UGM-73 Poseidon C-3

UGM-73 Poseidon C-3

Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Lockheed Missile and Space Corp.
System	Polaris-Poseidon
Typ	SLBM
Przeznaczenie	strategiczne odstraszanie nuklearne
Wyrzutnia	Okręty podwodne typu James Madison
Status	wycofany ze służby
Lata służby	1971-1994
Długość	10,36 m
Średnica	1,88 m
Masa startowa	29 030 kg
Napęd	dwustopniowy na paliwo stałe
Paliwo	stałe
Zasięg	2500 Mm (4635 km)
Udźwig	2000 kg
Naprowadzanie	bezwładnościowe
Celność	CEP: 450 m
Głowica	10 x MIRV W76, 100 Kt albo 14 x MIRV W68 40-50 kt

UGM-73 Poseidon C-3 – pocisk balistyczny SLBM pośredniego zasięgu na paliwo stałe, amerykańskiej marynarki wojennej. Poseidon C-3 były następcami pocisków Polaris A-3 we flocie amerykańskiej, były też pierwszymi na świecie pociskami w służbie operacyjnej, które wyposażono w głowice MIRV. Pociski Poseidon C-3 stanowiły odpowiedź na rozwój systemu antybalistycznego w Związku Radzieckim

Program konstrukcyjny

Bodźcem do opracowania pocisku Poseidon były sygnały, że Związek Radziecki jest w trakcie opracowywania systemu antybalistycznego będącego w stanie powstrzymać amerykańskie strategiczne uderzenie nuklearne^[1]. Bezpośrednio zaś, program Poseidon był rezultatem rozpoczętych w marcu 1964 roku studiów marynarki pod nazwą „Great Circle Study”. W ich ramach rygorystycznym analizom poddano amerykański potencjał ofensywny i obronny, wraz z późniejszymi studiami zainicjowanymi przez sekretarza obrony McNamarę.

Pierwszy model Posejdona odbył lot w sierpniu 1968 roku, z pola testowego Eastern Test Range na Florydzie. 14 test w locie, odbyty w grudniu 1969 roku, był jednocześnie pierwszym testem w pełni kompletnego systemu uzbrojenia. W czerwcu 1970 roku ukończono testy rozwojowe systemu, który uzyskał status operacyjny w marcu 1971 roku.

Opis

Poseidon był dwustopniowym pociskiem balistycznym na paliwo stałe o długości 10,36 m i 1,88 m średnicy. Jego masa startowa wynosiła 29 480 kg maksymalny zasięg zaś 4640 km. Post-buster pocisku zdolny był do przenoszenia do 14 głowic MIRV, w związku jednak z deklaracją Stanów Zjednoczonych do układu START I, przenosił jedynie 10 głowic^[2]. Zadeklarowany do traktatu udźwig throw-weight wynosił 2000 kilogramów. W jednej konfiguracji mógł przenosić 10 głowic W76 o mocy 100 kt, w innej – 14 głowic W68 o mocy 40-50 kt^[2]. Poseidon C-3 dysponował bardzo dobrą celnością CEP wynoszącą 450 metrów, dwukrotnie mniej od pocisków Polaris A-3^[2].

Status

Poseidon uzyskał status operacyjny w marcu 1971 roku, po czym w liczbie 496 pocisków został rozmieszczony na 31 okrętach podwodnych „41 for Freedom”. W 1984 roku, na okręty te zaczęto wprowadzać pociski Trident I C-4, które stopniowo zaczęły wypierać Poseidon z amerykańskiego systemu strategicznego odstraszania nuklearnego^[2]. Do 1991 roku, w służbie pozostawało 10 jednostek wyposażonych w 160 pocisków C-3, do połowy 1994 roku jednak, wszystkie przenoszące je okręty zostały wycofane ze służby patrolowej i sukcesywnie wykreślane ze stanu US Navy^[2].

Przypisy

Bibliografia

• Graham Spinardi: From Polaris to Trident: the development of US Fleet ballistic missile technology. Cambridge [England]: Cambridge University Press, 1994. ISBN 0-521-41357-5.
• Norman Polmar: Cold War Submarines, The Design and Construction of U.S. and Soviet Submarines. K. J. More. Potomac Books, Inc, 2003. ISBN 1-57488-530-8.
• Duncan Lenox: Jane’s Strategic Weapon Systems Issue Forty-nine. Jane’s Information Group, 2008, s. 616. ISSN 0958-6032.