U-118 (1941)
 | |
| Historia | |
| Stocznia | Germania |
|---|---|
| Położenie stępki | 1 marca 1940 |
| Wodowanie | 23 września 1941 |
 Kriegsmarine | |
| Wejście do służby | 6 grudnia 1941 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność | 1763 t (nawodna) 2177 t (podwodna) |
| Długość | 89,80 m |
| Szerokość | 9,20 m |
| Zanurzenie | 4,71 m |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne o mocy maksymalnej po 2400 KM 2 silniki elektryczne o mocy po 550 KM | |
| Prędkość | 17 węzłów (nawodna) 7 węzłów (podwodna) |
| Zasięg | 18 450 Mm przy 10 w. (nawodny) 93 Mm przy 4 w. (podwodny) |
| Uzbrojenie | |
| 1 działo kal. 105 mm 1 działko plot. kal. 37 mm 1 działko plot. kal. 20 mm 2 wyrzutnie torped kal. 533 mm (13 torped zapasowych) 66 min morskich | |
| Załoga | 52-60 oficerów i marynarzy |
U-118 – niemiecki okręt podwodny (U-Boot) z okresu II wojny światowej.
Historia
U-118 był dużym podwodnym stawiaczem min typu X B. Jak wszystkie osiem jednostek typu został zbudowany w stoczni Krupp Germaniawerft w Kilonii. Zamówienie na okręt złożono 31 stycznia 1939 roku. U-118 został zwodowany 23 września 1941 roku a wcielony do Kriegsmarine 6 grudnia tegoż roku. Dowódcą okrętu był przez cały czas jego służby Korvkpt. Werner Czygan (urodzony 25 listopada 1904 roku w Mogilnie, odznaczony Krzyżem Żelaznym I klasy)[1].
Na czas szkolenia okręt został przydzielony do 4. U-Flotille bazującej w Stettin. 19 września 1942 roku wyszedł z Kilonii na swój pierwszy patrol bojowy, jako okręt 10. U-Flotille z Lorient. 29 września został zaatakowany przez aliancki samolot na północnym Atlantyku, odnosząc nieznaczne uszkodzenia[2]Po zakończeniu zadania stawiania min operował jako okręt zaopatrzeniowy dla U-Bootów wilczego stada Wotan, przekazując paliwo i żywność na okręty U-216, U-410, U-599, U-607 i U-615[3]. Po 28 dniach żeglugi U-118 przybył do Lorient.
Kolejny patrol U-118 rozpoczął jako jednostka 12. U-Flotille z Bordeaux 12 listopada 1942 roku. Tym razem uzupełniał paliwo i zapasy żywności na U-Bootach z wilczego stada Westwall: U-86, U-92, U-105, U-124, U-160, U-511, U-519, U-564, U-653[3].
Na trzeci patrol bojowy U-118 wyszedł 25 stycznia 1943 roku z Brestu. W czasie jego trwania okręt postawił miny na podejściach do Cieśniny Gibraltarskiej. 7 lutego 1943 roku wszedł na to pole minowe brytyjski konwój MKS-7, tracąc trzy statki: "Baltonia", "Empire Mordred" i "Mary Slessor". Na tym samym polu minowym zatonęła jeszcze kanadyjska korweta HMCS "Weyburn" (typu Flower) 22 lutego oraz uszkodzone zostały hiszpański statek "Duero" 10 lutego i norweski tankowiec "Thorsholm" 22 lutego 1943 roku[4]. W dniach od 13 do 14 lutego 1943 roku U-118 zaopatrzył następujące U-Booty z wilczego stada Rochen: U-87, U-175, U-202, U-214, U-258, U-264, U-504, U-558[3]. Powrót do Bordeaux nastąpił 26 lutego 1943 roku[5].
W swój ostatni rejs U-118 wypłynął 25 maja 1943 roku z Bordeaux. Po postawieniu zabranych min spotkał się z U-758, pomagając jego załodze w przeprowadzeniu prac remontowych[3]. 12 czerwca 1943 roku U-118 został wykryty na zachód od Wysp Kanaryjskich przez patrolujące samoloty Grumman TBF Avenger z lotniskowca eskortowego USS "Bogue" (CVE-9). W wyniku ataku bombami głębinowymi U-118 zatonął wraz z 43 członkami załogi, 16 pozostałych dostało się do niewoli[3].
Przebieg służby
Dowódcy
- 6.12.1941 – 12.06.1943 Korvkpt. Werner Czygan
Przydział do flotylli
- 6.12.1941 – 30.09.1942: 4 U-Flottille Stettin
- 1.10.1942 – 31.10.1942: 10 U-Flottille Lorient
- 1.11.1942 – 12.06.1943: 12 U-Flottille Bordeaux
Odbyte patrole bojowe
- Liczba patroli bojowych – 4
- Liczba zatopionych statków – 4
Przypisy
Bibliografia
- Waldemar Trojca, U-Bootwaffe 1939-1945. Cz. 3, Warszawa 1999, ISBN 83-86208-88-0
- uboat.net [dostęp 3 grudnia 2009]
.svg)
.svg)