USS Moffett (DD-362)

USS Moffett (DD-362)

Klasa	niszczyciel
Typ	Porter
Historia
Stocznia	Fore River Shipyard, Quincy
Położenie stępki	2 stycznia 1934
Wodowanie	11 grudnia 1935
US Navy
Wejście do służby	28 sierpnia 1936
Wycofanie ze służby	8 stycznia 1947
Los okrętu	złomowany w 1947
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	1834 ts (projektowana standardowa)
Długość	116,2 m
Szerokość	11,3 m
Zanurzenie	3,96 m
Napęd
cztery kotły parowe, dwie turbiny o łącznej mocy 50 000 shp napędzające dwie śruby
Prędkość	37 węzłów
Zasięg	6500 Mm przy 12 w.
Uzbrojenie
1944: 6 dział kal. 127 mm 10 dział kal. 40 mm 6 dział kal. 20 mm 8 wyrzutni torped kal. 533 mm
Załoga	194

USS Moffett (DD-362) – amerykański niszczyciel z okresu II wojny światowej, jedna z ośmiu jednostek typu Porter. Budowany od początku 1934 roku w Fore River Shipyard w Quincy, wszedł do służby w US Navy 28 sierpnia 1936 roku.

Po rozpoczęciu działań wojennych w Europie uczestniczył w patrolach neutralności na południowym Atlantyku, a następnie na Morzu Karaibskim. Był w składzie eskorty prezydenckiej w rejsie na Nową Fundlandię. Po przystąpieniu Stanów Zjednoczonych do wojny prowadził operacje konwojowe na Atlantyku, 17 maja 1943 roku zatapiając we współdziałaniu z lotnictwem i niszczycielem „Jouett” niemiecki okręt podwodny U-128. Na początku sierpnia tegoż roku uczestniczył w poszukiwaniach innego U-Boota, U-604. Od 1944 roku eskortował konwoje atlantyckie z wojskami i sprzętem przygotowywanym do inwazji w Europie. Odstawiony do rezerwy w listopadzie 1945 roku, został wycofany ze służby 8 stycznia 1947 roku a wkrótce potem sprzedany firmie rozbiórkowej i zezłomowany.

Projektowanie i budowa

Pod koniec lat 20. XX wieku w Stanach Zjednoczonych prowadzono prace koncepcyjne nad skonstruowaniem dużych niszczycieli, zdolnych do pełnienia roli przewodników flotylli. Podpisany w kwietniu 1930 roku traktat londyński ograniczył maksymalną wyporność niszczycieli na 1850 ton angielskich (ts) i taką graniczną wielkość przyjęto dla projektowanych jednostek^[1]. W maju 1932 roku stocznia New York Shipbuilding z Camden w stanie New Jersey przedstawiła szczegółowy projekt nowego typu niszczycieli, nazwanego typem Porter od nazwy pierwszej budowanej jednostki i otrzymała kontrakt na cztery okręty. Kolejne cztery miała wybudować stocznia Fore River w Quincy w stanie Massachusetts, należąca do koncernu Bethlehem Steel. Stępki pod trzy z czterech zamówionych w Quincy niszczycieli, w tym DD-362, przyszłego „Moffeta”, położono tego samego dnia, 2 stycznia 1934 roku^[2].

Ceremonia wodowania okrętu odbyła się 18 kwietnia 1936 roku, nazwę, nadaną dla uczczenia kontradmirała Williama A. Moffetta (1869–1933) użyto po raz pierwszy w historii US Navy^[3]. Matką chrzestną była córka patrona, panna Beverly Moffett^[4]. Niszczyciel został przejęty przez US Navy 28 sierpnia 1936 roku w Bostonie, z komandorem Andrew H. Addomsem jako pierwszym dowódcą^[3].

