Tylon

Tylon (Tilo) (ur. ?, zm. po 22 maja 1295[1]) – bliski współpracownik, notariusz, następnie protonotariusz ostatniego wielkopolskiego Piasta Przemysła II, prepozyt santocki.

Tylon pochodził z rodziny mieszczańskiej[2]. Jego rodzonymi braćmi byli inni pisarze Przemysła: Jaśko, Mikołaj (późniejszy kanonik poznański), Jakub (kanonik oraz notariusz biskupa poznańskiego). Mieli oni jeszcze piątego brata Stefana, który był również kanonikiem poznańskim.

Na urzędzie notariusza książęcego Tylon występuje dowodnie w latach 1273-1286[3], by w 1286 r.zostać kapelanem księcia i protonotariuszem. Z nieznanych przyczyn wkrótce potem Tylon odszedł z kancelarii Przemysła II i został (zapewne dzięki poparciu księcia) prepozytem santockim. Odejście na nowy urząd nie przeszkodziło jednak Tylonowi w dalszym ciągu przebywać blisko dworu, gdyż także po odejściu na urząd prepozyta występuje on często w dokumentach Przemysła, jako świadek czynności prawnych[4].

Przez cały okres panowania Przemysła II z jego kancelarii wyszło ponad 200 dyplomów[5], z czego co najmniej jedna trzecia została sporządzona przez Tylona. W znanych dokumentach władcy pojawia się on zresztą aż 80 razy[6].

W 1285 r. na polecenie Przemysła II Tylon wyruszył do Szwecji z oficjalną misją sprowadzenia dla władcy małżonki - Ryksy. Niestety nie wiemy, czy poselstwo dotarło na dwór królów szwedzkich morzem z Gdańska, Szczecina, czy też może poprzez cieśniny duńskie. W każdym razie poselstwo 17 sierpnia 1285 r. musiało być już w drodze, skoro dokument wydany w tym dniu został sporządzony przez kanonika poznańskiego Jakuba[7]. 11 października odbył się w szwedzkim Nyköping ślub per procura, podczas którego Tylon zastępował księcia.

Za sprowadzenie małżonki i trudy podróży Przemysł nadał Tylonowi 9 września 1286 r. Giecz, uwalniając obdarowanego od wszelkich ciężarów i powinności, pozwalając jednocześnie lokować miejscowość na prawie niemieckim[8].

Po 22 maja 1295 r. Tylon znika ze źródeł, być może wkrótce po tej dacie zmarł.

Przypisy

  1. ↑ Kodeks Dyplomatyczny Wielkopolski, t.VI, nr 48.
  2. ↑ Aleksander Swieżawski, Przemysł Król Polski, Warszawa 2006, s. 246.
  3. ↑ Stanisław Krzyżanowski, Dyplomy i kancelaryja Przemysła II. Studyjum z dyplomatyki polskiej XIII wieku, Pamiętnik Akademii Umięjęstności, Wydział Filologiczny i Historyczno-Filozoficzny, t. VIII, 1890, s. 146.
  4. ↑ Tamże, s. 147.
  5. ↑ Aleksander Swieżawski, Przemysł ... , s. 104.
  6. ↑ Tamże, s. 266.
  7. ↑ KDW, t. I, nr 559.
  8. ↑ KDW, t. I, nr 568.