Tu-142
 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Konstruktor | biuro konstrukcyjne Tupolewa |
| Typ | |
| Konstrukcja | metalowa |
| Załoga | 10 osób |
| Historia | |
| Data oblotu | 18 czerwca 1968 |
| Lata produkcji | od 1972 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | 4 x silniki turbośmigłowe NK-12MP |
| Moc | 4 × 8,948 kW (max 11 186 kW) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 50,04 m |
| Długość | 53,07 m |
| Wysokość | 12,59 m |
| Powierzchnia nośna | 289,9 m² |
| Masa | |
| Własna | 90 000 kg |
| Startowa | 185 000 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. | 855 km/h |
| Prędkość przelotowa | 740 km/h |
| Pułap | 12 000 m |
| Zasięg | bez tankowania w powietrzu - 9150 km |
| Długotrwałość lotu | bez tankowania w powietrzu - 12,6 godz. |
| Rozbieg | 2540 m |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| torpedy, bomby głębinowe, boje hydroakustyczne, rakietotorpedy, miny | |
| Użytkownicy | |
 Rosja,  Indie,  Ukraina | |
Tu-142 (ros. Ту-142 w kodzie NATO – Bear-F Mod 1) – radziecki/rosyjski morski samolot dalekiego rozpoznania i zwalczania okrętów podwodnych, powstały na bazie bombowca strategicznego Tu-95. Oba napędzane przez śmigła przeciwbieżne.
Historia
Prace nad Tu-142 rozpoczęto w 1963 roku[1], znacznie modyfikując i przerabiając konstrukcje bombowca Tu-95RC. Zmieniono konstrukcje skrzydła, klapy, w układ sterowania zainstalowane wzmacniacze bezzwrotne, usunięto stanowiska strzeleckie. Kadłub został wykonany jako całkowicie hermetyczny. Całkowicie zmieniono wyposażenie. Samolot otrzymał ten sam co Ił-38 system poszukująco-celowniczy Bierkut-95. Pierwszy prototyp wystartował w 1968, a w 1972 roku samolot oficjalnie przyjęto do lotnictwa morskiego ZSRR. W 1972 r. zaczęto projektować nową wersję samolotu Tu-142M (kod NATO – Bear-F Mod 2) z nowym systemem poszukująco-celowniczym Korszun. Później powstało jeszcze wiele modyfikacji samolotu.
- Tu-142M (nazwa rosyjska nie uległa zmianie, kod NATO – Bear-F Mod 3) – przeniesiono antenę magnetometru z owiewki statecznika poziomego na szczyt statecznika pionowego.
- Tu-142MP – wyposażony w nowy system poszukująco-celowniczy Atlantyda.
- Tu-142MZ (kod NATO – Bear-F Mod 4) – zmodernizowano system poszukująco-celowniczy Korszun-N oraz system radiohydroakustyczny Zarieczje.
- Tu-142MR (kod NATO – Bear-J) – wersja nie przeznaczona do zwalczania okrętów podwodnych. Pełni rolę retranslatora czyli zapewnia łączność np. dowództwa z załogą zanurzonego okrętu podwodnego.
- Tu-142MN – planowana modernizacja Tu-142, zamierzano instalacje nowego systemu poszukująco-celowniczy Nowełła. Modernizacje jednak wstrzymano.
Dane techniczne
Załogę samolotu stanowi 10 ludzi. Płatowiec identyczny co w Tu-95MS w późniejszych wersjach wydłużono go o 1,75m.
- Napęd : Taki jak w Tu-95MS – 4 silniki turbośmigłowe NK-12MP o mocy maksymalnej 11 186 kW każdy. Każdy silnik napędza dwa czterołopatowe współosiowe przeciwbieżne śmigła.
- Wyposażenie – Stacja radiolokacyjna obserwacji dookrężnej początkowo Bierkut-95, później Korzun-N. System zakłóceń elektronicznych, wyrzutnie pułapek cieplnych i radiolokacyjnych. System łączności satelitarnej.
- Uzbrojenie – broń znajduje się wewnątrz dwóch komór. Samolot może w nich przenosić boje hydroakustyczne, torpedy, bomby głębinowe, rakietotorpedy, miny. Samolot może też służyć do stawiania min, lub do zrzucania tratw ratowniczych rozbitkom.
Użytkownicy
- Rosja – według szacunków, w 1990 r. posiadała około 55 samolotów Tu-142M i kilka Tu-142MR.
- Indie – posiadają 8 samolotów Tu-142MK (wersja eksportowa Tu-142M)[2]. Obecnie podpisano kontrakt na zakup ośmiu Boeingów P-8 Poseidon. Samoloty te mają zastąpić Tu-142[3], które zostały oficjalnie wycofane z linii 29 marca 2017 roku podczas ceremonii, która odbyła się w bazie Arakkonam Naval Air Station[4].
- Ukraina – po rozpadzie ZSRR otrzymała 2 egzemplarze Tu-142MR
Przypisy
- ↑ Piotr Butowski, Lotnictwo Wojskowe Rosji Tom II, Warszawa, Wydawnictwo Lampart & Piotr Butowski s.73-74, 1995, ISBN 83-86776-14-5
- ↑ Tupolew Tu-142, www.hudi.republika.pl [dostęp 2017-11-27] [zarchiwizowane z adresu 2018-02-20].
- ↑ Indie planują zakup kolejnych P-8I, "Lotnictwo", nr 11 (2010), s. 4, ISSN 1732-5323
- ↑ Indian Navy retires Tu-142M fleet, „Air Forces Monthly”, nr 5 (2017), s. 6, ISSN 0955-7091
| Samoloty myśliwskie | |
|---|---|
| Samoloty bombowe | |
| Samoloty obserwacyjne rozpoznawcze i dowodzenia | |
| Samoloty szturmowe | |
| Samoloty szkolno-treningowe | |
| Samoloty transportowe i szybowce desantowe | |
| Śmigłowce | |
| Prototypy i konstrukcje doświadczalne |
|
Media użyte na tej stronie
The Flag of India. The colours are saffron, white and green. The navy blue wheel in the center of the flag has a diameter approximately the width of the white band and is called Ashoka's Dharma Chakra, with 24 spokes (after Ashoka, the Great). Each spoke depicts one hour of the day, portraying the prevalence of righteousness all 24 hours of it.
An air to air right side view from US Navy of a Tu-142MR "Oryol" (by NATO reporting name - "Bear J") aircraft.
A Soviet Tu-142M aircraft (NATO code "Bear F Mod 3") being escorted by a U.S. Navy Lockheed P-3C-155-LO Orion (BuNo 159319) of patrol squadron VP-45 Pelicans, on 6 March 1986.