Opis konstrukcji

Jak wszystkie niszczyciele typu Porter, „Moffett” miał stalowy, nitowany kadłub o klasycznym kształcie, z wzniesioną dziobówką i uskokiem na wysokości przedniego komina. Charakterystyczną cechą pierwotnego wyglądu okrętu były rozbudowane, wysokie nadbudówki i dwa trójnożne maszty^[2]. Przy długości całkowitej 116,2 m (113,4 m na konstrukcyjnej linii wodnej) i szerokości maksymalnej 11,3 m, projektowana wyporność standardowa wynosiła 1834 ts, a pełna 2597 ts^[5], a zanurzenie przy wyporności pełnej 3,96 m^[1] (po wojennych modernizacjach, gdy wyporność pełna wzrosła do ponad 2850 ts, zanurzenie maksymalne przekraczało 4,2 m^[6]). Projektowana załoga miała liczyć 194 oficerów, podoficerów i marynarzy, w późniejszym okresie, wraz ze wzmacnianiem małokalibrowego uzbrojenia przeciwlotniczego, wzrastała^[2].

Napęd okrętu stanowiły dwie, umieszczone w oddzielnych maszynowniach, turbiny parowe Parsonsa, zasilane w parę przez cztery kotły wodnorurkowe Babcock & Wilcox i napędzające dwie śruby^[2]. Łączna moc siłowni wynosiła 50 000 shp i miała według projektu zapewnić uzyskanie prędkości maksymalnej 37 węzłów^[1]. Zapas 635 ton paliwa płynnego pozwalał na uzyskanie zasięgu maksymalnego 6500 mil morskich przy prędkości ekonomicznej 12 węzłów^[5]. Zasilanie w energię elektryczną zapewniały dwa turbogeneratory o łącznej mocy 400 kW oraz dwa awaryjne generatory wysokoprężne o mocy po 70 kW^[2]. Spaliny z kotłowni odprowadzane były przez dwa kominy^[6].

Pierwotne uzbrojenie niszczyciela składało się z ośmiu armat Mk 12 kal. 127 mm w czterech podwójnych, nieopancerzonych wieżach artyleryjskich, rozmieszczonych w superpozycjach na dziobie i rufie. Podstawy Mk 22 nie były przystosowane do strzelania przeciwlotniczego^[2]. Do kierowania ich ogniem służyły dwa dalocelowniki optyczne Mk 35^[6]. Artylerię przeciwlotniczą stanowiły dwa czterolufowe zestawy armat automatycznych kal. 28 mm, po jednym za wieżą nr 2 i przed wieżą nr 3, oraz dwa pojedyncze wielkokalibrowe karabiny maszynowe typu Browning M2 kal. 12,7 mm, na platformie wokół tylnego komina^[2]. Ponadto niszczyciel posiadał osiem wyrzutni torped kal. 533 mm w dwóch poczwórnych zestawach umieszczonych w osi symetrii na śródokręciu, z ośmioma torpedami zapasowymi^[7]. Do wykrywania okrętów podwodnych służył sonar typu QC, zaś ich zwalczanie umożliwiały dwie zrzutnie bomb głębinowych na rufie^[2].

W odróżnieniu od kilku siostrzanych okrętów, „Moffett” nie przeszedł w czasie wojny głębszej modernizacji uzbrojenia^[8]. Pod koniec 1942 roku otrzymał nowe małokalibrowe działa przeciwlotnicze: dwa podwójne stanowiska armat Bofors kal. 40 mm wraz z przyrządami naprowadzania Mk 51 w miejsce dotychczasowych armat kal. 28 mm oraz sześć pojedynczych dział automatycznych Oerlikon kal. 20 mm: dwa na bocznych pomostach nadbudówki dziobowej, cztery na platformie wokół tylnego komina, zamiast wielkokalibrowych karabinów maszynowych. W tym samym czasie zainstalowano na okręcie radary typów SC (obserwacji przestrzeni powietrznej) i SG (obserwacji nawodnej)^[8]. Na początku 1944 roku dodano na rufowej nadbudówce niski maszt z anteną radionamiernika HF/DF^[9]. W lipcu 1944 roku „Moffett” ponownie trafił do stoczni, gdzie usunięto mu trzecią, licząc od dziobu, wieżę artyleryjską, instalując na jej miejsce poczwórny zestaw armat kal. 40 mm Boforsa i dodając jeszcze jeden zestaw podwójny^[10]. W takiej konfiguracji uzbrojenia, z sześcioma działami kal. 127 mm, dziesięcioma przeciwlotniczymi kal. 40 mm i sześcioma kal. 20 mm, okręt pozostał do końca aktywnej służby. Uzbrojenie torpedowe wciąż pozostawało niezmienne^[11].

