ULS-PW
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Konstrukcja | kompozytowa |
| Załoga | 1 |
| Historia | |
| Data oblotu | 27 września 1981 |
| Liczba egzemplarzy | 1 |
| Dane techniczne | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 10,9 m |
| Długość | 5,45 m |
| Wysokość | 1,5 m |
| Powierzchnia nośna | 12,7 m² |
| Profil skrzydła | NACA 4415 |
| Masa | |
| Własna | 57 kg |
| Startowa | 125 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. | 126 km/h |
| Prędkość minimalna | 40 km/h |
| Prędkość min. opadania | 0,85 m/s przy 46 km/h |
| Doskonałość maks. | 16 przy 52 km/h |
| Współczynnik obciążenia konstrukcji | +3,5 / -2,65 g |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Polska | |
ULS-PW – polski, jednomiejscowy szybowiec eksperymentalny skonstruowany na Politechnice Warszawskiej.
Historia
W 1978 r. na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej rozpoczęto prace nad projektem ULS - Ultralekkie Szybowce i Motoszybowce. Projekt był prowadzony przez dr inż. Romana Świtkiewicza, mgr inż Przemysława Plecińskiego i mgr inż. Jerzego Kędzierskiego[1]. W ramach tego projektu opracowano szybowiec ULS-PW.
W pracach projektowych brał udział zespół złożony z 10 studentów PW, m.in. Wojciech Broda, Bernard Masztalski, Eligiusz Sokołowski i Adam Szymajda. Budowę szybowca również zrealizował zespół złożony ze studentów, m.in. Krzysztof Drabarek, Jan Filipiak, Wojciech Frączek, Andrzej Gozdalik, Stefan Łubniewski i Jerzy Tiereszko[1]. Materiały do konstrukcji szybowca udostępniło Przedsiębiorstwo Doświadczalno-Produkcyjne Szybownictwa PZL Bielsko (PDPSz PZL-Bielsko), które też wykonało okucia metalowe.
27 września 1981 r. prototyp, o znakach rejestracyjnych SP-3200, został oblatany przez Adama Zientka w Piotrkowie Trybunalskim. Próby fabryczno-państwowe były kontynuowane w 1982 r. i potwierdziły poprawne właściwości pilotażowe szybowca. Również próby statyczne wypadły pomyślnie. W 1983 r. otrzymał certyfikat Inspektoratu Kontroli Cywilnych Statków Powietrznych i został dopuszczony do lotów[1].
Przez kilka następnych lat był użytkowany przez studentów Politechniki Warszawskiej na lotniskach w Bielsku-Białej oraz na górze Żar. W czerwcu 1984 r. był prezentowany na 56. Międzynarodowych Targach Poznańskich.
Po zakończeniu eksploatacji szybowiec jest przechowywany na wydziale MEiL Politechniki Warszawskiej i wykorzystywany jako pomoc dydaktyczna.
Konstrukcja
Jednomiejscowy zastrzałowy górnopłat o konstrukcji kompozytowej[2][3].
Skrzydło jednodźwigarowe z jednoobwodowym kesonem przednim o strukturze przekładkowej z wypełniaczem piankowym. Profil NACA 4415. Część spływowa skrzydła kryta płótnem. Lotki o strukturze przekładkowej z wypełniaczem piankowym umieszczone poza obrysem skrzydeł, sterowane popychaczowo. Istniała możliwość instalacji na końcach skrzydeł podpórek. Zastrzały z rur duralowych osłonięte profilowymi owiewkami.
Kadłub zbudowany z dwóch płaskich bocznych ścianek przechodzących w rurę o średnicy 150 mm. Ścianki kadłuba o strukturze przekładkowej z wypełniaczem piankowym, naroża kadłuba zbrojone włóknem ciągłym (rowingiem). Skrzydła i zastrzały mocowane do trzech głównych wręg okuciowych. Kabina otwarta, fotel pilota, o strukturze przekładkowej z wypełniaczem piankowym, zintegrowany z kadłubem i obudowany nie pracującymi ściankami. Zastosowano wiszący drążek sterowy[4]. Tablica przyrządów wyposażona w wysokościomierz, prędkościomierz, wariometr. Istniała możliwość instalacji chyłomierza z zakrętomierzem i busoli. W przedniej części kadłuba zaczep holowniczy.
Usterzenie klasyczne, wolnonośne. Stateczniki poziomy i pionowy o konstrukcji powłokowej, stery kryte płótnem. Sterowanie sterem wysokości popychaczowe, sterem kierunku - linkowe.
Podwozie jednotorowe, kompozytowe o strukturze przekładkowej, złożone z amortyzowanej płozy głównej i płozy ogonowej.
Przypisy
- ↑ a b c Andrzej Glass, Tomasz Murawski (praca zbiorowa), Polskie szybowce 1945-2011. Problemy rozwoju, Wydawnictwo SCG, Bielsko-Biała 2012, ISBN 978-83-932826-0-9, s. 234-236
- ↑ ULS-PW, 1981. [dostęp 2018-08-10]. (pol.).
- ↑ Szybowiec ULS - PW. [dostęp 2018-08-10]. (pol.).
- ↑ PW-1 ULS. [dostęp 2018-08-10]. (pol.).
Linki zewnętrzne
- Fotograficzny Rejestr Szybowców. ULS (PW-1) (pol.), dostęp: 2018-08-10
- YouTube - Szybowiec ULS-PW (pol.), dostęp: 2018-08-10
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).