Tygrys syberyjski

Tygrys syberyjski

Panthera tigris altaica[1]
Temminck, 1844
Tygrys syberyjski w łódzkim ZOO
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Infragromada	łożyskowce
Rząd	drapieżne
Rodzina	kotowate
Rodzaj	lampart
Gatunek	tygrys azjatycki
Podgatunek	tygrys syberyjski
Synonimy
Panthera tigris longipilis (Fitzinger, 1868)[1] Panthera tigris amurensis Dode Panthera tigris coreensis Brass Panthera tigris mikadoi Satunin Panthera tigris mandshurica Bajkov
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
zagrożony
Zasięg występowania
Zasięg występowania: różowy – rok 1800 czerwony – rok 2010

Tygrys syberyjski, tygrys amurski (Panthera tigris altaica) – największy z podgatunków tygrysa azjatyckiego, drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych. Porównywalne rozmiary osiąga jedynie tygrys bengalski (P. t. tigris). Zbliżony wielkością tygrys kaspijski (P. t. virgata) uznawany jest już za gatunek wymarły. Tygrys syberyjski to podgatunek o niskim poziomie zmienności genetycznej^[3][4].

Zasięg występowania

100 lat temu występował na dużym obszarze od rzeki Huang He na południu do Kamczatki na północy i od Bajkału na zachodzie po Morze Japońskie na wschodzie.

Obecnie populacja jest szacowana na maksymalnie 562 osobniki^[5]. Zamieszkują one Kraj Nadmorski i Kraj Chabarowski na wschodnich krańcach Rosji a część występuje na granicy rosyjsko-chińskiej, w dolnym biegu Amuru. Osobniki z tej drugiej populacji coraz częściej wkraczają na tereny północnych Chin oraz Korei Północnej.

Zamieszkuje górskie, gęste lasy iglaste i mieszane w pobliżu rzek i potoków.

Charakterystyka

Oko tygrysa syberyjskiego

Zimowa sierść jest żółtawa i długa (40 do 60 mm na grzbiecie i 70 do 105 mm na brzuchu^[6]), a letnia – rudopomarańczowa, jaśniejsza niż u pozostałych tygrysów, z ciemnobrązowymi pręgami – pozostałe podgatunki mają pręgi raczej czarne niż brązowe. Dojrzały samiec osiąga długość ponad 300 cm (razem z ogonem) przy masie ciała dochodzącej do 300 kg. Samice są mniejsze – osiągają do 260 cm długości i ważą od 100–167 kg^[7]. Największy dziko żyjący osobnik, jakiego odnotowano – zastrzelony w ZSRR w 1943 – ważył 306,5 kg^[6]. Długość górnych kłów sięga 75 mm, a czasem nawet 90 mm^[6].

Ponieważ tygrys ten zamieszkuje tereny, gdzie narażony jest na temperatury poniżej -40 °C, dlatego jako jedyny tygrys posiada w pachwinach i na brzuchu ok. pięciocentymetrową warstwę tłuszczu.

Poluje na duże ssaki, głównie dziki i jelenie, atakuje również bydło domowe. Ciąża trwa trzy i pół miesiąca, rodzą się 2–3 młode. Żyje około 15 lat.

Na skutek działań wojennych na terenach zajmowanych przez tygrysa syberyjskiego, a także polowań – w tym dla sportu – jego populacja zmniejszyła się do około 20-30 osobników w latach 40. XX wieku^[7]. W 1947 roku w ZSRR wydano całkowity zakaz polowań na tygrysy syberyjskie. W połowie lat 80. XX wieku szacowano, że populacja tygrysa syberyjskiego składa się z około 250 osobników. Jednak problemy związane z rozpadem ZSRR doprowadziły do zagrożenia populacji, głównie nielegalna wycinka lasów i kłusownictwo. W roku 1992 powstał The Siberian Tiger Project. W ramach projektu oprócz drobiazgowych badań nad zwyczajami tygrysów i relacjami tygrys-przyroda oraz tygrys-człowiek, które miały na celu ułatwić zachowanie gatunku, wprowadzono patrole zapobiegające kłusownictwu, oraz konsultacje z władzami na poziomie lokalnym (które mają na celu zapobieganie nadmiernej wycince lasów na terenach występowania tygrysów, oraz innym działaniom mogącym degradować środowisko naturalne tygrysa). Wprowadzono szereg działań w ramach planu ustabilizowania syberyjskiej populacji. Obecnie uznaje się, że podstawowy cel został osiągnięty, a liczba tygrysów syberyjskich zaczyna wzrastać^[8]. Mimo tego wciąż gatunek ten znajduje się na granicy wymarcia.

Przypisy