Tutu (bóg)

Tutu – bóstwo mezopotamskie, bóg opiekuńczy miasta Borsippa, w okresie starobabilońskim (2 połowa II tys. p.n.e.) utożsamiony z Mardukiem[1]. W Borsippie główną świątynią boga Marduka jako Tutu była E-zida (sum. é.zi.da, tłum. „Prawdziwy dom”), która z czasem stała się również główną świątynią boga Nabu (syna Marduka)[2]. O bogu Tutu i jego świątyni w Borsippie wspomina m.in. prolog do Kodeksu Hammurabiego:

„(Hammurabi), dziki byk rozjuszony, przebijający (rogami) wrogów, ulubieniec Tutu, który sprawia radość miastu Borsippa, pobożny, który nie zaznaje spoczynku dla E-zidy”[3]

Kodeks Hammurabiego (III 7-15)

W babilońskim eposie Enuma elisz Tutu jest jednym z pięćdziesięciu imion nadanych Mardukowi przez bogów po jego zwycięstwie nad Tiamat:

„Tutu, on jest twórcą ich (tj. bogów) odnowy,
niech oczyści ich sanktuaria, aby oni zaprawdę mogli odpoczywać,
niech on uczyni zaklęcia, aby bogowie się uspokoili,
gdy podnoszą się w złości, niech na powrót się uspokoją.
Zaprawdę on jest wywyższony pośród zgromadzenia bogów [...],
nikt spośród bogów nie może się z nim [równać]!”[4]

Enuma elisz (tabliczka VII)

Przypisy

  1. Frayne D.R., Old Babylonian Period (2003-1595 BC), The Royal Inscriptions of Mesopotamia – Early Periods, tom 4, University of Toronto Press, 1990, s. 354.
  2. George A.R., House Most High. The Temples of Ancient Mesopotamia, Eisenbrauns, Winona Lake 1993, s. 159.
  3. Kodeks Hammurabiego, Stępień M. (tłum.), Wydawnictwo ALFA, Warszawa 2000, s. 77.
  4. Enūma eliš, Łyczkowska K. (tłum.), w: Drewnowska-Rymarz O. i inni, Mity akadyjskie, Wydawnictwo AGADE, Warszawa 2000, s. 45.