Udea płowa

Udea płowa

Udea fulvalis
(Hübner, 1809)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	motyle
Rodzina	wachlarzykowate
Podrodzina	Spilomelinae
Plemię	Udeini
Rodzaj	udea
Gatunek	udea płowa
Synonimy
Pyralis fulvalis Hübner, 1809 Botys prunoidalis Staudinger, 1879

Udea płowa^[1] (Udea fulvalis) – gatunek motyla z rodziny wachlarzykowatych i podrodziny Spilomelinae.

Taksonomia

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1809 roku przez Jacoba Hübnera pod nazwą Pyralis fulvalis^[2]. Później przeniesiony został do rodzaju Udea, który to obejmuje ponad 200 gatunków, będąc najliczniejszym w podrodzinie. W obrębie rodzaju udeę płową zalicza się do grupy gatunków numeralis wraz z U. fimbriatralis, U. institialis, U. languidalis, U. lutealis, U. numeralis, U. olivalis i U. ruckdescheli. Wyniki molekularno-morfologicznej analizy filogenetycznej z 2016 roku umieszczają ten gatunek jako bazalny względem kladu obejmującego U. numeralis, U. fimbriatralis, U. languidalis i U. ruckdescheli^[3].

Morfologia

Imago w spoczynku

Motyl ten osiąga od 24 do 29 mm rozpiętości skrzydeł^[4]. Ubarwienie i wzór skrzydeł są podobne do wielu innych gatunków z grup numeralis i ferrugalis. Od U. ruckdescheli samca można odróżnić po większym winkulum, dłuższych fibulach oraz krótszej i pozbawionej ząbkowanego żeberka apodemie dystalnej w genitaliach. Samica udei płowej różni się z kolei od U. ruckdescheli rurkowatym przedsionkiem (antrum) genitaliów^[3].

Ekologia i występowanie

Owad ten zamieszkuje polany, pobrzeża lasów, łąki, parki, ogrody i zarośla^[1]. Owady dorosłe aktywne są od lipca do sierpnia^[4][1]. Odżywiają się nektarem^[1]. Gąsienice pojawiają się już w sierpniu i wrześniu^[5], jednak odżywiać zaczynają się dopiero na wiosnę, po przezimowaniu^[6]. Są fitofagami żerującymi na szałwii łąkowej, mierznicy czarnej i kozibrodzie łąkowym. W warunkach hodowlanych przyjmują też rdest. W literaturze pojawiają się też niepewne doniesienia o żerowaniu na lepnicy czerwonej^[7], natomiast wymienianie jako roślin żywicielskich derenia jadalnego i firletki jest według Erwina Rennwalda błędne^[7].

Gatunek palearktyczny^[2]. W Europie znany jest z Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Finlandii, Estonii, Łotwy, Litwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Białorusi, Ukrainy, Rumunii, Bułgarii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Albanii, Macedonii Północnej, Grecji oraz europejskiej części Rosji^[8]. Dalej na wschód występuje na Syberii, sięgając aż za Bajkał^[9]. W Polsce częstszy jest na północy kraju^[1].

Przypisy