Turyngit
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Skład chemiczny | (Fe2+ |
|---|---|
| Twardość w skali Mohsa | od 2 do 2,5 |
| Przełam | nierówny[1] |
| Łupliwość | doskonała, według (001)[2] |
| Pokrój kryształu | łuseczkowy[1] |
| Układ krystalograficzny | jednoskośny[1] |
| Gęstość minerału | 3,15-3,19 g/cm³[1] |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa | oliwkowa, zielonobrunatna, a niekiedy zielonoczarna[1] |
| Rysa | szarozielona[1] |
| Połysk | perłowy lub matowy[1] |
| Współczynnik załamania | n = 1,64-1,68[2] |
| Inne | nieprzeźroczysty lub przeświecający[1] |
| Dodatkowe dane | |
| Szczególne własności | rozpuszczalny w kwasie solnym |
Turyngit – złożony minerał z gromady krzemianów żelaza, magnezu i glinu, z grupy chlorytów żelazistych. Odmiana szamozytu[3].
Nazwa minerału wiąże się z niemiecką Turyngią, w której minerał ten odkryto i tamtejsze okazy po raz pierwszy opisano[1].
Charakterystyka
Właściwości
Współwystępuje z innymi minerałami rud żelaza: limonitem, magnetytem, syderytem i szamozytem[1]. Minerał w płomieniu redukującym czernieje i przechodzi w szkliwo. Roztwarza się w kwasie solnym[2].
Geneza
Produkt przeobrażeń hydrotermalnych, metamorficznych i w skałach osadowych pochodzenia morskiego[2][1].
Występowanie
Występuje w morskich skałach osadowych, w tym w postaci ooidów, tworząc wapienie oolitowe[1] będące źródłem rud żelaza[4]. Pojawia się jako produkt hydrotermalny wyższych temperatur oraz w facji zieleńcowej (skały metamorficzne)[1].
W Polsce: Miedzianka koło Jeleniej Góry, Góry Izerskie. Także Częstochowa i Łęczyca (składnik rud żelaza[1].
W świecie: rozpowszechniony, m.in. Turyngia; Morawy; okolice Jeziora Górnego (USA)[1].
Zastosowanie
- jeden z minerałów kruszcowych rud żelaza związanych z morskimi skałami osadowymi[1].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Turyngit, [w:] Jerzy Żaba, Ilustrowana encyklopedia skał i minerałów, Chorzów: Videograf, 2014, s. 461, ISBN 978-83-7835-297-6.
- ↑ a b c d e Turyngit, [w:] Andrzej Bolewski, Mineralogia szczegółowa, Warszawa: Wydawnictwa Geologiczne, 1965, s. 586.
- ↑ Thuringite, [w:] Mindat.org [online], Hudson Institute of Mineralogy [dostęp 2020-06-11] (ang.).
- ↑ Antoni Polański, Geochemia i surowce mineralne, Warszawa: Wydawnictwa Geologiczne, 1974, s. 204.