Trot

Trot
Nazwa koreańska
Hangul트로트 lub 트롯트
Transkrypcja poprawionaTeuroteu lub Teurotteu
Transkrypcja MCRT'ŭrot'ŭ lub T'ŭrott'ŭ

Oppaneun punggakjaengi (오빠는 풍각쟁이)

Piosenka z 1938 r. autorstwa Kim Song-kyu i Park Yeong-ho. Wykonanie: Park Hyang-rim.
Problem z odtwarzaniem pliku? Zobacz Pomoc.

Trot (kor. 트로트 teuroteu)[a] – gatunek koreańskiej muzyki rozrywkowej, znany z używania powtarzalnych rytmów i modulacji wokalnych. Jest uznawany za najstarszą formę koreańskiej muzyki popowej[1]. Sformułowany w czasie japońskich rządów na początku XX wieku, gatunek ukształtował się pod wpływem japońskich, koreańskich i amerykańskich elementów muzycznych[2][3]. Choć popularność gatunku spadła w latach 90. XX w., wraz z rozwojem K-popu, został on przywrócony przez współczesnych koreańskich artystów popowych, takich jak Jang Yun-jeong, Super Junior-T, Daesung (z Big Bangu), Lizzy (z After School)[3] oraz Joy (członkini Red Velvet).

Mimo że gatunek powstał przed podziałem półwyspu koreańskiego, gatunek jest wykonywany głównie w Korei Południowej; powiązana popkultura w Korei Północnej już nie istnieje, ponieważ muzyka propagandowa wyparła inne formy muzyczne[4][5].

Etymologia

Nazwa wywodzi się od fokstrota, amerykańskiego tańca towarzyskiego o parzystym metrum, który wpłynął na prosty, dwudzielny rytm tego gatunku (od którego pochodzi nazwa dźwiękonaśladowcza ppongjjak)[6].

Nazewnictwo

Nazwa „trot” jest szeroko stosowana od lat 80. XX wieku, mimo że samo określenie pochodzi z lat 50. XX wieku[7]. W latach 20. XX w. używana była nazwa „yuhaengchangga” (kor. 유행창가)[8]: yuhaeng (kor. 유행) oznacza „trend/moda/popularność”, a wszelkiego rodzaju muzyka zachodnia (np. hymny, rymowanki, piosenki ludowe itp.) oraz japońska muzyka enka, która została wprowadzona do Korei pod koniec XIX wieku, nosiły nazwę changga (kor. 창가)[9]. Nazwa była także skracana jako yuhaengga (kor. 유행가). Oprócz trotu, niektóre inne nazwy używane są bardziej potocznie: najczęstszym jest onomatopeja ppongjjak (kor. 뽕짝) – w metrum parzystym, które jest typowe dla trotu, pierwsza miara akcentowana jest tonem ppong (/ˈpɔːŋ/), po którym występuje miara nieakcentowana jjak (/tʃɒk/).

Tło

Muzyka trot została sformułowana w czasie kolonialnych rządów Japonii w Korei od 1910 do 1945 roku. Początkową formą trotu były tłumaczenia Zachodnich i japońskich popularnych piosenek (głównie z gatunku enka), nazywanych yuhaeng changga (hangul: 유행창가, hancha: 流行唱歌, dosł „popularne piosenki”)[3]. Piosenka Yun Sim-deok z 1926 roku, „Sa-ui chanmi”, jest często uważana za pierwszą yuhaeng changga. Później, w latach 30. XX w., yuhaeng changga zaczęły być komponowane przez koreańskich artystów. Nowo skomponowane koreańskie popularne piosenki znane były jako yuhaengga (hangul: 유행가; hancha: 流行歌, dosł. „modne piosenki”)[3]. W owym czasie powstał także nowy termin daejung gayo (hangul: 대중 가요; hancha: 大衆 歌謠, dosł. „popularna muzyka”), nawiązujący ogólnie do muzyki popularnej. Piosenka Kim Yong-hwana, „Nakhwa Yusu” (hangul: 낙화 유수; hancha: 落花流水), stała się symbolem wzrostu koreańskich kompozytorów i artystów produkujących popularne piosenki[10]. Oba utwory reprezentują tematy poruszane w yuhaengga, których tematy zazwyczaj dotykają osobistych emocji, miłości i życia[6].

Po zakończeniu II wojny światowej i kolonialnych rządów Japonii w Korei, muzyka trot zaczęła bardziej przypominać Zachodnią[3]. Złożyły się na to głównie obecność amerykańskich żołnierzy sprzyjająca popularyzacji jazzu i rocka, a także rozwój rynku muzycznego w celu ułatwienia dostępu do tej muzyki w kraju[10]. W tym czasie popularność zdobyły Siostry Kim, których występy przyciągały uwagę amerykańskich żołnierzy i publiczności, i które błyskawicznie zdobyły sławę po występie w The Ed Sullivan Show w latach sześćdziesiątych[10]. W tym okresie zadebiutowało wielu południowokoreańskich muzyków, takich jak Lee Mi-ja, Patti Kim, Tae Jin-ah, czy Na Hoon-a.

Uwagi

  1. ↑ Czasami nazywany ppongjjak (kor. 뽕짝) ze względu na charakterystyczny rytm.

Przypisy

  1. ↑ Passport to Korean Culture. Korean Culture and Information Service Ministry of Culture, Sports and Tourism, 25 sierpnia 2011, s. 56. ISBN 978-89-7375-153-2.
  2. ↑ Shifts in Korean television music programmes. W: Television Histories in Asia: Issues and Contexts. Routledge, 24 lipca 2015. ISBN 978-1-135-00806-2.
  3. ↑ a b c d e History of Kpop: Trot Era (ang.). aminoapps.com. [dostęp 2017-03-21].
  4. ↑ Choi Cheok-ho: 북한의 음악: 대중가요. 통일경제(현대경제연구원), 2001, s. 64-71.
  5. ↑ 음악 (kor.). unikorea.go.kr. [dostęp 2019-12-11].
  6. ↑ a b John Lie: K-Pop: Popular Music, Cultural Amnesia, and Economic Innovation in South Korea. University of California Press, 31 października 2014, s. 25. ISBN 978-0-520-28311-4.
  7. ↑ Chapter 5 – Trot and Ballad: Popular Genres of Korean Pop. W: Lee Seung-ah, Shin Hyun-joon: Made in Korea: Studies in Popular Music. Routledge, 13 września 2016, s. 64. Cytat: (tłum.): W rzeczywistości termin „trot” zaczął rozpowszechniać się szerzej w latach 50. XX wieku podczas i po wojnie koreańskiej (1950–1953). (...) Nazwy rytmów pisano obok tytułów popularnych piosenek, a termin „trot” zaczął nabierać kształtu jako gatunek inny niż inne rytmy taneczne (np. fokstrot)..
  8. ↑ Kim Byeong-seon: 한국 개화기 창가 연구 (praca doktorska). Chonnam National University, 2007.
  9. ↑ Son Min-jung, Regulating and Negotiating in T'urot'u, a Korean Popular Song Style, 2006, s. 53, DOI: 10.1353/amu.2006.0010 [dostęp 2019-12-11] (ang.).
  10. ↑ a b c Trot, une “K-Pop” de nostalgie ? (fr.). soompi.com. [dostęp 2017-03-21].

Media użyte na tej stronie

Park Hyang-rim - Oppaneun punggakjaeng-i.ogg
Oppaneun punggakjaengi (오빠는 풍각쟁이), popularny koreański utwór typu trot. Kompozycja Kim Song Kyu i Park Yeong Ho, w wykonaniu Park Hyang Rim.