Przebieg służby

Po podniesieniu bandery „Moffett” odbył rutynowy cykl prób morskich i artyleryjskich oraz szkoleń załogi, po czym wszedł do czynnej służby w US Navy. Początkowo, podobnie jak wszystkie siostrzane okręty, operował na Pacyfiku, jako okręt flagowy 9. Eskadry Niszczycieli (Destroyer Squadron – DesRon)^[2][a]. Był także wykorzystywany do zadań specjalnych: od 29 kwietnia do 1 maja 1937 roku przebywał na jego pokładzie prezydent Franklin D. Roosevelt, gdy zapragnął zapolować na tarpony w pobliżu Port Aransas w Teksasie^[12]. Po rozpoczęciu działań wojennych w Europie brał udział w intensywnych ćwiczeniach floty oraz patrolowaniu granicy morskiej Stanów Zjednoczonych^[13]. W tym czasie amerykańska marynarka rozpoczęła przerzucanie części sił na Atlantyk. W 1941 roku znalazły się tam trzy spośród niszczycieli typu Porter, w tym „Moffett”^[10], który został okrętem flagowym 8. Eskadry Niszczycieli w składzie Floty Atlantyckiej^[2].

Od 24 kwietnia 1941 roku^[3] uczestniczył w patrolach neutralności – mających na celu ochronę amerykańskiej i alianckiej żeglugi przed zagrożeniem ze strony U-Bootów na półkuli zachodniej – na południowym Atlantyku, wzdłuż wybrzeża Brazylii, z bazą w Recife^[10]. Wchodził wówczas w skład Task Force 3 kontradmirała Jonasa H. Ingrama^[14]. Później został przebazowany w rejon Morza Karaibskiego i Puerto Rico, skąd uczestniczył w ochronie żeglugi przed okrętami Vichy, bazującymi na Gwadelupie i Martynice^[3]. W tym okresie wchodził w skład 17. Dywizjonu 9. Eskadry Niszczycieli^[15]. W pierwszych dniach sierpnia 1941 roku został, wraz z niszczycielami „McDougal”, „Winslow”, „Sampson” i „Madison”^[16] przydzielony do eskorty prezydenta Roosevelta, udającego się na pokładzie krążownika „Augusta” na spotkanie z premierem Winstonem Churchillem w Zatoce Placentia na Nowej Fundlandii, podczas którego uchwalono Kartę Atlantycką^[3]. W listopadzie 1941 roku wszedł w skład zespołu floty TG 14.4, z lotniskowcem „Ranger” oraz krążownikami ciężkimi „Vincennes” i „Quincy”, eskortującego brytyjski konwój WS-12X w drodze do Singapuru. W morzu zastała go informacja o ataku na Pearl Harbor^[17].

U-128 pod bombami amerykańskich samolotów, 17 maja 1943

Po 7 grudnia 1941 roku „Moffett” pozostał na Atlantyku, prowadząc patrole wzdłuż wschodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych i biorąc udział w eskorcie konwojów na południowym Atlantyku i Morzu Karaibskim, od czasu do czasu zawijając do portów amerykańskich, gdzie był poddawany dokowaniom i remontom. Pod koniec 1942 roku wymieniono mu małokalibrowe uzbrojenie przeciwlotnicze^[8]. W 1943 roku kontynuował służbę na Atlantyku, docierając także do portów Afryki Zachodniej. 17 maja tegoż roku na Morzu Karaibskim, płynąc w eskorcie konwoju TB-13 z Trynidadu^[9], został wraz z niszczycielem „Jouett” wezwany przez załogi patrolujących samolotów Martin Mariner, które wykryły w pobliżu nieprzyjacielski okręt podwodny i zaatakowały go bombami głębinowymi oraz ostrzelały z broni pokładowej^[18]. Po przybyciu na miejsce obserwatorzy dostrzegli na powierzchni morza U-Boota, który z powodu odniesionych uszkodzeń miał problemy z zanurzeniem^[9]. Obydwa niszczyciele otworzyły ogień z dział artylerii głównej, wystrzeliwując łącznie 204 pociski kal. 127 mm (lub 247 pocisków^[19]) i uzyskując cztery bezpośrednie trafienia. W efekcie ostrzału U-128 zatonął dziobem naprzód^[18], być może po otwarciu przez jego załogę zaworów dennych^[19]. „Moffett” uratował 51 (lub 50^[3]) rozbitków wraz z dowódcą, kapitanem Hermannem Steinertem^[9]. Czterech z nich zmarło później na pokładzie niszczyciela^[18].

