U-511

U-511
Klasa	okręt podwodny
Typ	IX C
	Historia
Stocznia	Deutsche Werft AG, Hamburg
Położenie stępki	21 lutego 1941
Wodowanie	22 września 1941
	Kriegsmarine
Nazwa	U-511
Wejście do służby	8 grudnia 1941
Wycofanie ze służby	1943
	Dai-Nippon Teikoku Kaigun
Nazwa	RO 500
Wejście do służby	1943
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	na powierzchni 1120 t; w zanurzeniu 1230 t
Długość	76,7 m
Szerokość	6,7 m
	Napęd
	na powierzchni:dwa silniki wysokoprężne o mocy 2200 KM; w zanurzeniu dwa silniki elektryczne o mocy 500 KM
Prędkość	na powierzchni 18 w.; w zanurzeniu 7 w.
Zasięg	na powierzchni 8850 Mm przy 10 w.; w zanurzeniu 80 Mm przy 4 w.
	Uzbrojenie
	6 wyrzutni torped 533 mm; działo 105 mm; 2 działa 37 mm plot.
Załoga	44

U-511 – niemiecki okręt podwodny typu IX C z okresu II wojny światowej. W 1943 roku został sprzedany i wcielony do marynarki japońskiej pod oznaczeniem RO 500.

Historia

Wcielony do służby w 4. Flotylli Szkolnej celem treningu i zgrania załogi pod dowództwem Kptlt. Friedricha Steinhoffa. Pod koniec maja 1942 roku przekazano go do dyspozycji Wernhera von Brauna celem przeprowadzenia eksperymentów z wystrzeliwaniem pocisków rakietowych z zanurzonego okrętu podwodnego. Wybór U-511 nie był przypadkowy – bratem dowódcy był dr Ernst Steinhoff, naukowiec pracujący w ośrodku w Peenemünde. Na pokładzie okrętu zainstalowano kratownicowe prowadnice pocisków 30-cm Wurfkörper Spreng. Próby okazały się udane, zdołano wystrzelić rakiety z głębokości 12 m. Brak możliwości skutecznego celowania uniemożliwiał jednak wykorzystanie broni przeciwko jednostkom pływającym, dodatkowym problemem okazało się znaczne ograniczenie sterowności okrętu. Zaniechano dalszych prób.

1 sierpnia 1942 roku U-511 został włączony do 10. Flotylli jako jednostka bojowa. Okręt odbył jeszcze dwa patrole bojowe pod dowództwem Steinhoffa, drugi z nich został przerwany z powodu choroby dowódcy. Po powrocie do Lorient przekazał on dowództwo Kptlt. Fritzowi Schneewindowi^[1]. Po odbyciu jednego atlantyckiego rejsu otrzymał on rozkaz przeprowadzenia okrętu do Japonii celem przekazania go Cesarskiej Marynarce Wojennej^[2]. U-511, pod kryptonimem „Marco Polo I”, 10 maja 1943 roku wypłynął w rejs do Penangu na Malajach, transportując dokumentację, materiały istotne dla japońskiego wysiłku wojennego oraz pasażerów: inżynierów i dygnitarzy. 22 maja na zachód od Freetown uzupełnił paliwo z „podwodnego zbiornikowca” U-460, 27 maja przekroczył równik, a 10 czerwca wpłynął na Ocean Indyjski. Tam zdołał zatopić dwa amerykańskie frachtowce typu Liberty, by w połowie lipca dotrzeć do Penangu^[3].

Ostatni etap podróży – port Kure na wyspie Honsiu został osiągnięty 7 sierpnia, nie bez kłopotów m.in. ostrzelania przez statek z japońskiego konwoju. Oficjalne przekazanie okrętu sojusznikowi nastąpiło 16 września 1943 roku. Dokładne oględziny i próby morskie wykazały z punktu widzenia potrzeb Japończyków znaczne niedostatki okrętu: mały zasięg, niska prędkość podwodna, zawodne silniki diesla, niewydajne instalacje wentylacyjne i chłodzące. Z tych powodów nie zdecydowali się na produkcję licencyjną U-Bootów tego typu. U-511, już jako RO 500, nie brał czynnego udziału w działaniach bojowych. Wykorzystywany w celach testowych i szkoleniowych, symulował na przykład podczas ćwiczeń aliancką jednostkę. Poddany we wrześniu 1945 roku w Maizuru wojskom amerykańskim, 30 listopada skreślony z listy floty, 30 kwietnia 1946 roku zatopiony przez okupantów na Morzu Japońskim^[4].

Podczas służby w Kriegsmarine U-511 zatopił 5 statków o łącznej pojemności 41 373 BRT i uszkodził jeden (8 773 BRT).

