Turzycowisko

Turzycowisko – zbiorowisko roślinne zdominowane przez turzyce.

Turzycowisko wielkoturzycowe na Bagnie Ławki w Biebrzańskim Parku Narodowym

Turzyce mają zróżnicowane wymagania siedliskowe, choć zwykle związane są z mokradłami, w związku z czym zespoły roślinne tworzące turzycowiska zaliczane są do syntaksonów z różnych klas roślinności. Związane jest to również ze ścieraniem się różnych koncepcji dotyczących syntaksonomii roślinności torfowiskowej i brakiem konsensusu[1]. Część zbiorowisk określanych jako turzycowiska niskie[2] zaliczana jest do klas Carici-Drepanocladetea lub Scheuchzerio-Caricetea, które często są uważane za synonimy[1]. Wśród nich są zbiorowiska z wyraźną dominacją turzyc, jak Caricetum caespitosae (turzycowisko mszyste z turzycą darniową), Peucedano-Caricetum paradoxae (turzycowisko mszyste z turzycą tunikową), jak i zdominowane przez trawy, czyli inną grupę graminoidów, jak Calamagrostietum neglectae (turzycowisko trawiaste z trzcinnikiem prostym) czy Stellario-Agrostietum caninae (turzycowisko trawiaste z mietlicą psią i gwiazdnicą błotną)[3]. Druga grupa turzycowisk to szuwary wielkoturzycowe z rzędu Magnocaricion[4].

Turzycowiska tworzone przez niskie turzyce, które tworzą torfowiska są chronione w systemie Natura 2000 wraz z pokrewnymi im mechowiskami i młakami jako siedlisko przyrodnicze 7230 (górskie i nizinne torfowiska zasadowe o charakterze młak, turzycowisk i mechowisk)[3]. Turzycowiska wielkoturzycowe są z dość pospolite w Europie i nie podlegają specjalnej ochronie w ramach systemu Natura 2000. Ich użytkowanie uwzględniające ochronę przyrody może być przedmiotem programu rolnośrodowiskowego[4]. Turzycowiska różnego typu mogą być również chronione jako siedlisko chronionych ptaków[4].

Na turzycowiskach mogą zachodzić procesy torfotwórcze. Wśród rodzajów torfu wyróżniany jest torf turzycowiskowy, pochodzący z szuwarów wielkoturzycowych. Torf z turzycowisk niskich zaliczany jest do torfów mechowiskowych. Są to torfy niskie[5].

Przypisy

  1. ↑ a b Leszek Kucharski, Dorota Michalska-Hejduk, Jeremi Kołodziejek. Przegląd zespołów torfowiskowych z klasy Scheuchzerio-Caricetea fuscae stwierdzonych w Polsce. „Wiadomości Botaniczne”. 1/2 (45), s. 33-44, 2001 (pol.). 
  2. ↑ Jolanta Kujawa-Pawlaczyk, Paweł Pawlaczyk: Torfowiska Drawieńskiego Parku Narodowego. W: Torfowiska Pomorza – identyfikacja, ochrona, restytucja. Lesław Wołejko (Red.). Świebodzin: Klub Przyrodników, 2015, s. 71-100. ISBN 978-83-69426-13-2.
  3. ↑ a b Maria Herbichowa, Lesław Wołejko: 7230 Górskie i nizinne torfowiska zasadowe o charakterze młak, turzycowisk i mechowisk. W: Wody słodkie i torfowiska. Poradniki ochrony siedlisk i gatunków Natura 2000 – podręcznik metodyczny. Jacek Herbich (red.). T. 2. Warszawa: Ministerstwo Środowiska, 2004, s. 178-195. ISBN 83-86564-43-1.
  4. ↑ a b c Szuwary wielkoturzycowe. W: Bogumiła Błaszkowska, Tomasz Cofta, Marek Jobda: Poradnik przyrodniczy dla doradców rolnośrodowiskowych. Brwinów: Centrum Doradztwa Rolniczego z siedzibą w Brwinowie, 2008, s. 70-71. ISBN 978-83-88082-04-3.
  5. ↑ Marek Rycharski: Siedliskowe zróżnicowanie mokradeł (pol.). Instytut Melioracji i Użytków Zielonych. [dostęp 2019-07-01].

Media użyte na tej stronie

Mud sedge 01(js), Biebrza National Park (Poland).jpg
Autor: Jerzy Strzelecki, Licencja: CC BY-SA 3.0
Turzycowisko, Bagno Ławki, Biebrzański Park Narodowy