Turzyca drżączkowata

Turzyca drżączkowata

Systematyka[1][2]
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	liliopodobne (≡ jednoliścienne)
Rząd	wiechlinowce
Rodzina	ciborowate
Rodzaj	turzyca
Gatunek	turzyca drżączkowata
Nazwa systematyczna
Carex brizoides L.

Turzyca drżączkowata (Carex brizoides L.) – gatunek byliny z rodziny ciborowatych. Występuje sporadycznie lub często na terenach środkowej i zachodniej Europy.

Morfologia

Pokrój

Roślina trwała, Wysokości 25-60 (100) cm, o dlugim, płożącym się kłączu.

Pokrój

Łodyga

Początkowo wzniesiona, później łukowato wygięta, wiotka, u góry szorstka, na przekroju ostro trójkanciasta, w okresie kwitnienia przeważnie krótsza od liści, u podstawy objęta jasnobrązowymi bezlistnymi pochwami.

Liście

Blaszki liściowe trawiastozielone, zaostrzone, wiotkie, często zwisające, 1,5-3 mm szerokości, płaskie lub rynienkowate, na brzegach i na nerwie środkowym szorstkie.

Kwiaty

Kwiatostan kłosowaty, 2-4 cm długości, składający się z 4-8 (16) mniej lub bardziej gęsto ustawionych kłosów. Wszystkie kłosy jednakowe, 8-9 mm długości, przeważnie trochę skrzywione, u podstawy z kwiatami męskimi, u góry z żeńskimi. Plewy wąsko wydłużone lub jajowate, dość tępe, 1,5 mm szerokości, białawo połyskujące, z zielonym grzbietem, później żółtawe. Kwiaty męskie z 3 pręcikami, żeńskie ze słupkiem o 2 znamionach. Pęcherzyki zielone lub żółtawe, wąsko lancetowate, odstające, wyraźnie dłuższe od plew, 3 (4) mm długości, 1mm szerokości, silnie ścieśnione, z dzióbkiem, do wierzchołka wąsko oskrzydlone, niewyraźnie unerwione. Kwitnie od maja do czerwca.

Owoce

Orzeszki wydłużone lub jajowate, paskie, długości do 2 mm, szerokości 1 mm.

Występowanie

Wilgotne lasy liściaste, olsy, brzegi lasów i polany. Na glebach z wodą stagnującą lub podsiąkającą.

Pozostałe informacje

Występuje niekiedy płatami. Niegdyś używano jej w tapicerce jako „trawy morskiej”, zamiast zostery morskiej (Zostera marina) do wypełniania materaców i wyściełania mebli.

Przypisy

Bibliografia

• Grau, Kremer, Möseler, Rambold, Triebel: Graser. Mosaik Verlag GmbH, Monachium 1984