UC-118

UC-118
Bliźniaczy UC-95 w morzu
Klasa	okręt podwodny
Typ	UC III
Projekt	41a
Historia
Stocznia	Blohm & Voss, Hamburg
Położenie stępki	1917
Wodowanie	11 sierpnia 1918
Zamówiony dla  Kaiserliche Marine
Los okrętu	złomowany w 1918
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	491 ton 571 ton
Długość	56,51 m
Szerokość	5,54 m
Zanurzenie	3,77 m
Zanurzenie testowe	75 m
Rodzaj kadłuba	dwukadłubowy
Materiał kadłuba	stal
Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 600 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 770 KM 2 śruby
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	11,5 węzła 6,6 w.
Zasięg	powierzchnia: 9 850 Mm przy 7 w. zanurzenie: 40 Mm przy 4,5 w.
Uzbrojenie
14 min UC/200, 1 działo kal. 105 mm L/45 (lub kal. 88 mm L/30), 7 torped
Wyrzutnie torpedowe	3 × 500 mm
Załoga	32

UC-118 – niemiecki podwodny stawiacz min z okresu I wojny światowej, jedna z 88 zamówionych jednostek typu UC III. Zwodowany 11 sierpnia 1918 roku w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu, nie został nigdy ukończony i zezłomowano go na pochylni w 1918 roku.

Projekt i budowa

Podwodne stawiacze min typu UC III były lekko ulepszoną wersją swoich poprzedników (typu UC II), zaprojektowaną w celu uzupełnienia wojennych strat tych ostatnich i likwidacji wad zauważonych podczas eksploatacji^[1][2]. Powiększono minimalnie wymiary, wyporność i moc układu napędowego, zwiększono liczbę członków załogi, zainstalowano działo pokładowe o większym kalibrze (105 mm), zwiększono maksymalną głębokość zanurzenia do 75 metrów, skrócono czas alarmowego zanurzenia do 15 sekund, zmniejszono natomiast ilość przewożonych min do 14 sztuk^[2][3]. Łącznie zamówiono 88 jednostek tego typu, jednak do zakończenia działań wojennych do służby przyjęto jedynie 16 okrętów^[4][5].

UC-118 zamówiony został w czerwcu 1917 roku jako jedna z 39 jednostek z I serii okrętów typu UC III (numer projektu 41a, nadany przez Inspektorat Okrętów Podwodnych), w ramach wojennego programu rozbudowy floty^[1][6]. Budowany był w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu jako jeden z 50 okrętów typu UC III zamówionych w tej wytwórni^[3][7]. UC-118 otrzymał numer stoczniowy 352 (Werk 352)^[7]. Stępkę okrętu położono w 1917 roku, a zwodowany został 11 sierpnia 1918 roku^[7][8].

Dane taktyczno-techniczne

UC-118 był średniej wielkości dwukadłubowym przybrzeżnym okrętem podwodnym. Długość całkowita wynosiła 56,51 metra, szerokość 5,54 metra i zanurzenie 3,77 metra^[3][9]. Wykonany ze stali kadłub sztywny miał 42,2 metra długości i 3,65 metra szerokości^[5]. Wysokość (od stępki do szczytu kiosku) wynosiła 7,98 metra^[5]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 491 ton, a w zanurzeniu 571 ton^[3][10]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa 6-cylindrowe, czterosuwowe silniki Diesla MAN S6V26/36 o łącznej mocy 600 KM, zaś pod wodą poruszał się dzięki dwóm silnikom elektrycznym SSW o łącznej mocy 770 KM^[6][9]. Dwa wały napędowe poruszające dwoma śrubami zapewniały prędkość 11,5 węzła na powierzchni i 6,6 węzła w zanurzeniu^[9][11]. Zasięg wynosił 9 850 Mm przy prędkości 7 węzłów w położeniu nawodnym oraz 40 Mm przy prędkości 4,5 węzła pod wodą^[3][9][a]. Zbiorniki mieściły 77 ton paliwa^[3]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 75 metrów^[3][9], zaś czas zanurzenia 15 sekund^[2][12].

Głównym uzbrojeniem okrętu było 14 min kotwicznych typu UC/200 w sześciu skośnych szybach minowych o średnicy 100 cm, usytuowanych w podwyższonej części dziobowej^[3][9]. Uzbrojenie uzupełniały dwie zewnętrzne wyrzutnie torped kalibru 500 mm (strzelające w kierunku dziobu, umiejscowione na pokładzie na śródokręciu po obu stronach kiosku), jedna wewnętrzna wyrzutnia torped kal. 500 mm na rufie (z łącznym zapasem 7 torped) oraz umieszczone przed kioskiem działo pokładowe kal. 105 mm Utof L/45 C16, z zapasem amunicji wynoszącym 150 naboi^[2][7][b].

Załoga okrętu składała się z 3 oficerów oraz 29 podoficerów i marynarzy^[2][13].

Losy jednostki

Budowa UC-118 nie została zakończona do momentu podpisania rozejmu w Compiègne, w związku z czym nie wszedł on nigdy do służby w Kaiserliche Marine^[7]. U-Boot został jeszcze w 1918 roku zezłomowany bezpośrednio na pochylni, na której był budowany^[7][14].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.)
• Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.)
• R.H. Gibson, Maurice Prendergast: Niemiecka wojna podwodna 1914-1918. Oświęcim: Napoleon V, 2014. ISBN 978-83-7889-074-4.
• Ivan Gogin: UC III type coastal submarine minelayers (1916-1917) (ang.). Navypedia. [dostęp 2018-11-20].
• Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
• Guðmundur Helgason: UC III (ang.). uboat.net. [dostęp 2018-11-20].
• John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.)
• Eberhard Möller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats: From 1904 to the Present. London: Greenhill Books, 2004. ISBN 1-85367-623-3. (ang.)
• Andrzej Perepeczko: U-booty I wojny światowej. Warszawa: Lampart, 2000. ISBN 83-86776-51-X.
• Eberhard Rössler: The U-Boat: The Evolution And Technical History Of German Submarines. Annapolis: Naval Institute Press, 1989. ISBN 0-87021-966-9. (ang.)
• Igor Witkowski: U-booty. Historia niemieckich okrętów podwodnych. Warszawa: WIS-2, 2009. ISBN 978-83-88259-45-6.