Ugoda w Łęgonicach

Ugoda w Łęgonicach – zawarta 31 lipca 1666 zakończyła rokosz, wzniecony w 1665 w obronie złotej wolności, przez hetmana polnego koronnego Jerzego Sebastiana Lubomirskiego, sprzeciwiającego się polityce króla Jana II Kazimierza Wazę zmierzającej do wzmocnienia władzy królewskiej i przeprowadzenia elekcji vivente rege.

Ostatnią krwawą bitwę w wojnie domowej stoczono 13 lipca 1666 roku pod Mątwami, zakończoną przegraną wojsk królewskich.

Po tej bitwie doszło do ugody w Łęgonicach, która przywróciła Lubomirskiego do czci, lecz nie do urzędów, a króla zmusiła do rezygnacji z planowanych reform państwa oraz z planów elekcji vivente rege. Król ogłosił amnestię dla rokoszan. Ugodę zatwierdził Sejm w 1667 r.^[1]

W konsekwencji rokosz ten obniżył prestiż króla i nastawił wrogo szlachtę do reform kraju, co pośrednio doprowadziło do abdykacji monarchy w 1668^[2].

Zwyciężyła magnateria stając się pośrednikiem między szlachtą a królem. Lubomirski przeprosił króla, odzyskał skonfiskowane majątki ale musiał udać się na wygnanie, gdzie wkrótce zmarł.

Przypisy

Bibliografia

• Ugoda zawarta między Jerzym Lubomirskim a królem Janem Kazimierzem 31 VII 1666 roku zatwierdzona przez sejm jesienią 1666 roku