Uładzimir Andrejczanka

Uładzimir Andrejczanka
Уладзімір Паўлавіч Андрэйчанка
Data i miejsce urodzenia2 stycznia 1949
Marjanowa
Przewodniczący Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi IV, V i VI kadencji
Okresod 27 października 2008
PoprzednikWadzim Papou
Deputowany do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi IV, V i VI kadencji
Okresod 27 października 2008
Członek Rady Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I, II i III kadencji
Okresod 13 stycznia 1997
do 31 października 2008
Poprzednikstanowisko utworzone
Deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XII kadencji
(do 19 września 1991 – Rady Najwyższej Białoruskiej SRR)
Okresod 16 maja 1990
do 9 stycznia 1996
Przewodniczący Witebskiego Obwodowego Komitetu Wykonawczego
Okresod 28 listopada 1994
do października 2008
Przewodniczący Łoźnieńskiego Rejonowego Komitetu Wykonawczego
Okresod 1985
do 1987
Przynależność politycznaKomunistyczna Partia Białorusi
Odznaczenia
Order Ojczyzny II klasy Order Ojczyzny III klasy

Uładzimir Pauławicz Andrejczanka (biał. Уладзімір Паўлавіч Андрэйчанка[a], ros. Владимир Павлович Андрейченко, Władimir Pawłowicz Andriejczenko; ur. 2 stycznia 1949 w Marjanowie w rejonie łozieńskim) – białoruski agronom, kołchoźnik i polityk, w latach 1990–1996 deputowany do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR / Rady Najwyższej Republiki Białorusi XII kadencji, w latach 1997–2008 członek Rady Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I, II i III kadencji, od 2008 roku deputowany i przewodniczący Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi IV, V i VI kadencji.

Życiorys

Początki kariery

Urodził się 2 stycznia 1949 roku we wsi Marjanowa, w rejonie łozieńskim obwodu witebskiego Białoruskiej SRR, ZSRR. W 1968 roku ukończył Technikum Sowchozowe w Łużasnej, w 1977 roku – Wielkołucki Instytut Gospodarstwa Wiejskiego, w 1988 roku – Mińską Wyższą Szkołę Partyjną[1]. Pracę rozpoczął[2] w 1968 roku jako agronom[1] kołchozu „Zwycięstwo Socjalizmu”[2] w rejonie wierchniedźwińskim. W latach 1968–1970 odbywał służbę wojskową w szeregach Armii Radzieckiej[1]. W latach 1970–1972 pracował jako starszy agronom Łoźnieńskiej Rejonowej Techniki Gospodarstwa Wiejskiego[2] (według innego źródła – Zubkowskiego Wydziału Specjalnego „Sielgostiechnika”[3]). W latach 1972–1974 pracował jako instruktor, kierownik działu organizacyjnego Łoźnieńskiego Komitetu Rejonowego Komsomołu. W latach 1974–1975 był instruktorem Łoźnieńskiego Komitetu Rejonowego Komunistycznej Partii Białorusi (KPB)[2]. W latach 1975–1978 pełnił funkcję sekretarza komitetu partyjnego sowchozu „Adamienki”. W latach 1978–1981 pracował jako przewodniczący kołchozu im. Danukałowa w rejonie łoźnieńskim[3]. W latach 1981–1985 był kierownikiem Zarządu Gospodarstwa Wiejskiego Łoźnieńskiego Rejonowego Komitetu Wykonawczego. W latach 1985–1987 pełnił funkcję przewodniczącego tego komitetu[2]. W latach 1987–1991 pracował jako I sekretarz Wierchniedźwińskiego Komitetu Rejonowego KPB, przewodniczący Wierchniedźwińskiej Rejonowej Rady Deputowanych Ludowych – I sekretarz Wierchniedźwińskiego Komitetu Rejonowego KPB[3]. Od października do grudnia 1991 roku pracował jako pierwszy zastępca przewodniczącego, a od grudnia 1991 do listopada 1994 roku – przewodniczący Komitetu ds. Gospodarstwa Wiejskiego i Żywnościowego Zabezpieczenia Ludności Witebskiego Obwodowego Komitetu Wykonawczego. Jednocześnie od grudnia 1991 do listopada 1994 roku był zastępcą przewodniczącego Witebskiego Obwodowego Komitetu Wykonawczego[3]. 28 listopada 1994 roku został wyznaczony przez prezydenta Alaksandra Łukaszenkę na przewodniczącego tego komitetu wykonawczego. Miało to miejsce cztery dni po decyzji Sądu Konstytucyjnego potwierdzającej zgodność z prawem reformy samorządowej, która radykalnie ograniczała prawa samorządów i podporządkowywała komitety wykonawcze prezydentowi. Zdaniem politologa Piotra Natczyka nominacja ta była częścią budowy przez prezydenta swego „pionu wykonawczego”, mogła także być pośrednio uzgodniona z elitą polityczną obwodu witebskiego[4]. Andrejczanka pełnił tę funkcję do października 2008 roku[2].

