugą część koncertu. W pierwszej wersji programu poprzedzało ją wycie syren strażackich, a muzycy Bez Atu wybiegali na scenę krzycząc: Pali się!, ponieważ jednak na koncertach kilkakrotnie wśród widzów wybuchła panika, intro złagodzono^[26].

Trasa podzielona była na cztery etapy:

Etap I – od stycznia do czerwca. Grupa koncertowała w Polsce południowej i wschodniej, gdzie Filipinki & No Trump zaprezentowano około 120 razy. Wczesną wiosną Filipinki wystąpiły w Telewizyjnej Giełdzie Piosenki, którą wygrały utworem Wiosna majem wróci. W czerwcu Filipinki i Bez Atu wystąpili na VII Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu, gdzie otrzymały wyróżnienie za piosenkę Weselmy się, a następnie na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu. W ramach I etapu trasy Filipinki dały też kilkanaście koncertów w NRD w kwietniu, lub na początku maja.

Etap II – od połowy lipca do połowy sierpnia. Filipinki i Bez Atu wyruszyli z show na trasę koncertową do Bułgarii.
Filipinki & No Trump zaprezentowano w miastach:

• Sofia
• Kostenec
• Płowdiw
• Stara Zagora
• Jamboł
• Burgas
• Achtopol
• Pomorie
• Obzor
• Varna
• Złote Piaski
• Razgrad
• Ruse
• Veliko Tarnovo
• Pleven

Tournée trwało miesiąc, a grupa wystąpiła 54 razy. Większość z koncertów odbywała się w amfiteatrach pod gołym niebem, a imprezy opłacane były przez organizatorów ryczałtowo, więc dokładna ilość widzów bułgarskich koncertów Filipinek nie jest znana. Na koncerty biletowane, które odbywały się w teatrach i klubach miast Sofia, Płowdiw, Jamboł, Razgrad i Pleven przyszło ponad 40 tys. widzów^[27]. Prosto z Bułgarii zespół pojechał na tygodniową trasę do NRD, gdzie dał 10 koncertów i wystąpił w telewizji.

Etap III – od drugiej połowy sierpnia do połowy września. Filipinki & No Trump prezentowano na Mazurach oraz w Polsce Północnej (około 40 koncertów). 6 września Filipinki wystąpiły w pierwszym nadawano na żywo ze Szczecina ogólnopolskim programie rozrywkowym. Program nosił tytuł Z wizytą u Neptuna, a zespół zaśpiewał w nim: Piosenkę o północnym wietrze, Jach kapitana Teligi, Wiosna majem wróci oraz Odmienił się wiatr. Dwie pierwsze piosenki włączono do programu Filipinki & No Trump. W drugiej połowie września oba zespoły wyjechały na dwutygodniowe wakacje.

Etap IV – od końca września do drugiej połowy grudnia. Filipinki i Bez Atu występowali w Polsce zachodniej, gdzie odbyło się około 80 koncertów Filipinki & No Trump.

W 1969 Filipinki dały ponad 320 koncertów, nie licząc występów na festiwalu opolskim i kołobrzeskim oraz występów telewizyjnych.

1970

Afisz reklamujący koncerty Filipinek i Bez Atu w ramach trasy koncertowej „Nie wierz chłopcom”, 1970 r.

Trasa koncertowa – Nie wierz chłopcom – od 22 stycznia do 26 lipca

Impresariat – Estrada Dolnośląska
Kierownik organizacyjno-administracyjny – Ignacy Burak
Kierownik artystyczny – Mateusz Święcicki
Choreografia – Filipinki
Reżyseria – Mateusz Święcicki i Wiktor Stroiński
Akustyk – Czesław Grychczyński

Prowadzenie – Cezary Szczygielski
Akompaniament – zespół Bez Atu
Artyści towarzyszący – Jerzy Malota – solista, Roman Remelski – solista zespołu Bez Atu, Stanisław Piechaczek – solista zespołu Bez Atu, Hana Flanderkova – solistka (od stycznia do kwietnia), Henri Seroka – solista (od kwietnia do lipca)

Mapa trasy koncertowej Filipinek i Bez Atu „Nie wierz chłopcom”. Styczeń – lipiec 1970 r.

Trasa koncertowa Nie wierz chłopcom była najbardziej intensywnym tournée w historii zespołu Filipinki i doprowadziła do rozłamu w zespole, z którego w lipcu odeszły Niki Ikonomu i Anna Sadowa-Stroińska. Zespół po raz kolejny zmienił styl i repertuar, który wyraźniej skręcił w stronę rocka i R’n’B: Pod względem stylu nowy program Filipinek nawiązuje do wzorów zespołów The Supremes, Sweet Inspirations i Patterson Singers^[27].

