U-119 (1942)

U-119

Historia
Stocznia	Germania
Położenie stępki	15 maja 1940
Wodowanie	6 stycznia 1942
Kriegsmarine
Wejście do służby	2 kwietnia 1942
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	1763 t (nawodna) 2177 t (podwodna)
Długość	89,80 m
Szerokość	9,20 m
Zanurzenie	4,71 m
Napęd
2 silniki wysokoprężne o mocy maksymalnej po 2400 KM 2 silniki elektryczne o mocy po 550 KM
Prędkość	17 węzłów (nawodna) 7 węzłów (podwodna)
Zasięg	18 450 Mm przy 10 w. (nawodny) 93 Mm przy 4 w. (podwodny)
Uzbrojenie
1 działo kal. 105 mm 1 działko plot. kal. 37 mm 1 działko plot. kal. 20 mm 2 wyrzutnie torped kal. 533 mm (13 torped zapasowych) 66 min morskich
Załoga	52-60 oficerów i marynarzy

U-119 – niemiecki okręt podwodny (U-Boot) z okresu II wojny światowej.

Historia

U-119 był dużym podwodnym stawiaczem min typu X B. Jak wszystkie osiem jednostek typu został zbudowany w stoczni Krupp Germaniawerft w Kilonii. Zamówienie na okręt złożono 7 sierpnia 1939 roku. U-119 został zwodowany 6 stycznia 1942 roku a wcielony do Kriegsmarine 2 kwietnia tegoż roku. Pierwszym dowódcą okrętu został Kptlt. Alois Zech.

Na czas szkolenia okręt został przydzielony do 4. U-Flotille bazującej w Stettin. 31 stycznia 1943 roku uznano, że okręt osiągnął pełną gotowość operacyjną i skierowano do frontowej 12. U-Flotille, bazującej w Bordeaux. Na swój pierwszy patrol bojowy U-119 wyszedł z Kilonii 6 lutego 1943 roku. W rejsie tym, oprócz postawienia min u wybrzeży Islandii zaopatrywał w żywność, paliwo i amunicję następujące U-Booty: U-359, U-377, U-405, U-448, U-566, U-590, U-603, U-608, U-616, U-638, U-659, U-757^[1]. Powrót do bazy w Bordeaux nastąpił 1 kwietnia 1943 roku.

W tym czasie nastąpiła zmiana dowódcy okrętu. Dotychczasowego, Kptlt. Aloisa Zecha, skierowanego do pracy w sztabie flotylli^[2], zastąpił Kptlt. Horst-Tessen von Kameke. Pod jego dowództwem 25 kwietnia 1943 roku jednostka wypłynęła na swój drugi patrol bojowy. 29 kwietnia U-Boot został zaatakowany przez łódź latającą Short Sunderland z 461 dywizjonu RAAF. U-119 nie odniósł uszkodzeń podczas tego ataku, ale od ognia z broni pokładowej samolotu zginął jeden z członków załogi okrętu^[3].

Tym razem załoga U-119 postawiła miny u wybrzeży Nowej Szkocji. 3 czerwca 1943 roku zatonął na jednej z nich motorowiec „Halma”, płynący pod banderą Panamy w konwoju BX-55 z Bostonu do Halifaksu^[4]. Na tym samym polu minowym poderwał się jeszcze 28 lipca 1943 roku amerykański frachtowiec „John A. Poor” typu Liberty, lecz pomimo uszkodzeń statek zdołał dotrzeć na holu do Halifaksu^[5]. Po opróżnieniu szacht minowych U-119 zaopatrywał na Atlantyku następujące okręty podwodne: U-92, U-383, U-584, U-603, U-614, U-638, U-954^[1].

Powracające do bazy U-119 oraz uszkodzone wcześniej U-449 i U-650 zostały 24 czerwca 1943 roku zaatakowane w Zatoce Biskajskiej na północny zachód od przylądka Ortegal przez brytyjskie slupy HMS „Starling”, HMS „Wren”, HMS „Woodpecker”, HMS „Kite” i HMS „Wild Goose” z 2. Grupy Wsparcia pod dowództwem Frederica Johnnie Walkera^[6]. W wyniku ataku bombami głębinowymi zatonął wraz z całą załogą U-449, zaś U-119 został zmuszony do wypłynięcia na powierzchnię morza, ostrzelany i staranowany przez HMS „Starling”, okręt flagowy Walkera^[7]. W efekcie U-119 zatonął wraz z całą załogą (57 oficerów i marynarzy)^[3].

Przebieg służby

Dowódcy

• 2.04.1942 – 16.04.1943 Kptlt. Alois Zech
• 16.04.1943 – 24.06.1943 Kptlt. Horst-Tessen von Kameke

Przydział do flotylli

• 2.04.1942 – 31.01.1943: 4 U-Flottille Stettin
• 1.02.1943 – 24.06.1943: 12 U-Flottille Bordeaux

Odbyte patrole bojowe

• Liczba patroli bojowych – 2
• Liczba zatopionych statków – 1

Przypisy

Bibliografia

• Waldemar Trojca, U-Bootwaffe 1939-1945. Cz. 3, Warszawa 1999, ISBN 83-86208-88-0
• uboat.net [dostęp 17 stycznia 2010]