Działalność parlamentarna

16 maja 1990 roku[5] Uładzimir Andrejczanka został deputowanym ludowym do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR XII kadencji (od 19 września 1991 roku – Rady Najwyższej Republiki Białorusi)[1]. Jego kadencja zakończyła się 9 stycznia 1996 roku. 13 stycznia 1997 roku wszedł do Rady Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji[6]. Od 22 stycznia[7] pełnił w niej funkcję członka Stałej Komisji ds. Ekonomii, Budżetu i Finansów[8]. 19 grudnia 2000 roku został członkiem Rady Republiki II kadencji. Pełnił w niej funkcję członka tej samej komisji[9]. 15 listopada 2004 roku został członkiem Rady Republiki III kadencji z obwodu witebskiego, ponownie był w niej członkiem tej samej komisji. Jego kadencja w Radzie Republiki zakończyła się 31 października 2008 roku[10]. 27 października 2008 roku został deputowanym do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi IV kadencji z Głębockiego Okręgu Wyborczego Nr 22[11]. Od tego samego dnia pełnił w niej funkcję przewodniczącego Izby Reprezentantów[2]. Od 13 listopada 2008 roku był członkiem Narodowej Grupy Republiki Białorusi w Unii Międzyparlamentarnej[12]. W grudniu 2008 roku został pierwszym zastępcą przewodniczącego Zgromadzenia Parlamentarnego Związku Białorusi i Rosji. Zasiadał ponadto w Wyższej Radzie Państwowej Państwa Związkowego[2]. 18 października 2012 roku został deputowanym do Izby Reprezentantów V kadencji z Dokszyckiego Okręgu Wyborczego Nr 22[13]. Tego samego dnia ponownie objął funkcję jej przewodniczącego[3]. Od 2016 jest przewodniczącym Izby Reprezentantów VI kadencji

Życie prywatne

Uładzimir Andrejczanka jest żonaty, ma dwoje dzieci[8]. Posiada willę położoną w elitarnej mińskiej dzielnicy Drozdy, zamieszkanej przez przedstawicieli władzy i ludzi blisko związanych z Alaksandrem Łukaszenką[14].

Nagrody i odznaczenia

Uwagi

  1. ↑ Zapis według oficjalnego wariantu języka białoruskiego. Alternatywna forma zapisu, według tzw. wariantu klasycznego (taraszkiewicy): Уладзімер Паўлавіч Андрэйчанка (czyt. Uładzimier Pauławicz Andrejczanka).

Przypisy

  1. ↑ a b c d Kto… ↓, s. 17.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Андрейченко Владимир Павлович (ros.). Izba Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi. [dostęp 2019-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-12)].
  3. ↑ a b c d e f Андрэйчанка Уладзімір Паўлавіч (biał.). Izba Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi. [dostęp 2019-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-12)].
  4. ↑ Натчык 2011 ↓, s. 191.
  5. ↑ Н. Дементей: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 16 мая 1990 г. №5-XII (ros.). pravo.levonevsky.org, 1990-05-16. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-30)].
  6. ↑ Постоянная комиссия по экономике, бюджету и финансам (ros.). Rada Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi. [dostęp 2019-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-27)].
  7. ↑ П. Шипук: Постановление Совета республики Национального собрания Республики Беларусь от 22 января 1997 г. №20-СР/I (ros.). pravo.levonevsky.org, 1997-01-22. [dostęp 2019-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-27)].
  8. ↑ a b Kto… ↓, s. 18.
  9. ↑ Постоянная комиссия по экономике, бюджету и финансам (ros.). Rada Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi. [dostęp 2019-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-27)].
  10. ↑ Постоянная комиссия Совета Республики Национального собрания Республики Беларусь по экономике, бюджету и финансам (ros.). Rada Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi. [dostęp 2019-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-27)].
  11. ↑ В. Андрейченко: Постановление Палаты представителей Национального собрания Республики Беларусь от 27 октября 2008 г. № 4-П4/I (ros.). pravo.levonevsky.org, 2008-10-27. [dostęp 2019-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-08)].
  12. ↑ В. Андрейченко: Постановление Палаты представителей Национального собрания Республики Беларусь от 13 ноября 2008 г. №40-П4/I (ros.). pravo.levonevsky.org, 2008-11-13. [dostęp 2019-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-08)].
  13. ↑ Владимир Андрейченко: Постановление Палаты представителей Национального собрания Республики Беларусь от 18 октября 2012 г. №4-П5/I (ros.). Narodowy Internetowy Portal Prawny Republiki Białorusi, 2012-10-18. [dostęp 2019-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-16)].
  14. ↑ Ягор Марціновіч: Ад Абельскай да Ярмошынай: уладальнікі катэджаў у Драздах, поўны спіс (biał.). Nasza Niwa, 2015-12-31. [dostęp 2019-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-06-19)].

Bibliografia

  • Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.
  • Пётра Натчык: Фармаваньне сыстэмы мясцовага кіраваньня і самакіраваньня. Перадумовы фармаваньня мясцовай улады ў постсавецкі час. W: Пад агульнай рэд. В. Булгакава: Палітычная гісторыя незалежнай Беларусі (да 2006 г.). Wyd. 2. Białystok, Wilno: Białoruskie Towarzystwo Historyczne, Instytut Białorutenistyki, 2011, s. 185–200. ISBN 80-86961-16-8. (biał.)

Media użyte na tej stronie

Order fatherland3 rib.png
Ribbon bar for the Belarusian order "Order of Fatherland." Drawn by User:Zscout370.
Vladimir Andreichenko.jpg
(c) Duma.gov.ru, CC BY 4.0
Владимир Павлович Андрейченко (род. 1949) — белорусский политический и государственный деятель