Program^[28]
CZĘŚĆ I
1. Sygnał Wang – Bez Atu
2. Prezentacja Bez Atu – Cezary Szczygielski
3. Może ty, może ja (muz. J. Pełczyński, sł. M. Kilarski) – Bez Atu
4. Zapowiedź – Cezary Szczygielski
5. Ty czarownico (muz. M. Święcicki, sł. G. Walczak) – Roman Remelski
6. Sygnał Filipinki – to my – Bez Atu
7. Nie wierz chłopcom – Filipinki
8. Prezentacja Filipinek – Cezary Szczygielski
9. Cały mój świat – Filipinki
10. Blok anegdot – Cezary Szczygielski
11. Co powiedzą ludzie (muz. B. Mat, sł. M. Kilarski) – Jerzy Malota
12. Prezentacja Jerzego Maloty – Cezary Szczygielski
13. Jak wędrowny ptak (muZ.A. Zimny, sł. M. Kilarski) – Jerzy Malota
14. Ogień (muZ.A. Brown) – Bez Atu
15. Dam ci wszystko, co zechcesz – Filipinki
16. Wiosna majem wróci – Filipinki
17. Może miłość jest za trudna – Filipinki

PRZERWA 10 min.

CZĘŚĆ II
1. Utwór muzyczny – Bez Atu
2. Prezentacja Hany Flanderkovej/Henriego Seroki – Cezary Szczygielski
3. – 7. Mini recital Hany Flonderkovej/Henriego Seroki
8. Telefon – blok anegdot – Cezary Szczygielski
9. Jutro (muz. S. Piechaczek, sł. M. Kilarski) – Bez Atu
10. Leśne nastroje – Filipinki
11. Za dużo wrażeń, za mało marzeń – Filipinki
12. Tango chuligana (muz. Z. Kapka, sł. G. Walczak) – Roman Remelski
13. Zimową porą (muz. Z. Kapka, sł. G. Werner) – Roman Remelski
14. Bal rzeźnicki (muz. L. Stem-Sebastian, sł. B. Choiński) – Roman Remelski
15. Długa droga (muz. M. Święcicki, sł. M. Kilarski) – Jerzy Malota
16. To my, nieznajomi – Jerzy Malota i Filipinki
17. Pali się moja panienko – Jerzy Malota i Filipinki
18. Piąta pora roku – Filipinki
19. On jest tu – Filipinki
20. Finał – cały zespół
BIS I – Weselmy się – Filipinki
BIS II – Jurek i ja – Filipinki

Dzięki wokalistce Filipinek Marii Hardy, która zachowała swój kalendarz z 1970 r., udało się odtworzyć przebieg trasy dzień po dniu – w poniższej tabeli zostały ujęte także występy telewizyjne Filipinek oraz koncerty podczas VIII Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu i Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu^[29]:

Od 22 stycznia do 26 lipca Filipinki dały ponad 170 koncertów w ramach trasy Nie wierz chłopcom (w tym sześciokrotnie prezentowały nowy program w TVP, m.in. w Telewizyjnej Giełdzie Piosenki i Telewizyjnym Ekranie Młodych) oraz wzięły udział w kilkunastu koncertach festiwalowch w Opolu i Kołobrzegu. Był to zaledwie I etap trasy – w drugiej połowie roku według planów Estrady Dolnośląskiej program Nie wierz chłopcom miał być prezentowany w Polsce zachodniej i północnej, jednak wyjątkowo intensywne i źle zorganizowane tournée^[31] doprowadziło do rozłamu w zespole. Dwie wokalistki odeszły z grupy, a pozostałe zerwały kontrakt z Estradą Dolnośląską i przeszły pod opiekę Stołecznej Estrady. Niefortunne wydarzenie spowodowało, że Polskie Nagrania „Muza” zrezygnowały z planów wydania jesienią 1970 r. longplaya Filipinek roboczo zatytułowanego Nie wierz chłopcom, a materiał zgromadzony na płytę, prezentowany podczas trasy koncertowej Nie wierz chłopcom, w większości nie doczekał się promocji, bo np. piosenki Cały mój świat, Piąta pora roku, Leśne nastroje i Może miłość jest za trudna miały trafić do odtworzeń radiowych dopiero w drugiej połowie roku^[32].

Trasa koncertowa – Piosenki znad Wisły i Odry. Czerwone Gitary i Filipinki – ZSRR, od 25 września do 12 grudnia

Program koncertu „Piosenki znad Wisły i Odry”, 1970 r.

Ulotka reklamowa Filipinek z trasy koncertowej „Piosenki znad Wisły i Odry”, 1970 r.

