U-480

U-480
Typ

VIIC

Historia
Stocznia

Deutsche Werke, Kilonia

Położenie stępki

8 grudnia 1942

Wodowanie

14 sierpnia 1943

 Kriegsmarine
Wejście do służby

6 października 1943

Los okrętu

zatopiony w 1945 roku

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


769 ton
871 ton

Długość

67,1 metra

Szerokość

6,2 metra

Zanurzenie

4,74 metra

Zanurzenie testowe

100 metrów

Zanurzenie maksymalne

250 metrów

Napęd
2 silniki Diesla (2800 KM)
2 silniki elektryczne (750 KM)
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


17,7 węzła
7,6 węzła

Zasięg

6500 mil @ 12 węzłów (pow.)
80 mil @ 4 węzły (zan.)

Uzbrojenie
5 wyrzutni torped (zapas 14)
lub 39 min TMB lub 26 min TMA, działo 88 mm
działko 20 mm
Załoga

44

U-480 – niemiecki okręt podwodny typu VIIC z okresu II wojny światowej. U-Boot wszedł do służby w 1943 roku, odbył trzy patrole bojowe. Podczas drugiego z nich zatopił dwa okręty o łącznej wyporności 1775 t i dwa statki o łącznej pojemności 12 846 BRT. Jedynym dowódcą był Oblt. Hans-Joachim Förster.

Budowa i konstrukcja

Jednostki typu VII były podstawowymi niemieckimi okrętami podwodnymi używanymi podczas II wojny światowej. Zbudowano około 700 takich okrętów, wśród nich najliczniej reprezentowany był ulepszony podtyp VII C (568 jednostek). Część z nich (w tym U-480) wyposażona była w chrapy, umożliwiające poruszanie się pod wodą z wykorzystaniem silników wysokoprężnych.

Zamówienie na budowę U-480 złożono w stoczni Deutsche Werke w Kilonii 10 kwietnia 1941 roku (numer stoczniowy 311). Położenie stępki miało miejsce 8 grudnia 1942 roku, zaś wodowanie – 14 sierpnia 1943 roku[1]. U-480 był jednym z niewielu U-Bootów pokrytych gumową powłoką Alberich częściowo rozpraszającą wiązkę sonaru aktywnego. W związku z tym wykorzystano go do testów porównawczych z U-247 i U-999 prowadzonych na wodach norweskich pod koniec maja 1944 roku[2].

Historia operacyjna

6 października 1943 okręt został włączony do 5. Flotylli U-Bootów w Kilonii celem przeprowadzenia standardowego szkolenia na Bałtyku. Od czerwca 1944 roku służył w 9. (Brest), a od połowy października 1944 rok w 11. Flotylli (Bergen) jako jednostka bojowa.

Na początku czerwca 1944 roku U-Boot opuścił Norwegię, by wraz z innymi jednostkami[a] wzmocnić siły Kriegsmarine skierowane przeciwko alianckiemu lądowaniu w Europie (operacja Overlord). 13 czerwca załoga U-480 zestrzeliła łódź latającą Canso z kanadyjskiego 162. Dywizjonu[b][3]. Po odwołaniu rozkazu udania się do Zatoki Sekwańskiej, 7 lipca okręt zawinął do Brestu.

Kolejny patrol bojowy U-480 rozpoczął się w Breście 3 sierpnia 1944 i miał na celu zwalczanie nieprzyjacielskiej żeglugi w kanale La Manche. W przeciągu kilku dni ofiarami U-Boota padły: korweta typu Flower HMCS „Alberni” (925 t) zatopiona z 59 członkami załogi, trałowiec typu Algerine HMS „Loyalty” (850 t) oraz dwa brytyjskie frachtowce: „Fort Yale” (7.134 BRT; uszkodzony uprzednio na minie) i „Orminster” (5.712 BRT) – maruder z konwoju FTM-74[c]. Ponad dwumiesięczny patrol został zakończony 4 października w Trondheim (Norwegia).

18 października 1944 roku w uznaniu osiągnięć Förster został odznaczony Krzyżem Rycerskim.

U-480 zaginął wraz z całą, 48-osobową załogą podczas kolejnego rejsu bojowego na wodach kanału La Manche, rozpoczętego na początku stycznia 1945 roku w Trondheim. W 1992 roku na południe od wyspy Wight na głębokości 58 m odnaleziono wrak U-Boota; cztery lata później archeolog podwodny Innes McCartney m.in. dzięki stwierdzeniu obecności powłoki Alberich zidentyfikował wrak jako U-480. Okręt zatonął pomiędzy 29 stycznia a (przypuszczalnie) 20 lutego 1945 roku na podwodnym polu minowym Brazier D2. Wcześniej zatopienie okrętu przypisywano fregatom HMS „Duckworth” i „Rowley”, które 24 lutego 1945 roku koło wysp Scilly za pomocą bomb głębinowych atakowały nierozpoznanego U-Boota. Współcześnie uważa się, że zatopiły one wówczas U-1208[4].

Uwagi

  1. ↑ Z jedenastu okrętów (U-243, U-247, U-480, U-671, U-673, U-678, U-719, U-767, U-971, U-998, U-1191) do francuskich portów zdołały dotrzeć tylko cztery: U-247, U-480, U-671, U-673 (Blair 2007 ↓, s. 616-618).
  2. ↑ Dwa dni wcześniej samolot ten zatopił U-980. Przymusowe wodowanie przeżyło pięciu z ośmiu członków załogi, ale czterech z nich zmarło z wyczerpania na tratwie ratunkowej. Jedynego ocalałego lotnika uratował po dziesięciu dniach norweski statek wielorybniczy (Blair 2007 ↓, s. 617-618).
  3. ↑ Był to jeden z najbardziej skutecznych patroli tej fazy wojny, odbyty na niebezpiecznych, kontrolowanych przez przeciwnika wodach. Trudno ocenić, na ile powodzenie akcji wynikało z „osłony zapewnianej przez Alberich” – jak zapisał w dzienniku okrętowym Förster (Tarrant 2001 ↓, s. 102).

Przypisy

  1. ↑ U-480 ↓.
  2. ↑ Miller 2000 ↓, s. 111.
  3. ↑ Blair 2007 ↓, s. 617-618.
  4. ↑ McCartney 2003 ↓, s. 100.

Bibliografia

  • Clay Blair: Hitlera wojna U-Bootów. [T. 2], Ścigani : 1942-1945. Warszawa: Wydawnictwo Magnum, 2007. ISBN 978-83-89656-28-5.
  • Innes McCartney: Lost Patrols: Submarine Wrecks of the English Channel. Penzance: Periscope Publising Ltd., 2003. ISBN 978-1-904381-04-4.
  • David Miller: U-boats: History, Development and Equipment, 1914-1945. London: Conway Maritime Press Ltd, 2000. ISBN 0-85177-790-2.
  • V. E. Tarrant: Ostatni rok Kriegsmarine : maj 1944 - maj 1945. Warszawa: Wyd. Oskar, 2001. ISBN 978-83-85239-56-7.
  • U-480 (ang.). www.uboat.net. [dostęp 2013-11-24].

Linki zewnętrzne

Okręty podwodne typu VII C
  • VII A
  • VII B
  • VII C
  • VII C/41
  • VII D
  • VII F
  • U-Flak

Media użyte na tej stronie