Tutu (bóg)

Tutu – bóstwo mezopotamskie, bóg opiekuńczy miasta Borsippa, w okresie starobabilońskim (2 połowa II tys. p.n.e.) utożsamiony z Mardukiem[1]. W Borsippie główną świątynią boga Marduka jako Tutu była E-zida (sum. é.zi.da, tłum. „Prawdziwy dom”), która z czasem stała się również główną świątynią boga Nabu (syna Marduka)[2]. O bogu Tutu i jego świątyni w Borsippie wspomina m.in. prolog do Kodeksu Hammurabiego:

„(Hammurabi), dziki byk rozjuszony, przebijający (rogami) wrogów, ulubieniec Tutu, który sprawia radość miastu Borsippa, pobożny, który nie zaznaje spoczynku dla E-zidy”[3]

Kodeks Hammurabiego (III 7-15)

W babilońskim eposie Enuma elisz Tutu jest jednym z pięćdziesięciu imion nadanych Mardukowi przez bogów po jego zwycięstwie nad Tiamat:

„Tutu, on jest twórcą ich (tj. bogów) odnowy,
niech oczyści ich sanktuaria, aby oni zaprawdę mogli odpoczywać,
niech on uczyni zaklęcia, aby bogowie się uspokoili,
gdy podnoszą się w złości, niech na powrót się uspokoją.
Zaprawdę on jest wywyższony pośród zgromadzenia bogów [...],
nikt spośród bogów nie może się z nim [równać]!”[4]

Enuma elisz (tabliczka VII)

Przypisy

  1. ↑ Frayne D.R., Old Babylonian Period (2003-1595 BC), The Royal Inscriptions of Mesopotamia – Early Periods, tom 4, University of Toronto Press, 1990, s. 354.
  2. ↑ George A.R., House Most High. The Temples of Ancient Mesopotamia, Eisenbrauns, Winona Lake 1993, s. 159.
  3. ↑ Kodeks Hammurabiego, Stępień M. (tłum.), Wydawnictwo ALFA, Warszawa 2000, s. 77.
  4. ↑ Enūma eliš, Łyczkowska K. (tłum.), w: Drewnowska-Rymarz O. i inni, Mity akadyjskie, Wydawnictwo AGADE, Warszawa 2000, s. 45.