USS Helena (CL-50)

USS Helena (CL-50)

USS Helena w 1940 roku
Klasa	Krążownik lekki
Typ	Brooklyn
Historia
Stocznia	New York Naval Shipyard
Położenie stępki	9 grudnia 1936
Wodowanie	27 sierpnia 1938
US Navy
Nazwa	USS Helena (CL-50)
Wejście do służby	18 września 1939
Zatopiony	6 lipca 1943
Los okrętu	Zatonął w trakcie bitwy w zatoce Kula
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	10 000 t (standardowa) 13 327 t (pełna)
Długość	185,52 m (całkowita)
Szerokość	18,72 m
Zanurzenie	6,05 m (średnie) 7,3 m (maksymalne)
Napęd
4 śruby, 8 kotłów Babcock & Wilcox, 4 turbiny Parsonsa, 100 000 KM
Prędkość	33,02 węzła
Zasięg	10000 Nm przy prędkości 15 węzłów
Sensory
Radar SG Radar SC
Uzbrojenie
15 × 6”/47 caliber Mark 16 8 × 5”/38 caliber 16 × 40 mm armata Boforsa (4xIV) 12 x Oerlikon 20 mm (12xI)
Opancerzenie
Pas pancerny: 3 1⁄4-5 cali (83–127 mm) Pokład: 2 cale (51 mm) Barbety: 6 cali (152 mm) Wieże: 1 1⁄4-6 cali (32–152 mm) Kiosk: 2 1⁄4-5 cali (57–127 mm)
Wyposażenie lotnicze
4 wodnosamoloty SOC Seagull
Załoga	1267

USS „Helena” (CL-50) – lekki krążownik typu Brooklyn, zbudowany dla US Navy w późnych latach 30. XX wieku. Okręt był dziewiątym i ostatnim tej serii.

Budowa

Typ Brooklyn był pierwszym nowoczesnym krążownikiem lekkim zbudowanym przez Marynarkę Wojenną Stanów Zjednoczonych zgodnie z ograniczeniami nałożonymi przez traktat londyński. Krążowniki te miały być odpowiedzią na japońskie krążowniki typu Mogami, co było głównym powodem wyposażenie ich w tak dużą liczbę dział artylerii głównej. Krążownik ukończono i oddano do służby 18 września 1939 roku^[1].

Służba

„Helena” większość swojej służby w trakcie pokoju spędziła na przeprowadzaniu ćwiczeń. Podczas prób morskich zrobione zostało zdjęcie niemieckiego pancernika kieszonkowego „Admiral Graf Spee”, zatopionego 17 grudnia 1939 roku u wybrzeży Urugwaju^[2]. 7 grudnia 1941 roku, w dniu ataku na Pearl Harbor, „Helena” została trafiona torpedą, efektem czego na początku roku 1942 trafiła do remontu; CL-50 przeszła wtedy również modernizację^[1].

Po powrocie do służby Helenę przydzielono do sił biorących udział w walkach na południowym Oceanie Spokojnym, a konkretniej kampanii na Guadalcanal. Tam też, w październiku i listopadzie 1942 roku, po raz pierwszy wzięła udział w bitwie nocnej. Pierwsza z nich, bitwa koło przylądka Ésperance, zakończyła się porażką sił japońskich. Wynik drugiej z nich, I bitwy pod Guadalcanal, stoczonej we wczesnych godzinach 13 listopada, wyglądał podobnie. W tej samej potyczce Helena zatopiła niszczyciel oraz uszkodziła kilka innych jednostek, sama wychodząc z rejonu działań niemal bez uszkodzeń^[3]. W trakcie swojej kariery na południowym Pacyfiku CL-50 eskortowała również konwoje zaopatrzeniowe przeznaczone, dla walczących na Guadalcanal, Marines. Ostrzeliwała również japońskie pozycje na wyspie oraz innych miejscach archipelagu Wysp Salomona^[1].

Po amerykańskim zwycięstwie na Guadalcanal, w 1943 roku, siły alianckie rozpoczęły przygotowywania do szeroko zakrojonych operacji desantowych. Ich pierwszym celem była Nowa Georgia. W połowie 1943 roku Helena wzięła udział w serii bombardowań mających przygotować wyspę do amerykańskiego lądowania. Punktem kulminacyjnym kariery okrętu była bitwa w zatoce Kula, która miała miejsce 5 lipca. Następnej nocy, podczas próby przechwycenia zgrupowania japońskich niszczycieli mających za zadanie dostarczyć żołnierzy na wyspę, USS „Helena” została trafiona trzema torpedami i zatonęła. Za swoje zasługi, Helena otrzymała (jako pierwsza jednostka w historii) odznaczenie Navy Unit Commendation oraz Asiatic–Pacific Campaign Medal z 7 gwiazdkami. Wrak krążownika został odnaleziony w 2018 roku przez Paula Allena^[1][4].

Przypisy