Przypisy

↑ Steinhoff został potem dowódcą U-873.
↑ Miał to być element rozliczenia za dostawy strategicznych surowców, Japończycy zamierzali również przetestować i ewentualnie skopiować duży, oceaniczny okręt typu, jaki reprezentował U-511. W celach propagandowych przedstawiano to jednak jako „dar”.
↑ Port ten stał się później bazą dla grupy Monsun – niemieckich U-Bootów działających na Oceanie Indyjskim.
↑ Niemiecka załoga U-511 po przekazaniu okrętu i przeszkoleniu nowych użytkowników wyruszyła na pokładzie włoskiego frachtowca do Singapuru, a potem do Penangu, stając się później źródłem uzupełnień i obsługi dla stacjonujących tam U-Bootów. Pod koniec listopada 1943 roku Schneewind objął dowództwo U-183; zginął w kwietniu 1945 roku na Morzu Jawajskim po zatopieniu przez amerykański okręt podwodny USS „Besugo”.

Bibliografia

Bob Hackett, Sander Kingsepp: HIJMS Submarine RO-500: Tabular Record of Movement (ang.). [dostęp 2010-11-28].
Lawrence Paterson: Szare wilki Hitlera: U-Booty na Oceanie Indyjskim. Gdańsk: Wyd. L&L, 2005. ISBN 83-88595-83-0.
www.uboat.net: U-511 (ang.). [dostęp 2010-11-28].

[1] Steinhoff został potem dowódcą U-873.

[2] Miał to być element rozliczenia za dostawy strategicznych surowców, Japończycy zamierzali również przetestować i ewentualnie skopiować duży, oceaniczny okręt typu, jaki reprezentował U-511. W celach propagandowych przedstawiano to jednak jako „dar”.

[3] Port ten stał się później bazą dla grupy Monsun – niemieckich U-Bootów działających na Oceanie Indyjskim.

[4] Niemiecka załoga U-511 po przekazaniu okrętu i przeszkoleniu nowych użytkowników wyruszyła na pokładzie włoskiego frachtowca do Singapuru, a potem do Penangu, stając się później źródłem uzupełnień i obsługi dla stacjonujących tam U-Bootów. Pod koniec listopada 1943 roku Schneewind objął dowództwo U-183; zginął w kwietniu 1945 roku na Morzu Jawajskim po zatopieniu przez amerykański okręt podwodny USS „Besugo”.

[1]

[2]

[3]

[4]

Typ IX	U-37 U-38 U-39 U-40 U-41 U-42 U-43 U-44
Typ IX B	U-64 U-65 U-103 U-104 U-105 U-106 U-107 U-108 U-109 U-110 U-111 U-122 U-123 U-124
Typ IX C	U-66 U-67 U-68 U-125 U-126 U-127 U-128 U-129 U-130 U-131 U-153 U-154 U-155 U-156 U-157 U-158 U-159 U-160 U-161 U-162 U-163 U-164 U-165 U-166 U-171 U-172 U-173 U-174 U-175 U-176 U-501 U-502 U-503 U-504 U-505 U-506 U-507 U-508 U-509 U-510 U-511 U-512 U-513 U-514 U-515 U-516 U-517 U-518 U-519 U-520 U-521 U-522 U-523 U-524
Typ IX D1	U-180 U-195
Typ IX C/40	U-167 U-168 U-169 U-170 U-183 U-184 U-185 U-186 U-187 U-188 U-189 U-190 U-191 U-192 U-193 U-194 U-525 U-526 U-527 U-528 U-529 U-530 U-531 U-532 U-533 U-534 U-535 U-536 U-537 U-538 U-539 U-540 U-541 U-542 U-543 U-544 U-545 U-546 U-547 U-548 U-549 U-550 U-801 U-802 U-803 U-804 U-805 U-806 U-841 U-842 U-843 U-844 U-845 U-846 U-853 U-854 U-855 U-856 U-857 U-858 U-865 U-866 U-867 U-868 U-869 U-870 U-877 U-878 U-879 U-880 U-881 U-889 U-1221 U-1222 U-1223 U-1224 U-1225 U-1226 U-1227 U-1228 U-1229 U-1230 U-1231 U-1232 U-1233 U-1234 U-1235
Typ IXD-2	U-177 U-178 U-179 U-181 U-182 U-196 U-197 U-198 U-199 U-200 U-847 U-848 U-849 U-850 U-851 U-852 U-859 U-860 U-861 U-862 U-863 U-864 U-871 U-872 U-873 U-874 U-875 U-876

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne

U-511

Historia

Przypisy

Bibliografia

Media użyte na tej stronie


Klasa	okręt podwodny
Typ	IX C
Historia
Stocznia	Deutsche Werft AG, Hamburg
Położenie stępki	21 lutego 1941
Wodowanie	22 września 1941
Kriegsmarine
Nazwa	U-511
Wejście do służby	8 grudnia 1941
Wycofanie ze służby	1943
Dai-Nippon Teikoku Kaigun
Nazwa	RO 500
Wejście do służby	1943
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	na powierzchni 1120 t w zanurzeniu 1230 t
Długość	76,7 m
Szerokość	6,7 m
Napęd
na powierzchni:dwa silniki wysokoprężne o mocy 2200 KM w zanurzeniu dwa silniki elektryczne o mocy 500 KM
Prędkość	na powierzchni 18 w. w zanurzeniu 7 w.
Zasięg	na powierzchni 8850 Mm przy 10 w. w zanurzeniu 80 Mm przy 4 w.
Uzbrojenie
6 wyrzutni torped 533 mm działo 105 mm 2 działa 37 mm plot.
Załoga	44