Impresariat – Goskoncert ZSRR i Pagart
Kierownik organizacyjno-administracyjny – Jan Górecki
Kierownik muzyczny – Bohdan Kezik
Kierownik artystyczny – Włodzimierz Patuszyński

Reżyseria – Janusz Rzeszewski
Scenariusz – Jan Górecki

Akustycy i oświetleniowcy – A. Górecka i I. Pisarek

Prowadzenie – Włodzimierz Patuszyński
Akompaniament – zespół Kwartet Warszawski
Artyści towarzyszący – Czerwone Gitary, Kwartet Warszawski, Zdzisława Sośnicka – solistka, Teresa Tutinas – solistka, Bolesław Gromnicki – parodie

Koncerty trasy „Piosenki znad Wisły i Odry” były gigantycznym sukcesem i przyciągały w ZSRR ogromną ilość widzów, o czym donosił na swoich łamach nawet amerykański tygodnik Billboard^[33], informując, że podczas koncertów Czerwonych Gitar i Filipinek w Leningradzie na każdy ich koncert przychodzi 5 tys. osób. Zatem tylko w tym mieście, gdzie program zaprezentowano 12 razy, obejrzało go 60 tys. widzów. Artyści występowali w halach sportowych, których widownie mogły pomieścić od kilku do kilkunastu tysięcy wielbicieli muzyki – w moskiewskiej Hali Sportowej Łużniki, gdzie Piosenki znad Wisły i Odry prezentowane były 15 razy na widowni zasiadało podczas każdego występu polskiej grupy 13 tys. 700 osób – łącznie więc moskiewskich widzów było ponad 200 tys. Ponieważ ogółem w ZSRR odbyło się 108 koncertów w ramach tej trasy, obejrzało je około miliona widzów^[34].

Program^[35]

CZĘŚĆ I
1. Muzyczne otwarcie – cały zespół
2. Powitanie – Włodzimierz Patuszyńki i cały zespół
3. Nadwiślański marsz (muz. B. Kezik, sł. J. Odrowąż) – Kwartet Warszawski
4. Nadchodzi jesień (muz. B. Kezik, sł. W. Jeżewski) – Kwartet Warszawski
5. Leniwy Maciej (muz. B. Kezik, sł. J. Odrowąż) – Kwartet Warszawski
6. Co się odwlecze, to nie uciecze – Filipinki
7. Jadą wozy kolorowe (muz. S. Rembowski, sł. J. Ficowski) – Filipinki
8. Dlaczego płaczesz mały – Filipinki
9. Ślubne migawki (muz. M. Święcicki, sł. W. Patuszyński) – Zdzisława Sośnicka
10. Tristan i Izolda (muz. R. Poznakowski, sł. W. Patuszyński) – Zdzisława Sośnicka
11. Jak cię miły zatrzymać (muz. J.A. Marek, sł. A. Kreczmar) – Teresa Tutinas
12. Między nami nic nie było (muz. J.A. Marek, sł. A. Kreczmar) – Teresa Tutinas
13. Parodie – Bolesław Gromnicki
14. Piosenka nie chce spać (muz. B. Kezik, sł. W. Patuszyński) – Filipinki, Zdzisława Sośnicka i Teresa Tutinas
15. Szkolny bal (muz. J. Krzeczek, sł. W. Patuszyński) – Czerwone Gitary
16. Tak bardzo się starałem (muz. S. Krajewski, sł. K. Dzikowski) – Czerwone Gitary
17. Anna Maria (muz. S. Krajewski, sł. K. Dzikowski) – Czerwone Gitary

PRZERWA

CZĘŚĆ II
1. Jutro Warszawa (muz. W. Piętowski, sł. W. Młynarski) – Teresa Tutinas
2. Dziękuję miłości (muz. M. Święcicki, sł. W. Patuszyński) – Teresa Tutinas
3. Gorzko mi (muZ.A. Zieliński, sł. A. Osiecka) – Teresa Tutinas i Filipinki
4. Wiosna majem wróci – Filipinki
5. Chcę mieć ciebie na własność – Filipinki
6. Orkiestry dęte (muz. U. Rzeczkowska, sł J. T. Stanisławski) – Filipinki
7. Bach i Mozart w nowych aranżacjach – Kwartet Warszawski
8. Parodie – Bolesław Gromnicki
9. Gdy wyjeżdżam gdzieś daleko (muZ.A. Millian, sł. W. Patuszyński) – Zdzisława Sośnicka
10. Kiedy przyjdzie wiosna (muz. R. Gardo, sł. W. Patuszyński) – Zdzisława Sośnicka
11. Piosenki znad Wisły i Odry – Filipinki i Czerwone Gitary
12. Bez naszej winy (muz. S. Krajewski, sł. K. Dzikowski) – Czerwone Gitary
13. Dawno i daleko (muz. S. Krajewski, sł. B. Loebl, M. Gaszyński) – Czerwone Gitary
14. Biały krzyż (muz. K. Klenczon, sł. J. Kondratowicz) – Czerwone Gitary

Przebieg trasy:^[36]

Mapa trasy koncertowej „Piosenki znad Wisły i Odry” w ZSRR, 1970 r.

Przypisy

Bibliografia

• Szczygielski M., Filipinki - to my! Ilustrowana historia pierwszego polskiego girlsbandu, Warszawa 2013, Instytut Wydawniczy Latarnik, Agora SA, Oficyna Wydawnicza AS, ISBN 978-83-268-1277-4.