USS Chicago (1885)

USS Chicago

Klasa	krążownik pancernopokładowy
Historia
Stocznia	John Roach & Sons
Początek budowy	29 grudnia 1883
Wodowanie	5 grudnia 1885
US Navy
Wejście do służby	17 kwietnia 1889
Wycofanie ze służby	30 września 1923
Zatonął	1936
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	4500 t
Długość	104 m
Szerokość	14,7 m
Zanurzenie	5,8 m
Materiał kadłuba	stal
Napęd
dwa silniki parowe o łącznej mocy 5000 KM, napędzająca dwie śruby, żagle
Prędkość	14 węzłów
Uzbrojenie
2 działa 203 mm 8 dział 152 mm 2 działa 127 mm
Załoga	471

USS Chicago – amerykański krążownik pancernopokładowy, który wszedł do służby w 1889 roku. Był to jeden z pierwszych okrętów o stalowym kadłubie zbudowanych w ramach programu „Nowej Marynarki” z 1880 roku. Pozostawał w służbie podczas I wojny światowej jako okręt flagowy Floty Okrętów Podwodnych na Atlantyku, następnie do 1935 roku jako jednostka mieszkalna. W lipcu 1928 roku zmieniono imię okrętu na „Alton”. Zatonął podczas holowania na Oceanie Spokojnym w 1936 roku.

Projekt i budowa

„Chicago” został zamówiony w stoczni John Roach & Sons w ramach zamówienia na 4 okręty określanego jako ABCD typu, składającego się z 3 krążowników i okrętu pomocniczego. Budowa okrętu rozpoczęła się 29 grudnia 1883 roku, jednak z powodu anulowania zamówienia na jednostkę pomocniczą stocznia upadła, przez co budowa „Bostona” przedłużyła się o 3 lata i ostatecznie została dokończona w nowo powstałej stoczni Delaware River Iron Ship Building and Engine Works. Wodowanie okrętu nastąpiło 5 grudnia 1885 roku, wejście do służby 17 kwietnia 1889 roku^[1].

Służba

Jeden z marynarzy USS „Chicago”, w tle działo 203 mm.

Załoga USS „Chicago” w 1890 roku.

W grudniu 1889 roku „Chicago” wszedł w skład Białej Eskadry jako jej okręt flagowy, w tym czasie odwiedził porty w Europie i rejonie Morza Śródziemnego. 31 maja 1890 roku wyruszył w rejs do Brazylii, Karaibów a następnie powrócił do Nowego Jorku. Do 1893 roku był okrętem flagowym Eskadry Północnego Atlantyku. W kwietniu tego roku brał udział w międzynarodowej paradzie okrętów w Hampton Roads. Następnie udał się na wody europejskie. W tym czasie jego dowódcą został późniejszy wybitny teoretyk wojskowości Alfred Thayer Mahan^[2].

„Chicago” brał czynny udział w akcji ratunkowej po trzęsieniu ziemi w San Francisco w kwietniu 1906 roku, dostarczając zaopatrzenie w rejon katastrofy i ewakuując tysiące poszkodowanych^[3]. Od 1908 roku był wykorzystywany jako jednostka szkoleniowa. Od 1910 roku służył jako okręt szkolny morskich formacji rezerwowych (Massachusetts i Pennsylvania Naval Militia)^[4].

I wojna światowa

Po przystąpieniu Stanów Zjednoczonych do I wojny światowej w 1917 roku, został okrętem flagowym Floty Okrętów Podwodnych na Atlantyku. Po zakończeniu wojny został skierowany na Pacyfik gdzie służył m.in. jako baza okrętów podwodnych^[4]. Wycofany ze służby w 1923 roku, został przebudowany na okręt mieszkalny, dla personelu marynarki wojennej, funkcję tę pełnił do 1935 roku. 16 lipca 1928 roku, imię okrętu zmieniono na „Alton”. W maju 1936 roku okręt został sprzedany, zatonął podczas holowania z Hawajów do San Francisco w lipcu 1936 roku^[4].

Przypisy

Bibliografia

• Dictionary of American naval fighting ships (ang.). Americal naval fighting ships. [dostęp 2021-02-03].
• Roger Chesneau: Conway's All the World's Fighting Ships, 1860-1905. London: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 0-85177-133-5.
• Timeline of the San Francisco Earthquake April 18 – 23, 1906 (ang.). San Francisco Museum. [dostęp 2021-02-03].
• USS Chicago (1889-1936, later CA-14 & IX-5). Renamed Alton, 1928 (ang.). Naval Historical Center. [dostęp 2021-02-03].