Tunezja Francuska

Tunezja Francuska
Protectorat français de Tunisie
1881–1956
FlagaHerb
Stolica

Tunis

Status terytorium

protektorat

Zależne od

Francji

Traktat w Bardo

12 maja 1881

Niepodległość

20 marca 1956

Tunezja Francuska (Protektorat francuski Tunezji, fr. Protectorat français de Tunisie) − francuski protektorat w północnej Afryce, nad brzegiem Morza Śródziemnego, na terenie obecnej Tunezji, istniejący w latach 1881−1956.

Historia

Tunezja Francuska (ciemny niebieski) i pozostałe posiadłości francuskie (niebieski) w Afryce w 1913 roku

Przed przejęciem władzy przez Francję Tunezja była częścią Imperium Osmańskiego. Władze tunezyjskie podjęły proces modernizacji i reform, ale utrudniały to trudności finansowe. W 1869 roku Tunezja ogłosiła bankructwo, z tego powodu powstała międzynarodowa komisja finansowa, która przejęła rządy nad tunezyjską gospodarką, finansując dalsze reformy i rozbudowę infrastruktury.

Początkowo najbardziej zainteresowane i zdeterminowane do objęcia władzy nad Tunezją były Włochy, które wykazywały na bliskość geograficzną i ekonomiczną opłacalność tego przejęcia. Wielka Brytania była jednak przeciwna, obawiając się blokowania Cieśniny Sycylijskiej. Ostatecznie, w zamian za zapewnienie przez Francję brytyjskiej dominacji na Cyprze, poparła francuską władzę w Tunezji. W 1881 roku w Tunezji wylądowało 36 tys. francuskich żołnierzy, którzy szybko zdobyli Tunis i zmusili beja do podpisania traktatu w Bardo, który dał Francji władzę nad Tunezją. Włosi, pomimo protestów, nie interweniowali, nie chcąc ryzykować wojny z Francją.

W okresie panowania francuskiego wzrosła liczba Francuzów w Tunezji, od 34 tys. w 1906 roku do 144 tys. w 1945 roku. Francuscy mieszkańcy posiadali również ok. 20% ziemi uprawnej.

Już w latach 90. XIX wieku pojawiły się arabskojęzyczne gazety, powstały partie polityczne i zaczął rosnąć w siłę ruch niepodległościowy. Organizacje te zyskały duże znaczenie dopiero po I wojnie światowej. Jednym z przywódców ruchu niepodległościowego był Habib Burgiba, późniejszy prezydent niepodległej Tunezji. Bourguiba był za rządów francuskich więziony, jednak w 1942 roku Benito Mussolini doprowadził do zwolnienia go przez władze Francji Vichy. Było to Mussoliniemu na rękę, gdyż destabilizowało francuską władzę nad Tunezją. Burgiba działał w Tunezji na rzecz aliantów. Również Tunezyjscy Włosi byli przeciwni panowaniu francuskiemu, większość z nich popierała włoskich faszystów i działało na rzecz przejęcia Tunezji przez Włochy.

W listopadzie 1942 roku, w ramach operacji Torch Brytyjczycy i Amerykanie wylądowali w kilku miejscach wybrzeża afrykańskiego. Wojska alianckie wyzwoliły terytorium Tunezji, 7 maja 1943 roku oddziały brytyjskie zdobyły Tunis, amerykańskie siły osiągnęły Bizertę, a 13 maja siły państw Osi w Tunezji poddały się. Następnie alianci używali Tunezji jako zaplecza do inwazji na Sycylię.

W 1945 roku pomimo wsparcia udzielonego aliantom Burgiba musiał uciekać z Tunezji, by uniknąć aresztowania. W 1950 roku Francja podjęła negocjacje z Bourgibą i w 1955 roku wrócił on do Tunezji, w 1956 roku został premierem rządu niepodległej Tunezji, a w 1957 roku prezydentem.

Media użyte na tej stronie

Flag of French Tunisia.svg

NOTICE: This flag was not used to represent the French protectorate of Tunisia.

The flag was used by some military units based in Tunisia while the French Protectorate of Tunisia.
Colonial Africa Tunisia 1913 map.svg
Autor: , Licencja: CC-BY-SA-3.0
Map of French possessions in colonial Africa as in 1913, Tunisia highlighted.
Note : The limits of the areas of control may not be perfectly accurate due to the imprecision of the reference maps.