U-847
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | IX D2 |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki | 23 listopada 1941 |
| Wodowanie | 5 września 1942 |
 Kriegsmarine | |
| Wejście do służby | 23 stycznia 1943 |
| Zatopiony | 27 sierpnia 1943 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg | 13 450 mm/10 węzłów (pow.) |
| Uzbrojenie | |
| 24 torpedy, 1 działo 105 mm, 1 działo plot. 37 mm, 1 działko plot 20 mm | |
| Wyrzutnie torpedowe | dziób: 4 x 533 mm |
| Załoga | 57 |
U-847 – niemiecki okręt podwodny (U-Boot) typu IX D2 z okresu II wojny światowej. Okręt wszedł do służby w 1943 roku. Kolejnymi dowódcami byli: Kptlt. Friedrich Guggenberger, KrvKpt. Wilhelm Rollmann, Kptlt. Jost Metzler, Kptlt. Herbert Kuppisch.
Historia
Wcielony do 4. Flotylli U-Bootów celem szkolenia załogi, od 1 lipca 1943 roku w 12. Flotylli jako jednostka bojowa. 26 stycznia 1943 roku podczas szkolenia doszło do wypadku z bronią maszynową (według różnych źródeł: 1-2 zabitych, 1-2 rannych[1][2]).
U-847 należał do typu okrętów IX D2, określanych jako „krążowniki podwodne”; największych jednostek, które służyły we flocie podwodnej Niemiec. Z reguły na ich dowódców wyznaczano doświadczonych i zasłużonych oficerów, zazwyczaj odznaczonych Krzyżem Rycerskim. Tak było też w przypadku U-847, z uwzględnieniem, że pierwszy dowódca – Guggenberger pełnił swoją funkcję tylko przez kilka dni, drugi – Rollmann został wyznaczony tylko na czas jednodniowego przejścia między bazami, trzeci – Metzler musiał zrezygnować z czynnej służby na morzu z powodów zdrowotnych. Ostatni – Kuppisch, uprzednio skuteczny dowódca U-58 i U-94, powrócił do pływania na okrętach podwodnych po prawie dwuletniej pracy sztabowej[2].
Okręt wyszedł w rejs z Kilonii 6 lipca 1943 roku jako jednostka wchodząca w skład grupy Monsun – 11 U-Bootów, które zamierzano przerzucić do bazy na Malajach celem podjęcia działań na Oceanie Indyjskim. 17 lipca w Cieśninie Duńskiej (pomiędzy Islandią a Grenlandią) doszło jednak do kolizji z górą lodową i U-847 musiał zawrócić do Bergen (Norwegia). Gdy pod koniec miesiąca był gotowy do wznowienia rejsu, rozkazy uległy zmianie. Okręt miał zacząć pełnić funkcję zaimprowizowanego zbiornikowca dla U-Bootów powracających z patroli u wybrzeży zachodniej Afryki i Ameryki Północnej (po zatonięciu przeznaczonych do tego celu U-117 i U-525)[3].
Po dotarciu do wyznaczonego akwenu, 16 sierpnia doszło do spotkania z uszkodzonym U-66, zaś 24 sierpnia z U-172. Dowódca U-172, Kptlt. Carl Emmermann, był zaskoczony lekceważącym stosunkiem Kuppischa i jego podwładnych do zagrożenia ze strony samolotów, tłumacząc to jego długą przerwą w służbie na morzu[4]. Tego samego dnia zdążający na miejsce bunkrowania U-185 został zatopiony przez amerykańskie samoloty.
27 sierpnia U-847 zaopatrzył w paliwo U-230, U-415, U-653, U-634, U-257 i U-508[5]. Również oficer wachtowy U-230, Ltn. Herbert Werner, opisał później we wspomnieniach ignorowanie zasad bezpieczeństwa przez załogę okrętu[6].
Niedługo później U-847 przerwał nakazaną ciszę radiową i poinformował dowództwo o ukończeniu tankowania[7]. Namiar dokonany za pomocą radionamierników HF/DF pozwolił amerykańskim okrętom ustalić pozycję U-Boota. Wynurzony U-847 został zaskoczony 27 sierpnia 1943 roku na Morzu Sargassowym przez samoloty Avenger i Wildcat z lotniskowca eskortowego USS „Card”. Zmuszony przez ostrzał z broni pokładowej do zanurzenia, po czym został zatopiony torpedą Fido zrzuconą z Avengera[1][5]. Zginęła cała 62-osobowa załoga U-Boota.
Przypisy
- ↑ a b Uboat 2017 ↓, U-847.
- ↑ a b White 2001 ↓, s. 220.
- ↑ Blair 2007 ↓, s. 426.
- ↑ Paterson 2005 ↓, s. 106-107.
- ↑ a b Blair 2007 ↓, s. 428.
- ↑ Werner 2002 ↓, s. 154-155.
- ↑ Werner 2002 ↓, s. 155.
Bibliografia
- Clay Blair: Hitlera wojna U-Bootów. T. 2: Ścigani: 1942-1945. Warszawa: Magnum, 2007. ISBN 978-83-89656-28-5.
- Lawrence Paterson: Szare wilki Hitlera: U-Booty na Oceanie Indyjskim. Gdańsk: L&L, 2005. ISBN 83-88595-83-0. OCLC 749559713. (pol.)
- Herbert Werner: Stalowe trumny. Gdańsk: Finna, 2002. ISBN 83-914587-4-1.
- John F. White: „Mleczne krowy”: podwodne zaopatrzeniowce atlantyckich wilczych stad: 1941-1945. Warszawa: Bellona, 2001. ISBN 83-11-09353-9.
- U-847 (ang.). www.uboat.net. [dostęp 2017-02-25].
Media użyte na tej stronie
.svg)