Tyson Fury

Tyson Fury

Tyson Luke Fury

Tyson Fury (2017)
Pseudonim	Gypsy King
Data i miejsce urodzenia	12 sierpnia 1988 Manchester
Obywatelstwo	Wielka Brytania
Wzrost	206 cm
Styl walki	praworęczny
Kategoria wagowa	ciężka
Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk	33
Zwycięstwa	32
Przez nokauty	23
Porażki	0
Remisy	1
↑ Bilans walk aktualny na 23 kwietnia 2022.

Tyson Luke Fury (ur. 12 sierpnia 1988 w Manchesterze) – brytyjski pięściarz wagi ciężkiej irlandzkiego pochodzenia, aktualny mistrz świata wagi ciężkiej federacji WBC oraz linearny mistrz świata wagi ciężkiej. Jest również posiadaczem pasa magazynu „The Ring”. Były mistrz świata organizacji WBO, IBO, IBF oraz były superczempion WBA; były mistrz Wielkiej Brytanii w wadze ciężkiej a także były mistrz federacji CBC. Przy wzroście 206 cm, ma zasięg ramion 216 cm.

Kariera amatorska

W 2006 zdobył brązowy medal na Mistrzostwach Świata Juniorów w Agadirze w Maroku, a w 2007 złoty medal Juniorów Unii Europejskiej w Warszawie oraz srebrny Mistrzostw Europy Juniorów w Somborze w Serbii.

Kariera zawodowa

Fury w 2008, debiut zawodowy

Mierzący 206 cm o zasięgu ramion 216 cm Brytyjczyk zadebiutował na zawodowym ringu 6 grudnia 2008 w Nottingham, wygrywając przez techniczny nokaut w pierwszej rundzie z Węgrem Belą Gyongyosim (3-9-2) w sześciorundowym pojedynku.

20 kwietnia 2013 w Madison Square Garden walczył z byłym mistrzem świata w kategorii junior ciężkiej Steve'em Cunninghamem (25-5-0), pokonując go przez nokaut w siódmej rundzie^[1]. Dzięki tej wygranej Fury zagwarantował sobie drugie miejsce w rankingu IBF^[2].

15 lutego 2014 w Copper Box w Londynie wygrał przez techniczny nokaut z Amerykaninem Joey′m Abellem (29-7-0) w czwartej rundzie.

29 listopada 2014 w londyńskim ExCeL London pokonał przez techniczny nokaut Derecka Chisorę (20-4-0) w dziesiątej rundzie^[3].

28 lutego 2015 na gali w londyńskiej O2 Arena pokonał przed czasem Christiana Hammera (17-3, 10 KO). Po ósmej rundzie pojedynek został poddany przez Rumuna^[4].

Walka z Wołodymyrem Kłyczko

Fury, kwiecień 2016

28 listopada 2015, po pokonaniu ukraińskiego superchampiona Wołodymyra Kłyczko, został mistrzem świata kategorii ciężkiej organizacji IBF, WBO, WBA i IBO. Anglik wygrał jednogłośnie na punkty stosunkiem głosów 115-112, 116-111 i 115-112. Jego waga przed walką wynosiła 112 kg^[5].

Fury odmówił spotkania z oficjalnym pretendentem z ramienia IBF Wiaczesławem Głazkowem (21-0-1, 13 KO), wybierając rewanż z Kliczką, za co został pozbawiony tytułu w zaledwie dziesięć dni po jego zdobyciu. Rewanż z Ukraińcem został zaplanowany na 9 lipca 2016 w Manchesterze, jednak nie doszło do niego z powodu kontuzji kostki Fury'ego w czerwcu^[6]. Ostatecznie Fury postanowił oddać bez walki zdobyte pasy, nie przystępując do walki rewanżowej z powodu problemów z alkoholem i narkotykami^[7].

9 czerwca 2018 w Manchester Arena w Manchesterze zwycięsko powrócił na ring po dwuipółrocznej przerwie, wygrywając przez RTD w czwartej rundzie z Albańczykiem Seferem Seferim (23-1, 21 KO).