Trzy miesiące później, płynące w eskorcie krążownika lekkiego „Memphis” i statku handlowego w kierunku Wyspy Wniebowstąpienia^[3] „Moffett” i „Jouett” dołączyły do pościgu za innym U-Bootem, U-604, wykrytym wcześniej i poważnie uszkodzonym przez lotnictwo^[20]. 3 sierpnia, po nawiązaniu kontaktu sonarowego, pierwszy z nich przeprowadził dwa ataki bombami głębinowymi, jednak niemiecki dowódca wymanewrował poszukujące go niszczyciele, korzystając z urządzenia zakłócającego Aphrodite^[21]. Tym niemniej uszkodzenia, zadane U-604 przez lotnictwo były na tyle poważne, że nie miał on szans dotarcia do Europy i 11 sierpnia został zatopiony przez załogę, która przeszła na inne jednostki^[21].

Na początku 1944 roku „Moffett” przebywał w stoczni w Stanach Zjednoczonych, a po jej opuszczeniu, 26 marca dołączył do konwoju YN-87^[11] jako okręt dowodzenia eskortą. Konwój prowadził do Wielkiej Brytanii grupę holowników, barek i okrętów desantowych przeznaczonych dla wojsk przygotowywanych do desantu w Normandii. Po zawinięciu do portów Walii i Irlandii Północnej, niszczyciel powrócił 11 maja do Nowego Jorku^[3]. W lipcu 1944 roku znów trafił do stoczni, gdzie został częściowo przezbrojony^[11]. Na przełomie lipca i sierpnia był w eskorcie konwoju UGS-48, płynącego do Bizerty. 1 sierpnia stoczył walkę z niemieckimi samolotami, kładąc zasłonę dymną i dzięki gwałtownym manewrom unikając storpedowania. 27 sierpnia powrócił do Stanów Zjednoczonych. Jego ostatnią misją eskortową była osłona konwoju do Oranu w kwietniu 1945 roku^[3].

Po powrocie niszczyciel został skierowany na remont do stoczni w Bostonie, a 28 maja przeholowany do Charleston^[3], gdzie miał zostać poddany kapitalnemu remontowi i przezbrojeniu^[11]. Jednak w obliczu nadchodzącego zakończenia działań wojennych prace wstrzymano w sierpniu. 2 listopada 1945 roku okręt został przeniesiony w skład Floty Rezerwowej, w której przebywał do skreślenia z listy floty 8 stycznia 1947 roku^[3]. 16 maja tegoż roku został sprzedany firmie rozbiórkowej Boston Metals Co. z Baltimore i zezłomowany^[11].

W toku swej służby otrzymał dwa odznaczenia bojowe (Battle Stars)^[3].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Clay Blair: Hitlera wojna U-bootów: Ścigani 1942–1945. Warszawa: 2007. ISBN 978-83-89656-28-5.
• Dave McComb: US Destroyers 1939–45: Pre-war classes. Botley, Oxford: 2010, seria: Osprey New Vanguard nr 162. ISBN 978-1-84908-252-5.
• Grzegorz Nowak, Sławomir Brzeziński: Amerykański niszczyciel USS Moffett. Wyszków: 2001, seria: Niszczyciele II wojny światowej nr 4. ISBN 83-87918-14-8.
• Theodore Roscoe: United States Destroyer Operations in World War II. Annapolis: 1953. ISBN 0-87021-726-7.

Ten artykuł zawiera treści udostępnione w ramach domeny publicznej przez Dictionary of American Naval Fighting Ships. Treści te są umieszczone tutaj.