Twierdzenie Lebesgue’a o punktach gęstości
Twierdzenie Lebesgue’a o punktach gęstości – twierdzenie teorii funkcji rzeczywistych, mówiące, że prawie każdy punkt mierzalnego podzbioru przestrzeni euklidesowej jest jego punktem gęstości. „Prawie” oznacza tu, że punkty niebędące punktami gęstości mogą istnieć, ale tworzą zbiór o mierze zero.
W klasycznym przypadku miary Lebesgue’a dowód twierdzenia Lebesgue’a wykorzystuje twierdzenie Vitalego o pokryciu, w przypadku ogólniejszych miar Radona wykorzystuje się stosowne dla nich uogólnienie wspomnianego twierdzenia: twierdzenie Bezikowicza o pokryciu.
Oznaczenia i pojęcia wstępne
Niech będzie sumą niepustej rodziny przedziałów N-wymiarowych (z twierdzenia Vitalego wynika, że jest on zbiorem mierzalnym). Niech będzie funkcją określoną na rodzinie wszystkich kostek N-wymiarowych zawartych w zbiorze i przyjmującą wartości w zbiorze oraz punkt Niech dany będzie również zbiór
gdzie jest pewnym ciągiem kostek zawartych w zbiorze takich, że oraz
Zbiór ten jest niepustym i domkniętym podzbiorem przestrzeni
Kres dolny i górny zbioru oznaczamy odpowiednio
- oraz
Ponadto gdy są one równe (co ma miejsce wtedy i tylko wtedy, gdy zbiór jest jednoelementowy), to piszemy wówczas
Punkty gęstości
Punkt nazywamy punktem gęstości (mierzalnego) podzbioru wtedy i tylko wtedy, gdy
gdzie oznacza N-wymiarową miarę Lebesgue’a.
Twierdzenie Lebesgue’a
Jeśli jest zbiorem mierzalnym w sensie Lebesgue’a, to prawie każdy punkt tego zbioru jest jego punktem gęstości.
Bibliografia
- Stanisław Łojasiewicz, Wstęp do teorii funkcji rzeczywistych, PWN, Warszawa 1975, s. 155.