18 sierpnia 2018 w Belfaście w swojej drugiej walce po powrocie na ring pokonał na punkty Włocha Francesco Pianetę (35-4-1, 21 KO). Sędzia wypunktował tę walkę na jego korzyść w stosunku 100-90.

Walka z Deontayem Wilderem

1 grudnia 2018 w Staples Centre w Los Angeles spotkał się z Deontayem Wilderem (40-0-1, 39 KO) w walce o mistrzowski pas federacji WBC. Po dwunastu rundach, podczas których dwukrotnie był liczony (w dziewiątej i dwunastej rundzie), sędziowie orzekli remis. Punktowali niejednogłośnie - 115:111 Wilder, 114:112 Fury i 113:113^[8].

Kolejne pojedynki

15 czerwca 2019 w Las Vegas, wygrał przez techniczny nokaut w drugiej rundzie z Niemcem Tomem Schwarzem (24-1, 16 KO)^[9].

14 września 2019 w T-Mobile Arena w Las Vegas pokonał na punkty (116:112, 117:111 i 118:110) Szweda Otto Wallina (20-1, 13 KO)^[10].

Walka rewanżowa z Deontayem Wilderem

22 lutego 2020 roku w Las Vegas wygrał przez techniczny nokaut w siódmej rundzie rewanżowy pojedynek z Deontayem Wilderem (42-1-1, 41 KO), odbierając mu tytuł mistrza świata wagi ciężkiej federacji WBC^[11].

Trzecia walka z Deontayem Wilderem

9 października 2021 w Las Vegas po raz trzeci spotkał się w ringu z Deontayem Wilderem (42-2-1, 41 KO). Był liczony dwukrotnie w czwartej rundzie, a jego rywal - w trzeciej, dziesiątej i jedenastej. Ostatecznie wygrał przez nokaut w jedenastej rundzie, broniąc pasa WBC w kategorii ciężkiej. Do momentu przerwania walki sędziowie punktowali 95-92, 95-91, 94-92 na jego korzyść^[12].

Obowiązkowa obrona pasa WBC

23 kwietnia 2022 na stadionie Wembley w Londynie przystąpił do obowiązkowej obrony tytułu mistrza świata federacji WBC. Jego rywalem był inny Brytyjczyk, Dillian Whyte. Wygrał przez TKO w 6. rundzie i zachował pas mistrzowski^[13].

Lista walk na zawodowym ringu

TKO – techniczny nokaut, KO – nokaut, UD – jednogłośna decyzja, SD- niejednogłośna decyzja, MD – decyzja większości, PTS – walka zakończona na punkty

Życie prywatne

Ojciec John „Gypsy” Fury był wielkim fanem Mike'a Tysona, dlatego nazwał syna na cześć słynnego amerykańskiego mistrza „Tyson”^[15]. Był zawodowym pięściarzem wagi ciężkiej i trenerem Tysona w początkowej fazie kariery. W lutym 2011 został skazany na jedenaście lat za udział w ulicznej bójce w 2010, w której pozbawił swojego „przeciwnika” oka. Został zwolniony 11 lutego 2014 r.^[16].

Irlandzki bokser Andy Lee jest kuzynem Tysona. W 2013 zadebiutował na zawodowym ringu drugi kuzyn Hughie Fury, syn trenera i wujka Tysona - Petera Fury′ego. Przed odwołaną walką rewanżową z Władimirem Kliczką w organizmie Anglika wykryto obecność kokainy. Sam bokser przyznał, że zażywa ją w dużych ilościach^[7].

Tyson Fury został wybrany bokserem 2018 roku według czytelników portalu World Boxing News^[17].

12 lutego 2020 odbyła się polska premiera książki "Tyson Fury. Bez maski. Autobiografia"^[18].

Przypisy

• Fury wygrywa z Wilderem
• Fury vs Paul

Linki zewnętrzne

• Lista walk zawodowych Tysona Fury'ego na Boxrec.com